ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1107

เซียวหลินเทียนพูดจบก็มิสนใจสีหน้าที่น่าเกลียดของเซี่ยโฮ่วตานรั่ว พลางเอ่ยกับฉินรั่วซือเสียงเรียบ

“เรื่องโสมโลหิตเจ้ากลับไปคิดให้ดี ๆ เจ้าต้องให้คำตอบที่น่าพอใจแก่ข้าและองค์ชายเย่!”

“วันนี้ข้าไม่มีเวลาคุยเรื่องนี้กับเจ้า ข้าจะไปคิดบัญชีกับเจ้าวันหลัง! น้องห้า จัดการเช่นนี้ได้หรือไม่?”

เซียวหลินมู่เหลือบมองฉินรั่วซือแล้วโบกมืออย่างรำคาญ “ข้าเชื่อฟังพี่สี่… ไป ไปได้แล้ว... อย่าให้ข้าเห็นหน้าร้องห่มร้องไห้ของเจ้า มันจะซวย!”

“ตนเองทำผิดแล้วยังจะคิดแว้งกัด ใช้กลอุบายที่น่าอับอายเหล่านี้ ช่างน่าขยะแขยงจริง ๆ!”

ฉินรั่วซือถูกองค์ชายชายทั้งสองรังเกียจเช่นนี้ ก็รู้สึกละอายใจมาก นางมิกล้าคุกเข่าอีกต่อไป จึงลุกขึ้นมาแล้ววิ่งหนีไปพร้อมปิดหน้า

ในเวลานี้ พวกนักการจากเรือนจำกระทรวงยุติธรรมก็พาหมอจางมาแล้ว

ในเวลาเพียงมิกี่วัน หมอจางดูแก่ไปมาก มีผมหงอกจำนวนมากปรากฏบนขมับสองข้างของเขา

เขาเดินโซเซ สายตาเหม่อลอย ถูกนักการผลักให้เดินไป

จางเจ๋ออยู่ท่ามกลางฝูงชนเห็นสิ่งนี้ก็รู้สึกทั้งปวดใจทั้งโกรธ

เล็บของเขาจิกเข้าไปในเนื้อ แล้วมองพ่อของตนด้วยดวงตาแดงก่ำ

หรือต้องดูพ่อของตนอับอายไปเช่นนี้?

เขานำหลักฐานการทำผิดของท่านลุงไปให้องค์ชายเว่ยแล้วเขายังคิดจะขอให้องค์ชายเว่ยช่วยพูดขอร้องให้พ่อของเขา ช่วยพ่อของเขาจากความอับอายที่ต้องคำนับขอโทษหลิงอวี๋

ไหนเลยจะรู้ว่า องค์ชายเว่ยถูกที่ปรึกษาตักเตือนไว้ว่าในช่วงนี้ให้อยู่อย่างถ่อมตนหน่อย เพราะเรื่องที่ฮองเฮาเว่ยสูญเสียตราหงส์ไป

ตอนนี้องค์จักรพรรดิยังคงโกรธฮองเฮาเว่ยอยู่ การเดิมพันระหว่างหลิงอวี๋กับหมอจางนั้นเป็นพระราชโองการขององค์จักรพรรดิ องค์ชายเว่ยจะไปทำให้องค์จักรพรรดิโกรธเกรี้ยวเพื่อหมากที่ถูกทิ้งเช่นหมอจางได้เยี่ยงไร!

ฮองเฮาเว่ยมิยอมช่วย จางเจ๋อคิดไปคิดมา ทำได้เพียงไปหาพวกหมอที่ได้รับความเคารพอย่างสูง หวังว่าพวกเขาจะช่วยพูดให้ท่านพ่อได้

การคุกเข่าในที่สาธารณะนั้นทำให้เขายากที่จะอดทนยิ่งกว่าการฆ่าเขาเสียอีก!

“หมอจาง ทำการเดิมพันให้เสร็จสิ้นเสียสิ!”

เซียวหลินมู่เกลียดหมอจางมาก หากมิใช่เพราะเขายืนกรานว่าท่านแม่ของตนตั้งครรภ์ ท่านแม่ก็คงมิกระแทกเสาเป็นการพิสูจน์ความบริสุทธิ์หรอก

หมอจางผู้นี้ แม้ว่าจะจนตรอกเพียงใดก็มิทำให้สงสารเขาได้เลยแม้แต่น้อย

“พระ… พระชายาอ๋องอี้...”

หมอจางเอ่ยอย่างยากลำบาก แต่สิ่งที่เขาเอ่ยกลับเป็นการตะคอกด้วยความโกรธอย่างยอมหักมิยอมงอ

“ข้าจางโหม่วอายุมากพอที่จะเป็นพ่อของท่านได้แล้ว ท่านจะทำให้ข้าขายหน้าเช่นนี้หรือ?”

“พระชายาอ๋องอี้ เราทั้งสองคนเป็นผู้ที่เรียนการแพทย์ แม้ว่าข้าจางโหม่วจะมิเก่งด้านการแพทย์เท่ากับท่าน แต่การเรียนรู้ไม่มีขอบเขต ท่านกล้ารับรองหรือไม่ว่าตนเก่งที่สุดในใต้หล้านี้แล้ว?”