ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 132

ซิวขุยหยักหน้าตอบ “ฮูหยินไม่ได้ขัดขวาง แต่ฮูหยินให้เทียบอนุญาตกับท่านและอนุหยางเช่นเดียวกัน ไม่รู้ว่าอนุหยางออกจากจวนไปทำไม”

ซูจื่ออวี๋ยกยิ้ม ไม่ว่านางจะทำอะไรก็ดูไม่ใช่เรื่องดีทั้งนั้น

แต่นางไม่ได้กังวลใจแต่อย่างใด เพราะฮูหยินซูได้เข้าสู่กระดานเกมหมากรุกของนางแล้ว ดังนั้นนางจึงทำได้เพียงเดินตามเกม

ซูจื่ออวี๋เปิดหน้าต่างและรินชาซานจางและใส่บ๊วยเปรี้ยวทั้งหมดลงในขวด จากนั้นลุกขึ้นพร้อมกับเทียบในมือและพูดว่า “ไปกันเถอะ พวกเราไปยังที่นัดหมายกัน”

วันนี้นางเดินเดินออกทางประตูใหญ่ นางจึงสามารถพาสาวใช้ของนางไปด้วยได้

เมื่อเจ้านายและคนรับใช้เดินไปที่ประตูจวนเสนาบดี คุณหนูใหญ่อย่างซูจื่อหยวนและคุณหนูรองซูจื่อเยียนกำลังยืนอยู่ที่ประตูจวนด้วยท่าทางที่กำลังรอซูจื่ออวี๋อย่างชัดเจน

ซูจื่ออวี๋เลิกคิ้วขึ้นและเดินออกมาอย่างสง่างาม

ซูจื่อเยียนเดินเข้ามาขวางอยู่ตรงหนเของซูจื่ออวี๋เอาไว้และถามขึ้นมา “ทำไมฝ่าบาทฉินอ๋องถึงได้มาเชิญเจ้า?”

เปิดปากก็ถามออกมาแม้แต่คำว่าน้องก็ยังไม่เรียก แค่เห็นว่าฉินอ๋องมาเพื่อเชิญซูจื่ออวี๋ก็ทำให้ซูจื่อเยียนโกรธมากจนนางแทบเสียสติ

ซูจื่ออวี๋หัวเราะเยาะ “พี่รอง ฝ่าบาทฉินอ๋องมาเชิญข้าทั้งที ท่านควรจะดีใจไม่ใช่หรือ?”

ซูจื่อเยียนพูดออกมาอย่างแข็งกร้าว “ข้าต้องมีความสุขอะไร?” นางโมโหจะบ้า!

ซูจื่ออวี๋เลิกคิ้วขึ้นและพูดว่า “เพราะถ้าฉินอ๋องไม่มาเชิญข้า ก็อาจจะเป็นไปได้ว่าอ๋องรองจะมาเชิญข้า หรือว่าท่านพี่อยากเห็นว่าฝ่าบาทรองกับข้าออกไปด้วยกัน?”

ประโยคหนึ่งจุดประกายไฟโทสะในใจของซูจื่อเยียนออกมา ซูจื่อเยียนง้างมือขึ้นหมายจะฟาดมันลงไปแต่กลับถูกซูจื่ออวี๋คว้ามือของเธอเอาไว้

หลังจากที่ซูจื่ออวี๋ขึ้นรถม้าไปแล้วก็ไม่เหลือท่าทางเย่อหยิ่งแม้แต่น้อย เพราะนางไม่คิดว่าจวินมู่เหนียนจะอยู่บนรถม้า

ซูจื่ออวี๋มองไปยังจวินมู่เหนียนด้วยความงุนงงและกระพริบตาถามออกมาด้วยความสงสัย “เออ...ท่านก็อยู่หรือ” เรื่องไร้สาระเกี่ยวกับการไต่เต้าความสัมพันธ์ที่นางพูดก็เป็นเรื่องหนึ่ง และถูกเจ้าตัวได้ยินเข้าพอดีก็เป็นอีกเรื่องที่ซูจื่ออวี๋รู้สึกกระอักกระอวนขึ้นมาอย่างเลี่ยงไม่ได้

จวินมู่เหนียนชายตามองซูจื่ออวี๋และพูดด้วยเสียงเรียบเฉย “ชื่อเสียงของข้าถูกเจ้าทำลายป่นปี้หมดแล้ว”

ซูจื่ออวี๋ส่งเสียงขึ้นจมูกและขยับนั่งห่างจากจวินมู่เหนียนมากที่สุดก่อนจะโต้กลับไป “ชายหญิงยังไม่แต่งงานจะไปทำลายชื่อเสียงได้อย่างไร? และท่านก็ต้องแต่งงานกับข้าอยู่แล้ว! ”

น้ำเสียงหนักแน่นของนางทำให้จวินมู่เหนียนใจสั่นระรัว เขาอยากรู้มาตลอดว่าซูจื่ออวี๋จะจำจูบที่สระบัวครั้งนั้นได้หรือไม่ แต่เขาไม่สามารถที่จะเปิดปากถามออกไปได้

จวินมู่เหนียนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและถามออกมาอย่างไม่ลังเล “หากข้ามีสตรีนางอื่น เจ้าก็ยังจะกวนใจข้าเช่นนี้หรือไม่? ข้าจำได้ว่าเจ้าเคยบอกว่าเจ้าไม่ใช้ของที่ผ่านการใช้มาแล้ว”