ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 293

ซูจื่ออวี๋อยากจะดิ้นให้หลุดจากพันธนาการของจวินมู่เหนียนในทันที แต่จวินมู่เหนียนอยู่ๆ ก็พ่นลมหายใจร้อนๆ ข้างติ่งหูนาง “เล่นละครก็เล่นให้จบ”

ซูจื่ออวี๋เม้มปาก เห็นสีหน้าบูดบึ้งของหนานหยวนหรัว จึงตัดสินใจจะอดทน ถึงอย่างไรอยู่ในอ้อมกอดชายรูปงามอย่างจวินมู่เหนียนก็ไม่ได้เสียเปรียบอันใด

เมื่อเห็นว่าซูจื่ออวี๋เอนตัวเข้ามาในอ้อมกอดของเขาอย่างเชื่อฟัง จวินมู่เหนียนก็ยกยิ้มอย่างพอใจ จากนั้นก็พูดว่า “ในตงโจวของพวกเรา คนแต่งงานคือชายา คนรับมาคืออนุ อวี๋เอ๋อร์คือคนที่ข้าให้แม่สื่อไปสู่ขอและยกเกี้ยวเจ้าสาวกลับจวนอ๋อง นางย่อมเป็นชายา ไม่ใช่อนุ”

ซูจื่ออวี๋เม้มปาก แต่ก็รู้สึกเกรงใจอยู่

พอหนานหยวนหรัวได้ยินแบบนี้ ก็ไม่พอใจขึ้นมาทันที หนานหยวนหรัวเอ่ยขึ้นมาทันที “ท่านอ๋องท่านอย่ามาโกหกข้า แม้ว่าพวกข้าจะยังไม่ไปเข้าเฝ้าฝ่าบาท แต่ข้าก็ได้ยินที่พี่น้องของท่านพูดแล้ว ท่านมีแค่พระชายารอง และนางก็ยังมีฐานะต่ำต้อย เป็นแค่ลูกอนุจนเสนาบดี พระชายารองก็เท่ากับอนุไม่ใช่หรือ?”

จวินมู่เหนียนยิ้มอย่างเย็นชา ลูบผมยาวของซูจื่ออวี๋เบาๆ พลางกล่าวว่า “พระชายากับพระชายารอง ล้วนได้รับตราประทับจากเสด็จพ่อ แต่ไม่ว่าจะชายาหรืออนุก็เป็นเรื่องของในครอบครัวข้า ข้าย่อมตัดสินใจเองได้ อวี๋เอ๋อร์นางเป็นชายาของข้า”

เมื่อจวินมู่เหนียนพูดแบบนี้ เขาก็มองไปที่ซูจื่ออวี๋ สายตาที่เต็มไปด้วยความรักอันลึกซึ้ง ทำให้หัวใจของซูจื่ออวี๋เต้นรัว

ว่ากันว่าคำโกหกล้วนน่าฟัง คำพูดหวานๆ สั่นไหวใจคน ประโยคนี้เป็นทั้งคำโกหกและคำพูดลึกซึ้ง ทั้งไพเราะและน่าฟัง

ซูจื่ออวี๋เบนหน้าหนี ไม่กล้ามองจวินมู่เหนียนอีก ผู้ชายคนนี้...ร้ายกาจจริงๆ นางกลัวว่าจะถูกพิษเขา จนตัวเองแก้ไม่ได้

และความตื่นตระหนกไปทุกที่ของนางเช่นนี้ ล้วนอยู่ในสายตาของคนอื่น มันเป็นความเขินอายอย่างหนัก

หนานหยวนหรัวโกรธจนอยากจะคว่ำโต๊ะ อดไม่ได้ที่จะตำหนิว่า “สตรีในตงโจว ต่างก็ชอบแสร้งดัดจริตเช่นนี้หรือ?”

จวินมู่เหนียนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเฉยชา “ข้าแต่งชายาแล้ว ตามกฎตงโจว องค์หญิงอยากเข้ามาเป็นอนุในจวน ก็ต้องได้รับความยินยอมจากฮูหยินของจวนก่อน”

หลังจากพูดถึงตรงนี้ จวินมู่เหนียนก็ก้มหน้ามองซูจื่ออวี๋ ถามอย่างอ่อนโยน “อวี๋เอ๋อร์ เจ้าจะยอมหรือไม่?”

ซูจื่ออวี๋ยิ้มบาง จากนั้นก็เงยหน้ามองหนานหยวนหรัว เอ่ยออกมาอย่างช้าๆ “ไม่! ยอม! เด็ดขาด!”

หนานหยวนหรัวโกรธมาก ตบโต๊ะแล้วพูดด้วยความโกรธว่า “เจ้าเป็นใคร เจ้าไม่ใช่ชายาด้วยซ้ำ”

ซูจื่ออวี๋เห็นเช่นนั้น ก็ลุกขึ้นไปนั่งบนตักของจวินมู่เหนียน ตัวนางแทบจะมุดเข้าไปในเสื้อของจวินมู่เหนียน จากนั้นก็พูดกับหนานหยวนหรัวอย่างภูมิใจ “เป็นชายาหรืออนุ ท่านอ๋องก็พูดแล้ว ต่อให้เจ้าไม่ยอม ก็กลั้นเอาไว้เถอะ”