ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 18

ซูจื่ออวี๋กลอกตามองอานเป่ยเยว่ คิดไม่ออกจริงๆ ว่าจะมีคนโง่แบบนี้ในโลกนี้ด้วย โง่เขลาก็ช่างเถอะ แต่ยังอยากทำร้ายคนอื่นอีก ถ้าไม่ใช่เพราะได้รับการปกป้องจากจวนอานชินอ๋อง นางคงตายไปรอบสองแล้ว

ซูจื่ออวี๋มองไปที่ฮองเฮาแล้วพูดว่า “ทูลฮองเฮา หม่อมฉันพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเองได้เพคะ”

ฮองเฮามองซูจื่ออวี๋ที่มือเปื้อนเลือด ขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดว่า “เจ้าจะพิสูจน์อย่างไร”

ซูจื่ออวี๋เปิดปากของเขาและพูดว่า “ฮองเฮาโปรดประทานแอปเปิ้ลให้แก่หม่อมฉันสักลูก แล้วหม่อมฉันจะแสดงให้ท่านดู”

แอปเปิ้ล?

ฮองเฮางุนงงเล็กน้อย แต่นางก็ไม่ได้ปฏิเสธ นางชำเลืองมองไปที่นางกำนัลจิ่นซิ่ว จิ่นซิ่วจึงหยิบแอปเปิ้ลจากโต๊ะน้ำชายื่นให้ซูจื่ออวี๋ทันที

ซูจื่ออวี๋หยิบแอปเปิ้ลและเข็มเงินขึ้นมาก่อนจะเดินไปหาใต้เท้าจ้าว แล้วกล่าวว่า “ใต้เท้า รบกวนท่านเจาะเข็มเงินเข้าไปในแอปเปิ้ลที”

ใต้เท้าจ้าวกะพริบตาปริบๆ เขาไม่เข้าใจเจตนาของซูจื่ออวี๋แต่เขาก็ไม่ปฏิเสธเช่นกัน หยิบเข็มเงินขึ้นมาแล้วแทงเข้าไปในลูกแอปเปิ้ล

แต่คราวนี้ เข็มไม่สามารถเจาะเข้าไปได้ เข็มเงินลื่นไปด้านข้าง

ใต้เท้าจ้าวขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วแทงอีกครั้งด้วยความแรงที่เพิ่มขึ้น คราวนี้เข็มเงินเจาะเข้าไปเล็กน้อย แต่ยังไม่ทันได้ใช้แรง เข็มเงินก็งอและไม่สามารถเจาะได้

ซูจื่ออวี๋ถือแอปเปิ้ลและเข็มเงินเดินไปที่องครักษ์เทียนชิง ก่อนจะเอ่ยขอคำขอเดียวกัน

องครักษ์เทียนชิงคิดอยู่ครู่หนึ่งก็ถามว่า “ข้าสามารถใช้กำลังภายในของข้าได้หรือไม่?”

ซูจื่ออวี๋ส่ายหัว

องครักษ์เทียนชิงเม้มปากก่อนจะแทงซ้ำๆ หลายครั้ง แต่ผลก็เหมือนกับใต้เท้าจ้าว เขาก็ไม่สามารถเจาะแอปเปิ้ลได้

ในที่สุดซูจื่ออวี๋ก็พูดอีกครั้ง “ตอนนี้ข้าให้เจ้าใช้กำลังภายในของเจ้าได้แล้ว องครักษ์เทียนชิงลองดูอีกสักครั้งได้หรือไม่?”

“เอ่อ...” อานเป่ยเยว่หยุดชะงักไปเพราะคำพูดของฮองเฮา นางจะไปมีพยานได้ยังไง ถ้ามีก็คงเอาออกมานานแล้ว

แต่อานเป่ยเยว่ไม่มีทางยอมแพ้เช่นนี้ นางยังคงพยายามโต้แย้ง “แม้ว่าวิธีการสังหารนี้จำเป็นต้องใช้คนที่มีกำลังภายในลึกล้ำ แต่เจ้าก็ไม่มีทางหลุดพ้นข้อสงสัยได้ ใครจะรู้ว่าเจ้ามีวรยุทธ์หรือไม่?”

คำพูดเหล่านี้...แม้ว่าจะดูไร้สาระไปบ้าง แต่มันก็ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผล ถึงอย่างไรที่ผ่านมาก็ไม่มีใครรู้ว่าซูจื่ออวี๋จะช่วยคนได้และชันสูตรศพเป็น ใครจะรู้ว่านางมีทักษะอื่นซ่อนอยู่หรือไม่?

เมื่อเห็นว่าทุกคนเริ่มหวั่นไหวอีกครั้ง เสียงที่เย็นชาและกังวานหนึ่งก็ดังขึ้นมา “มานี่”

หืม?

ซูจื่ออวี๋มองไปตามเสียง ก็เห็นจวินมู่เหนียนมองมาที่นาง สายตานั้นลึกล้ำดั่งบ่อน้ำโบราณ กลับทำให้หัวใจของนางสั่นไหว

เมื่อเห็นว่าซูจื่ออวี๋ไม่เคลื่อนไหว จวินมู่เหนียนก็ขมวดคิ้วแล้วพูดด้วยน้ำเสียงหมดความอดทน “ข้ามาที่นี่เพื่อพิสูจน์ว่าเจ้าบริสุทธิ์จริงหรือไม่”