ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1108

“ทุกคน… พวกเจ้าดูเอาเถิด หลิงอวี๋นั้นอาศัยว่าตนเป็นพระชายาอ๋องอี้ ทักษะการแพทย์ของนางก็ดีกว่าของข้าเพียงเล็กหน่อยก็มิเห็นใครอยู่ในสายตาแล้ว!”

“วันนี้นางใช้อำนาจของนางมาบีบบังคับให้ข้าคุกเข่าให้นางได้ ภายภาคหน้า พวกเจ้าหมอทุกคนในเมืองหลวงที่มิเก่งในทักษะการแพทย์เท่านางจะต้องคุกเข่าลงให้กับสตรีผู้นี้ทีละคนหรือ?”

“พวกเจ้าจะปล่อยให้นางเย่อหยิ่งและรังแกผู้คนเช่นนี้หรือ?”

หมอจางยิ่งพูดก็ยิ่งตื่นเต้น เสียงแหบแห้งนั้นดูราวกับว่าตนเป็นคนดีมีคุณธรรม

ทุกคนที่อยู่ในที่แห่งนี้ นอกจากเซียวหลินเทียนกับเซียวหลินมู่แล้วก็มีเพียงมิกี่คนที่รู้เรื่องราวภายในเกี่ยวกับการเดิมพัน

เมื่อเห็นว่าหมอจางอายุมากพอที่จะเป็นพ่อของหลิงอวี๋ได้จริง ๆ หลิงอวี๋ยังบังคับให้เขาคุกเข่าขอโทษต่อหน้าธารกำนัลเช่นนี้อีก นี่เป็นการกลั่นแกล้งจริง ๆ ด้วย!

เซียวทงมองสีหน้าของทุกคนแล้วก็แอบมีความสุข ครั้งนี้หลิงอวี๋ทำให้ผู้คนโกรธเข้าแล้ว

นางแทบรอมิไหวที่จะยืนขึ้นแล้วเอ่ย “หลิงอวี๋ นี่เป็นความผิดของท่านแล้ว! แม้ว่าหมอจางจะมิเก่งในด้านทักษะการแพทย์เท่าท่าน แต่เขาก็มิควรถูกท่านทำให้อับอายเช่นนี้นี่!”

“หากท่านบังคับเขาเช่นนี้ เช่นนั้นพวกหมอหลายคนในเมืองหลวงที่เก่งในด้านทักษะการแพทย์กว่าท่านก็ต้องได้รับการคำนับจากเจ้าใช่หรือไม่?”

ฟางเหยาเหยาเห็นฉินรั่วซือถูกหลิงอวี๋เยาะเย้ยจนร้องไห้วิ่งหนีไป นางมิคิดจริง ๆ ว่าฉินรั่วซือได้ทำผิดที่มิอาจให้อภัยได้

เวลานี้เมื่อเห็นหลิงอวี๋ปฏิบัติต่อผู้อาวุโสที่เป็นพ่อของนางได้เช่นนี้ ฟางเหยาเหยาก็อดมิได้แล้วเช่นกัน

“พระชายาอ๋องอี้ องค์หญิงตานรั่วรู้จักความเมตตา! เราเป็นบ้านเมืองที่มีมารยาท หรือท่านอยากให้คนหัวเราะ?”

“แม้ว่าหมอจางจะทำผิด แต่องค์จักรพรรดิก็ได้ตัดสินลงโทษเขาแล้ว เหตุใดท่านต้องก้าวร้าวบังคับให้เขาคุกเข่าด้วยเล่า!”

หมอคนหนึ่งที่ได้รับการว่าจ้างจากจางเจ๋อมองหลิงอวี๋ด้วยความรังเกียจ นางยังอ่อนเยาว์ทั้งยังเป็นสตรีอีก ทักษะการแพทย์จะดีกว่าหมอจางได้เยี่ยงไร!

หมอผู้นั้นคิดในใจพลางเอ่ยออกไป “พระชายาอ๋องอี้ ข้าฝึกวิชาแพทย์มาหลายปีแล้ว มิเคยเห็นสตรีนางไหนเรียนแพทย์เลย!”

“มันยากสำหรับสตรีที่จะสง่างาม ท่านแค่โชคดีรักษาคนไข้ได้มิกี่คนก็กล้าหยิ่งยโสเช่นนี้แล้ว มิรู้หรือว่าเหนือฟ้ายังมีฟ้า?”

หมออีกคนหนึ่งเอ่ยอย่างดูถูก “ใช่แล้ว สตรีจะมาเรียนแพทย์อะไรกัน ปรากฏตัวในวงสังคมแล้วเยี่ยงไรเล่า กลับบ้านไปดูแลลูกเถิด!”

หมออีกคนหนึ่งส่ายหัวแล้วเอ่ย “แม้ว่าจะเรียนแพทย์ และเป็นผู้ร่วมอาชีพกับพวกเรา ก็ควรมีจิตใจดีมีเมตตา เรียนรู้จากจุดแข็งของผู้อื่นมาปรับปรุงจุดด้อยของตน ก้าวหน้าไปด้วยกัน พระชายาอ๋องอี้ ท่านคิดเรื่องหยุมหยิม ทนเพื่อนร่วมงานมิได้ก็มิคู่ควรที่จะเป็นหมอหรอก!”

หลิงอวี๋เห็นว่าเป็นอีกกลุ่มหนึ่งที่มิรู้ต้นสายปลายเหตุ แต่กลับยืนอยู่บนศีลธรรมสูงส่งแล้วกล่าวหาตนและช่วยพูดให้หมอจาง

นอกจากนี้ยังเป็นการดูหมิ่นใต้หล้าของมนุษย์กับมารยาทกฎเกณฑ์ที่ซับซ้อนด้วย!

แม้ว่าองค์หญิงหกเซียวทงจะมิรู้ว่าเหตุใดหลิงอวี๋จึงหัวเราะถึงเพียงนี้ แต่นางก็ทนท่าทีเย่อหยิ่งของหลิงอวี๋มิได้

นางอดมิได้ที่จะดุด่าออกไป

“หลิงอวี๋ ท่านยังมีหน้าหัวเราะอีกรึ? พวกเราชาวฉินตะวันตกต่างก็ถูกท่านทำให้อับอาย ท่านยังหัวเราะออกมาได้อีก...”

แต่ยังมิทันที่นางจะเอ่ยจบ ก็ถูกหลิงอวี๋ขัดจังหวะไว้ก่อน

“ใครกับแน่ที่กำลังอับอาย?” หลิงอวี๋กลั้นรอยยิ้มของนางไว้กับตะโกนออกไปอย่างเฉียบขาด

“พวกเจ้าเห็นเพียงว่าตอนนี้หมอจางน่าสงสาร จึงคิดว่าข้าคิดเรื่องหยุมหยิมและกดขี่ผู้อาวุโส!”

“แล้วตอนที่หมอจางบังคับให้ข้าคุกเข่าให้เขา พวกเจ้าที่เป็นคนชอบธรรมเหล่านี้ไปอยู่ที่ใดกันเล่า?”

“พวกเจ้าที่เป็นคนชอบธรรมไปอยู่ที่ใดตอนที่เขาใส่ร้ายพระสนมฮุ่ยและเกือบบีบบังคับพระสนมฮุ่ยให้ตาย?!”