ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 395

“พระชายาอ๋องอี้…”

“เรียกข้าหลิงอวี๋เถิด!”

บัดนี้หลิงอวี๋ไม่ชอบชื่อเรียกพระชายาอ๋องอี้นัก เพราะเซียวหลินเทียนรับปากช่วยท่านกวนเอ้อร์ แต่กลับทำมิได้ แม้จะมีสาเหตุก็ตามที!

ครั้นมาขอความช่วยเหลือถึงหน้าประตูบ้าน เซียวหลินเทียนจะปฏิเสธได้เยี่ยงไร

ถ้ามิใช่เพราะพวกเขาล่าช้า มาเร็วกว่านี้หน่อย บางทีฮูหยินกวนเอ้อร์อาจยังมิสิ้นใจ!

ท่านกวนเอ้อร์ก็ตระหนักได้ถึงความรู้สึกผิดอันลึกซึ้งของหลิงอวี๋

ถึงแม้ความรู้สึกผิดอักโขจะแลกความบริสุทธิ์กับชีวิตของฮูหยินเขาคืนมามิได้

แต่หลิงอวี๋… ทำดีต่อเขาที่สุดแล้วจริง ๆ!

และพวกเขามีศัตรูร่วมกัน!

ท่านกวนเอ้อร์พูดเสียงทุ้ม “หลังพิธีฝังศพนายท่านกับฮูหยิน ข้าอยากพักผ่อนระยะหนึ่ง ให้กวนอิ่งกับกวนซินใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่ายไปก่อนเถอะ!”

“ข้าจักไปหาเจ้าภายหลัง!”

หลิงอวี๋ผงกศีรษะ กิจการของตระกูลกวนสลับซับซ้อน นางมิอยากเชื่อว่านายท่านจะหักใจมอบทรัพย์สมบัติทั้งหมดให้จักรพรรดิจริง ๆ

บางทีท่านกวนเอ้อร์อาจอยากแอบวางกลยุทธ์ จัดระเบียบตระกูลกวนขึ้นใหม่!

และยืมโอกาสล้างแค้นต่อ!

เช่นนี้ก็ดีนัก ท่านกวนเอ้อร์จะได้เลี่ยงความสนใจไปก่อนชั่วคราว ให้องค์จักรพรรดิเปลี่ยนไปมุ่งเป้าที่กวนซินกับกวนอิ่ง

ตระกูลกวนที่มั่งคั่งเทียมแคว้น เหมือนดินพังถล่ม กระเบื้องแตกหัก(1)ในชั่วข้ามคืน ความรู้สึกหลิงอวี๋มีร้อยแปดพันเก้า ความขัดแย้งในใจนั้นยุ่งเหยิงไปหมด!

ขณะเดียวกันก็สงสัยนัก เกิดอะไรขึ้นกับตระกูลกวนกันแน่?

แต่ตอนนี้มิใช่เวลามาถามคำถามพวกนี้ หลิงอวี๋ข่มความสงสัยในใจไว้พลางมองท่านกวนเอ้อร์

“ท่านเอ้อร์ ท่านอยากฝังฮูหยินไว้ที่ใด?”

ท่านกวนเอ้อร์มิเอ่ยตอบ เพียงก้มลงอุ้มฮูหยินขึ้นพลางวางลงในโลงศพอย่างเบามือ ตอบน้ำเสียงว่างเปล่าว่า

“หลิงอวี๋ ขอบใจพวกเจ้ายิ่งนัก… พวกเจ้ากลับไปเถอะ!”

หลิงอวี๋เห็นว่าท่านกวนเอ้อร์พากำลังคนมามากพอแล้วก็ผงกศีรษะ

“ได้ เช่นนั้นเรากลับกันแล้ว พวกท่านดูแลตัวเองให้มาก!”

ในเมื่อท่านกวนเอ้อร์ไม่อยากให้ตนสอดมือ งั้นนางก็จะเกรงใจเขา!

หลิงอวี๋พลันพาพวกปี้ไห่เฟิงมุ่งกลับ ระหว่างทางนางก็สอบถามเกิ่งเสี่ยวหาวว่าเกิดอะไรขึ้นกับตระกูลกวน

“ท่านพี่… นายท่านตระกูลกวนเก่งกาจมากจริง ๆ ตอนเราไป เขาก็ปราบฮูหยินใหญ่กวนกับท่านกวนต้าไปแล้วขอรับ!”

“เขารัดคอฮูหยินใหญ่กวนตายด้วยตัวเอง!”

“นายท่านโหโมจนกระอักเลือด! สำลักเลือดออกมาจริง ๆ… อ้วกเยอะมาก แล้วก็หมดสติไป!”

ครั้นเกิ่งเสี่ยวหาวนึงถึงฉากนั่นก็อกสั่นขวัญหายพลางกระซิบประโยคหนึ่ง

“พ่อข้าควรมาดูหน่อย ปกติเขามักด่าข้าว่าเนรคุณ หากมีลูกชายแบบท่านกวนต้าจริง ๆ ไม่ช้าก็เร็วเขาคงโกรธตายแน่กระมัง!”

“หลังท่านกวนเอ้อร์ปลุกนายท่าน นายท่านก็เอาแต่ร้องไห้ขอโทษท่านกวนเอ้อร์ จากนั้นเขาก็มอบไม้เท้าให้ท่านกวนเอ้อร์!”

“โฉนดที่ดินกับจดหมายเขียนเองเหล่านั้น ท่านกวนเอ้อร์ก็เจออยู่ในไม้เท้าขอรับ!”

หลิงอวี๋พูดไม่ออก กวนซินกับกวนอิ่งบีบคั้นนายท่านมอบของพวกนี้เป็นนิตย์ ไฉนพวกเขาไม่รู้เลยว่าของจะอยู่ใต้หนังตาพวกเขามาตลอด!

ถ้ากวนซินกับกวนอิ่งรู้ เดาคงเสียใจเจียนตายแน่!

ครั้นรอกลับถึงเมืองหลวง หลิงอวี๋ก็แยกย้ายกับเกิ่งเสี่ยวหาว และพาพวกปี้ไห้เฟิงกลับตำหนักอ๋องอี้

หลิงอวี๋บาดเจ็บเต็มตัว อาภรณ์เปื้อนคราบเลือดเป็นด่าง ๆ โชคดีที่มีผ้าคลุมปิดภายนอก ทำให้ดูไม่ยุ่งเหยิงขนาดนั้น

ขณะที่นางกำลังพาเหล่านางรับใช้เข้าไปก็โดนเสิ่นจวนขวางประตูไว้

“อ้าว พี่สะใภ้ เจ้าไปค้างคืนที่ใดมิกลับบ้านกลับช่องเล่า?”

“เจ้าคิดว่าตำหนักอ๋องคือบ้านเจ้ารึ? อยากมาเมื่อไรก็มา!”

เหมือนดินพังถล่ม กระเบื้องแตกหัก (土崩瓦解) เปรียบเทียบการพังทลายล้มเหลวอย่างสิ้นเชิง