ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 201

“ตัวเจ้าเองไม่คิดอะไรเลยหรือ? ความจริงอยู่ตรงหน้าแล้ว เนื้องอกเลือดของเจ้ามิมีใครในเมืองหลวงที่สามารถรักษาได้ ข้ารักษาให้เจ้าแล้ว นับว่าช่วยชีวิตเจ้าหรือไม่?”

“เจ้ากินบัวกมลนิลเข้าไป พิษบัวกมลนิลนี้ ขอเพียงได้สัมผัสมันเพียงเล็กน้อย ภายในเวลาไม่ถึงธูปครึ่งดอก ก็ทำให้ร่างกายเปื่อยเน่าจนตายได้แล้ว!”

“เจ้าก็เห็นจุดจบของหนูแล้ว ยังต้องการจะปกป้องคนที่คิดจะฆ่าเจ้าอยู่อีกหรือ?”

“ข้าช่วยชีวิตเจ้าไว้ มิได้รับเงินจากเจ้าเลยสักนิด!”

“เหตุใดเล่า เจ้ายังคาดหวังให้ข้าให้โอสถเจ้าไม่คิดเงินอีกหรือ? ใต้หล้านี้มีของถูกเช่นนี้ที่ใดกัน?”

หลิงอวี๋ด่าออกมามากถึงเพียงนี้ แต่ความโกรธก็ยังคงไม่หายไป นางหันกลับไปตะโกนบอกแม่ทัพเฉิน

“ใต้เท้าเฉิน ข้าต้องการรายงานต่อทางการ!”

“คุณชายหลี่แล้วก็หวงหยาผู้นี้สมรู้ร่วมคิดกัน อาศัยการไปหาหมอเป็นข้ออ้าง แต่จริง ๆ แล้วซ่อนยาพิษไว้ในปาก จงใจใส่ร้ายข้าและสร้างความวุ่นวายการทำงานปกติของโรงเหยียนหลิง!”

“พวกเขายังใส่ร้ายท่านฮั๋ว ท่านอ๋องเฉิง และทำลายทรัพย์สินส่วนตัวด้วย! ข้าอยากจะฟ้องร้องพวกเขาที่กลั่นแกล้งสร้างความวุ่นวาย มิสนใจกฎหมายบ้านเมือง!”

“ใต้เท้าเฉิน ข้าหลิงอวี๋เป็นพระชายาอ๋องอี้ แต่ข้าก็เป็นราษฎรของฉินตะวันตกเช่นกัน!”

“คนเหล่านี้สามารถใส่ร้ายตัวข้าผู้เป็นพระชายาอ๋องอี้ได้โดยมิเกรงกลัวอันใด! เช่นนั้นกับราษฎรธรรมดา พวกเขาอยากจะขู่อันใดใครก็ทำได้ใช่หรือไม่เล่า?

"ใต้เท้าเฉิน โปรดตรวจสอบพวกขยะเหล่านี้อย่างเคร่งครัดเพื่อราษฎรทุกคนในเมืองหลวงนี้ด้วยเถิด อีกทั้งหมออย่างพวกเรา และสภาพแวดล้อมทางการค้าที่ดีแก่คนทำกาาค้าด้วย!"

หวงหยาฟังแล้วก็ตะลึงไปครู่หนึ่ง ไม่รู้จะคัดค้านเยี่ยงไร

เพราะว่าคุณชายหลี่เรียนมาตั้งแต่เด็ก ทันทีที่เขาได้ยินพระชายาอ๋องอี้แจกแจงความผิดมากมายของตน เขาก็ตกใจจนตัวสั่น

กระทั่งหลิงอวี๋พูดจบ เขาก็มองสภาพน่าสังเวชของหนูตัวนั้น แล้วจึงตอบสนองอย่างเชื่องช้า

คุณชายหลี่ล้มลงคุกเข่าลงกับพื้น แล้วร้องไห้ออกมาอย่างขมขื่น

“พระชายาอ๋องอี้ ใต้เท้าเฉิน ข้ามิรู้จริง ๆ ว่าจะทำให้เกิดเรื่องเช่นนี้!”

