ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 32

หลังจากนั้นเพียงครู่เดียวกล่องอาหารก็ถูกยกเข้ามา เว่ยคงชิงดมมันอย่างระมัดระวังและปิดทั้งจมูกทั้งปากของเขาทันที แต่เขาไม่ได้กลิ่นหอมหวานนั้น มันมีแค่เพียงกลิ่นของอาหารเท่านั้น ผ่านไปสักพัก เว่ยคงชิงก็ไม่รู้สึกถึงความผิดปกติใด

เว่ยกงชิงเอ่ยออกมา “คนที่ใช้พิษนี้ฝีมือสูง พิษประเภทนี้หายไปในอากาศได้อย่างรวดเร็ว ตอนนี้กล่องอาหารนี้ไม่มีพิษอยู่แล้ว”

ฮูหยินซูตบโต๊ะด้วยความเกรี้ยวกราด “นางโดนพิษจริงๆ ท่านพี่ถอนพิษได้หรือไม่?”

เว่ยคงชิงถอนหายใจและพูดว่า “หากยังมีพิษตกค้างอยู่กับกล่องอาหาร ข้าสามารถที่จะจัดยาแก้พิษให้ได้ แต่ตอนนี้บนกล่องอาหารไม่มีพิษหลงเหลืออยู่แล้ว มันยากที่จะแก้ อย่างไรเสียมันก็มีพิษมากมายนับไม่ถ้วนที่ทำให้รู้สึกคัน ถ้าหากใช้ยาผิดตัว เกรงว่าจะมีผลร้ายต่อร่างกาย”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้แล้ว เว่ยคงชิงมองไปยังฮูหยินซูด้วยความสงสัยใครรู้ “ใครมันบังอาจใช้พิษนี้กับเยียนเอ๋อร์? และฝีมือทำไมร้ายกาจเช่นนี้?”

ใคร?

หรือจะไม่ใช่ซูจื่ออวี๋นั่น?

ฮูหยินซูจมเข้าไปอยู่ในความคิดของตนเกี่ยวกับสิ่งที่ซูจื่ออวี๋ได้พูดไว้

“ข้าเป็นคนดีสวรรค์จึงเมตตา ถ้าอย่างนั้นนางก็คงจะเป็นสิ่งตรงกันข้าม”

ทันใดนั้นฮูหยินซูก็เปิดตากว้างขึ้นมาทันทีและเข้าใจจุดสำคัญของเรื่องนี้ ซูจื่อเยียนวางยาพิษซูจื่ออวี๋ ซูจื่ออวี๋ได้ซ้อนแผนนาง แต่ซูจื่ออวี๋ไม่ได้หมายจะเอาชีวิตซูจื่อเยียน นางต้องการแค่เพียงถูกปล่อยตัวออกจากคุก ดังนั้นจึงใช้พิษที่ไม่ถึงกับตายพวกนี้

นังเด็กแพศยานั่นวางแผนดีจริงๆ ทำให้จวนของอานชินอ๋องไม่พอใจและยังอยากให้จวนเสนาบดีออกหน้ามาปกป้องนาง หรืออยากจะไว้ชีวิตนางจริงๆ?

หรืออยากจะไว้ชีวิตนางจริงๆ?

ก่อนที่ฮูหยินซูจะคิดได้อย่างกระจ่างก็มีเสียงรายงานดังมาจากประตู “ฮูหยิน ” "ท่านผู้หญิง นายท่านมาแล้ว"

เมื่อได้ฟังเรื่องทั้งหมดจากฮูหยินซูแล้ว เสนาบดีซูยกมือขึ้นเพื่อที่จะตบฮูหยินซู

เมื่อเห็นว่าฝ่ามือกำลังจะลงมาถึงตัว ฮูหยินซูหลับตาลงโดยไม่รู้ตัวและไม่กล้าที่จะหลบ

เว่ยคงชิงที่เห็นว่าลูกพี่ลูกน้องของตนกำลังจะถูกตีก็อดไม่ได้ที่จะก้าวเข้าไปห้ามปราม แต่เมื่อคิดว่าถ้าหากตนเข้าไปห้ามแล้ว อาจจะทำให้เสนาบดีซูยิ่งไม่พอใจเข้าไปอีก เขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากอดกลั้นเอาไว้

พวกเขายังต้องการที่จะพึ่งหาอาศัยเสนาบดีซู ถึงแม้ว่าจะไม่พอใจ แต่ก็ไม่กล้าที่จะขัดขืนและล่วงเกิน จึงทำได้แค่เพียงเฝ้าดูฝามือนั้นฟาดลงมาบนหน้าของฮูหยินซู

เสียงเพี้ยะดังขึ้นมาเสียงดัง ฮูหยินซูซวนเซไปเล็กน้อยและทำให้ใจของเว่ยคงชิงสั่นสะท้าน

เสนาบดีซูพูดอย่างเกรี้ยวกราด “ข้าบอกกับเจ้าหลายครั้งแล้วว่า เป็นมารดาต้องมีเมตตาปฏิบัติต่อทุกคนอย่างเท่าเทียม อวี๋เอ๋อร์เป็นลูกของอนุคนหนึ่ง แต่งออกไปก็กลายเป็นของคนอื่นแล้ว จะไปขัดขวางอันใดเจ้าสองแม่ลูกได้? แต่เจ้าเอาแต่จะกลั่นแกล้งพวกนางสองแม่ลูกและไม่ห้ามปล่อยให้เยียนเอ๋อร์ทำตามอำเภอใจ ตอนนี้พี่น้องต่างทะเลาะก่อเรื่องให้คนนอกมองเป็นเรื่องน่าขบขัน มันมีผลดีอันใดต่อเจ้าและจวนแห่งนี้?! ”