ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 396

หลิงอวี๋ไม่ได้นอนทั้งคืน ทั้งยังเจ็บทั่วกาย แค่อยากกลับไปจัดการบาดแผลและนอนพักบ้าง

ไฉนจะคิดว่าเสิ่นจวนจะขวางประตูไว้เช่นนี้

“หลีกไป!”

หลิงอวี๋พูดเยือกเย็น

“ทำไม จะวางอำนาจเป็นพระชายาอีกรึ?”

เสิ่นกวนร้องเสียงแหลม “พี่สะใภ้ เจ้าทำแบบนี้ได้เยี่ยงไร! รนออกเรือนกับท่านพี่ของข้า! แต่ดึกดื่นมิกลับบ้านกลับช่อง…”

หลิงอวี๋ตะโกนด้วยสีหน้าเย็นเยียบ “เถาจื่อ!”

ครั้นเถาจื่อเห็นเสียงร้องของเสิ่นจวนดึงดูดคนมาล้อมชมมากมาย หน้าก็ขรึมลงทันที

เมื่อได้ยินหลิงอวี๋เรียกตน เถาจื่อก็มุ่งตรงไปข้างหน้าคว้าคอเสิ่นจวนไว้โดยมิเอ่ยคำใด

เป็นญาติประสากระไรถึงกล้ามาใส่ไคล้คุณหนูของตนหน้าระรื่น!

ช่างกวนบาทาเสียจริง!

“ตัวข้าไปตรวจคนไข้มา! เจ้าเอะอะหาปะไร?”

หลิงอวี๋พูดอย่างเย็นชา “เจ้าเป็นแค่แขก ถึงก้าวก่ายฟ้าดินได้ แต่ก็ยุ่มย่ามเจ้าบ้านมิได้!”

“ผู้ใดให้หน้าเจ้า?”

“ไม่ว่าข้าจะรนแบบที่เจ้าว่าหรือไม่ ท่านอ๋องยังมิว่ากระไร แล้วเจ้าเป็นบ้ากระไร?”

เมื่อหลิงอวี๋เห็นคนกำลังมุงดูอยู่ก็พลันกล่าวมิปรานีแม้แต่น้อย

“คราก่อนไทเฮาทรงตำหนิเจ้าว่าปากคอเราะรายมิใช่หรือ? ไฉนไม่กี่วันก็ลืมเสียแล้วรึ? อยากให้ไทเฮาส่งแม่นมมาอบรมเจ้าอีกหรือไม่เล่า?”

เสิ่นจวนถูกเถาจื่อบีบจนหายใจไม่ออก นางทั้งร้อนใจและเกลียดแค้น ก่อนจะเอื้อมมือไปคว้ามือเถาจื่อไว้

เถาจื่อโดนนางคว้าได้จึงเริ่มออกแรงมือ ใบหน้าเสิ่นจวนอัดอั้นจนเขียวฉับพลัน

“อยากเป็นพระชายาอ๋องอี้ เช่นนั้นก็ต้องรอให้ตัวข้าหย่าจึงถึงตาเจ้า!”

หลิงอวี๋ไม่ไว้หน้าเสิ่นจวนสักกระผีก แฉความจอมปลอมของนางตรง ๆ

การกล่าวหาพระชายาอ๋องอี้มีชู้โดยไร้หลักฐานเช่นนี้ เสิ่นจวนเหมือนที่พระชายาคังพูดไม่มีผิด ช่างโง่เขลาสิ้นดี!

ครั้นแม่นมเฉาได้รับข่าวก็รีบมา นางเห็นคนมุงดูมากขึ้นเรื่อย ๆ ก็อารามดึงเสิ่นจวนเข้าตำหนักอ๋องอี้

“คุณหนู ท่านกล่าวหาหลิงอวี๋โดยไร้หลักฐาณมิได้ มิเพียงจัดการขนครึ่งเส้นของหลิงอวี๋มิได้ ยังโดนหลิงอวี๋เล่นงานกลับด้วย นี่ท่านยังสนใจชื่อเสียงอยู่หรือไม่เจ้าคะ!”

“บ่าวบอกท่านแล้วว่าต้องใช้ความจริงจัดการ ไฉนท่านถึงหูทวนลมเล่าเจ้าคะ!”

แม่นมเฉากล่าวร้อนใจ “ท่านก่อเรื่องเช่นนี้ หากทำให้ท่านอ๋องอี้ทรงกริ้ว พระองค์จะไล่ท่านกลับจวนเสิ่นน ท่านจักหมดโอกาสหนาเจ้าคะ!”

เสิ่นจวนยู่ปากพลางกล่าวหดหู่ “แม่นม แต่ซุ่ยเอ๋อร์เฝ้าดูมาหลายวันแล้ว ไม่เห็นหลิงอวี๋จะแอบคบชู้ผู้ใดเลย… ข้ารอมิไหวแล้ว!”

“โอกาสมีมามิง่าย… ฉะนั้นข้า…”

“กลับก่อนเถิดเจ้าค่ะ!”

แม่นมเฉาดึงนางกลับ พลางเอ่ยเสียงต่ำ

“ไม่มีโอกาสก็สร้างโอกาสเสีย… ท่านฟังบ่าว บ่าวจักช่วยท่านหาวิธีเจ้าค่ะ!”