“หวงหยา... เขาโกหกข้า บอกว่ายาเม็ดเล็กนั้นเป็นแค่ยานอนหลับ…”

“เขาให้ข้าอมมันไว้ในปาก บอกว่าให้รอถึงตอนที่แม่นางหลิงรักษาข้า แล้วให้กัดยาและแสร้งทำเป็นหมดสติไป…”

“หวงหยาสัญญากับข้า บอกว่าครอบครัวของคุณชายจางมีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยม ขอเพียงข้าร่วมมือในการแสดงทำลายชื่อเสียงโรงเหยียนหลิง ก็จะช่วยข้ารักษาโรคประหลาดนี้ได้!”

“ข้ามิรู้จริง ๆ ว่านั่นมันเป็นยาพิษ! หากข้ารู้ ไม่ว่าจะให้เงินข้ากี่หมื่น ข้าคงไม่มีทางตกลงที่จะช่วยใส่ร้ายแม่นางหลิงเป็นแน่!”

หลังจากที่คุณชายหลี่พูดจบ เขาก็ก้มหัวให้หลิงอวี๋อย่างหนักหน่วง

“พระชายาอ๋องอี้ ข้าผิดไปแล้ว! พระชายาอ๋องอี้เป็นแพทย์ชั้นเซียน หากไม่มีท่าน ข้าคงโดนหวงหยาวางยาพิษตายไปเสียแล้ว!”

“ข้ามิได้เป็นศัตรูกับแม่นางหลิง… ข้าคิดแผนการชั่วร้ายเช่นนี้ไม่ออกจริง ๆ!”

คุณชายหลี่กล่าวถึงคุณชายจางเป็นครั้งที่สอง ทุกคนต่างก็มองจางเจ๋อด้วยสายตาดูถูก

“ที่แท้ผู้บงการอยู่เบื้องหลังคือคุณชายจางนี่เอง!”

“โรงหุยชุนช่างไร้ยางอายยิ่งนัก! พวกเขาเห็นว่าโรงเหยียนหลิงมีแพทย์ชั้นเซียนอย่างแม่นางหลิงมาตรวจให้ จึงกลัวว่าจะส่งผลกระทบต่อการค้าของตน แล้วจึงสั่งให้คนมาก่อปัญหาและใส่ร้ายเช่นนี้!”

จางเจ๋อได้ยินสิ่งนี้ ก็ทั้งกังวลทั้งโกรธ จึงตะคอกอย่างโกรธเกรี้ยว

“แซ่หลี่ เจ้าอย่ามาพูดจาไร้สาระใส่ร้ายข้า! ใครสั่งเจ้ากัน?”

“ข้าไม่รู้จักเจ้าเลย อีกทั้งหวงหยาอะไรนี่อีก หากเจ้าใส่ร้ายข้าอีก ข้าจะฟ้องร้องเจ้าฐานใส่ร้ายป้ายสี!”

ตู้ตงหงก็กระโดดออกไปช่วยทันที นางจ้องหลิงอวี๋พลางเอ่ย

“พี่จางเจ๋อของข้าเป็นคนเปิดเผยตรงไปตรงมา ไม่มีทางทำเรื่องเช่นนี้หรอก!”

“พระชายาอ๋องอี้ นี่เป็นแผนการชั่วร้ายของเจ้าใช่หรือไม่? หาคนคนนี้มาใส่ร้ายพี่จางเจ๋อ ทำให้โรงหุยชุนเสื่อมเสียชื่อเสียง!”

“ไฉนเจ้าถึงน่ารังเกียจและไร้ยางอายถึงเพียงนี้? ทักษะทางการแพทย์ของเจ้าไม่ดีเท่าพี่จางเจ๋อของข้า เจ้าจึงหันมาใช้แผนการร้ายเช่นนี้หรือ!”