ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 147

“เซียวหลินเทียน! เจ้าคืนลูกชายของข้ามานะ!”

หลิงอวี๋เห็นความมืดมิดกลืนร่างผอมบางของหลิงเยวี่ยเข้าไป ก็ร้องออกมาด้วยใจที่แตกสลาย

“ข้าเกลียดเจ้า… ชีวิตนี้อย่าคิดว่าข้าจะให้อภัยเจ้า…”

นางยังพูดไม่ทันจบ ก็เห็นเงาดำ ๆ กระโดดลงหน้าผาไปแล้ว

ตามมาด้วยเสียงคำรามอย่างร้อนใจของลู่หนานกับจ้าวซวน "ท่านอ๋อง... ไม่!"

สมองของหลิงอวี๋ว่างเปล่า มองไปที่หน้าผามืดมิดด้วยความตะลึงงัน เซียวหลินเทียนกระโดดลงไปหรือ?

จ้าวซวนไม่พูดพร่ำทำเพลง โบกดาบในมือแล้วพุ่งเข้าไปหาหลิงอวี๋

หลิงอวี๋ตกใจมากจนลืมหลบ

"หลบเร็วเข้า!"

ตอนที่ฉินซานเห็นหลิงเยวี่ยถูกโยนลงไปก็รีบวิ่งเข้ามาทันที แต่ช้าไปเพียงก้าวเดียวเท่านั้น เซียวหลินเทียนกระโดดลงไปแล้ว

เขาเห็นจ้าวซวนโกรธมากจนอยากจะฆ่าหลิงอวี๋ ก็รีบพุ่งเข้าไปกอดหลิงอวี๋หลบทันที

ลู่หนานก็คิดว่าจ้าวซวนจะฆ่าหลิงอวี๋เช่นกัน จึงรีบตะโกน "พี่จ้าว อย่าใจร้อนสิ..."

ไหนเลยจะรู้ว่าจ้าวซวนผ่านหลิงอวี๋ไป แล้วตัดขาของเฉินฉางซิ่งที่คิดจะใช้โอกาสนี้หลบหนีด้วยการลงดาบเพียงครั้งเดียว

“เอาคบไฟมา!”

จ้าวซวนใบหน้าบูดบึ้ง แล้วตะคอกใส่หลู่ชิ่งที่ตัวแข็งเป็นหินอยู่ข้าง ๆ

หลู่ชิงรีบหยิบคบไฟ ใช้ตะบันไฟจุดอยู่หลายครั้งด้วยมือสั่นเทากว่าจะจุดคบไฟติด

ฉินซานถึงได้รู้ว่าเข้าใจผิด จึงปล่อยหลิงอวี๋ แล้วรีบหยิบคบไฟมาอย่างรวดเร็ว

ฉินซานส่องไฟไปที่หน้าผาแล้วตะโกน "เห็นไม่ชัดว่าข้างล่างมันลึกเท่าใด มีเชือกหรือไม่? ไปหามา ข้าจะลงไปดู!"

หลิงอวี๋รู้สึกตัวขึ้นมา แต่จะหาเชือกในภูเขาแห้งแล้งนี้ได้จากที่ใดกัน!

นางเกิดความคิดหนึ่งขึ้น จึงตะโกนบอกเปียวจื่อที่ตามมา "เปียวจื่อ เจ้าไปเปลื้องผ้าเฉินฉางซิ่ง แล้วใช้เสื้อผ้าของเขาทำเชือก!"

เปียวจื่อยังเกลียดชังความเลวของเฉินฉางซิ่งเช่นกัน เขาจึงลากเฉินฉางซิ่งที่ร้องโหยหวนออกไปโดยไม่พูดอะไรให้เสียเวลา จากนั้นก็ถอดเสื้อผ้าของเขาออกอย่างรวดเร็ว

ลู่หนานก็ไม่สนใจจะโกรธหลิงอวี๋แล้ว เขารีบก้าวไปช่วยเปียวจื่อฉีกเสื้อผ้าออกเป็นเส้น ๆ แล้วมัดเข้าด้วยกัน

เพราะกลัวว่าความยาวจะไม่เพียงพอ ลู่หนาน หลู่ชิ่งและเปียวจื่อจึงถอดเสื้อผ้าออกมาฉีกเป็นเส้นด้วย

“เซียวหลินเทียน! เยวี่ยเยวี่ย! พวกเจ้าได้ยินเสียงของข้าหรือไม่?”

หลิงอวี๋ถือคบไฟนอนราบอยู่ตรงขอบหน้าผา แล้วตะโกนลงไปข้างล่าง

“เจ้าอดทนไว้ก่อนนะ เราจะลงมาช่วยพวกเจ้าเดี๋ยวนี้!”

“เซียวหลินเทียน พวกเจ้าจะไม่เป็นอะไร!”

หลิงอวี๋มองไปในเหวลึกมืดมิดนั้น ไม่กล้าคิดว่า เซียวหลินเทียนจะคว้าตัวหลิงเยวี่ยไว้ได้ทันเวลาหรือไม่

นางทำได้เพียงอธิษฐานในใจ ขอให้ทั้งคู่ปลอดภัย

“ข้าลงไปเอง! ข้าตัวเล็ก เชือกผ้าเส้นนี้สามารถรับน้ำหนักข้าได้!”

เปียวจื่อเห็นเชือกผ้าที่ผูกเข้าด้วยกัน ก็เลยอาสาเอง

"ข้าลงไปดีกว่า!"

ลู่หนานแย้ง "ข้ามีวรยุทธ หากเกิดอะไรขึ้นข้าสามารถป้องกันตัวได้!"

“ไม่ต้องกังวล เขาโชคดีมา มีต้นไม้รับเขาไว้ได้!”

หลิงอวี๋ทอดถอนใจอย่างยินดี นางเห็นว่าขาของเซียวหลินเทียนได้รับบาดเจ็บและกำลังมีเลือดออก

ขอเพียงยังมีชีวิตอยู่ นางจะต้องรักษาเขาให้หายได้แน่นอน

แต่หลิงเยวี่ยอยู่ที่ใดกัน?

หรือว่าเซียวหลินเทียนรับเขาไว้ไม่ได้!?

ใจของหลิงอวี๋ว่างเปล่าและเต็มไปด้วยความเกลียดชังที่มีต่อเซียวหลินเทียน

แต่นึกถึงภาพที่เซียวหลินเทียนกระโดดลงไปช่วยหลิงเยวี่ยโดยไม่คำนึงถึงความปลอดภัยของเขาเอง

ใจของนางก็อ่อนลงอีกครั้ง เห็นแก่ที่เขากระโดดลงมาช่วยหลิงเยวี่ย นางจะให้อภัยเขาชั่วคราว!

เซียวหลินเทียนยังมีชีวิตอยู่ เช่นนั้นเยวี่ยเยวี่ยก็ไม่แน่ว่าจะเป็นอะไรไป นางไม่ควรหมดหวังเร็วถึงเพียงนี้!

“เซียวหลินเทียน เซียวหลินเทียน!”

หลิงอวี๋เรียก สอดคบไฟเข้าไปในกำแพงหิน แล้วค่อย ๆ เคลื่อนตัวเข้าไป

"ท่านแม่..."

เสียงเรียกที่อ่อนแรงดังมาจากในอ้อมแขนของเซียวหลินเทียน

หลิงอวี๋ถึงได้เห็นหัวเล็ก ๆ ที่โผล่ออกมาจากอ้อมแขนของเซียวหลินเทียน หลิงเยวี่ยนั่นเอง!

น้ำตาของหลิงอวี๋ร่วงลงมาโดยไม่รู้ตัว เซียวหลินเทียนคว้าตัวหลิงเยวี่ยไว้ได้ทันเวลาจริง ๆ ...

ขอบคุณพระเจ้า นางไม่ได้สูญเสียเด็กที่น่ารักผู้นี้ไป...