ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 469

“อาจารย์!”

น้ำตาของหลิงซวนร่วงหล่นลงมา

เถาจื่อกับสุ่ยหลิงก็น้ำตาไหลอาบแก้มทันที เห็นแค่แวบแรกก็ทนมองเป็นครั้งที่สองไม่ไหวแล้ว

“พระชายา พวกท่านอย่าเพิ่งร้องไห้เลย… บางทีนางอาจจะยังมีชีวิตอยู่ก็ได้!”

จ้าวซวนทั้งกังวลทั้งโกรธ แล้วก็ปลอบใจพวกเขาก่อน

บนใบหน้าหลิงอวี๋ไร้น้ำตา มิใช่ว่ามิอยากร้องไห้ แต่เป็นเพราะร้องมิออกต่างหาก!

ในใจนางมีเพียงความเคียดแค้นอย่างหนัก!

กวนอิ่ง… เจ้ายั่วให้ข้าโกรธจริง ๆ แล้ว!

หากครั้งนี้ข้ามิสับเจ้าเป็นพันเป็นหมื่นชิ้น ก็คงยากที่จะระบายความโกรธในใจของข้า!

“ท่านแม่… นั่นคือพี่… หลิงซินใช่หรือไม่?”

หลิงเยวี่ยผละออกจากมือของฉีเต๋อ ร้องไห้อยากเห็นสิ่งที่อยู่ในกล่อง

หลิงอวี๋ก้าวไปคุกเข่าลงกอดเขาไว้

“เยวี่ยเยวี่ย นั่นมิใช่พี่หลิงซิน… นั่นคือสิ่งที่คนร้ายทำให้เรากลัว!”

หลิงเยวี่ยอดทนต่อความเศร้าโศกพลางปลอบหลิงเยวี่ย “เยวี่ยเยวี่ยเด็กดี กลับห้องไปเขียนหนังสือกับพวกพี่ชายนะ… พวกผู้ใหญ่มีธุระต้องคุยกันสักหน่อย!”

“มิใช่พี่หลิงซินจริง ๆ หรือขอรับ?”

เพราะว่าหลิงเยวี่ยไม่รู้ความ เมื่อกี้ยังเห็นไม่ชัดว่าคืออะไรก็ถูกฉีป้าวปิดตาเอาไว้ก่อนแล้ว

“เด็กโง่… พี่หลิงซินตัวใหญ่ขนาดนั้นจักไปอยู่ในกล่องได้เยี่ยงไรกัน!”

หลิงอวี๋บีบแก้มหลิงเยวี่ย อดกลั้นน้ำตาที่กำลังจะไหลเอาไว้

“กลับไปที่ห้องนะ ดูสิพวกลุงจ้าวซวนกำลังรอคุยธุระกับแม่อยู่ เด็กดี… เชื่อฟังนะ!”

“ขอรับ ท่านแม่ เช่นนั้นเยวี่ยเยวี่ยกลับไปแล้ว!”

ฉีเต๋อก้าวมาอุ้มหลิงเยวี่ยแล้วพาเขาออกไป

หลิงอวี๋ลูบหน้าอย่างแรงแล้วเดินไปที่หน้ากล่องนั้น

“หลิงซวน เอาถุงมือของข้ามา!”

หลิงอวี๋เอ่ยอย่างใจเย็น “นี่เท่ากับว่า หลิงซินสิ้นชีพเมื่อคืนนี้แล้ว!”

“พระชายา… เป็นไปได้หรือไม่ที่กวนอิ่งต้องการขู่ให้พระชายากลัวจึงตัดหูคู่หนึ่งออกจากศพเพื่อปลอมแปลงว่าเป็นของหลิงซิน?”

จูเผิงเอ่ยถามด้วยความหวังอันริบหรี่

หลิงอวี๋มองเขาพลางยิ้มเยาะเย้ย

“เจ้าคิดว่าคนโหดร้ายเช่นกวนอิ่งจักทำเรื่องหลอกลวงเช่นนี้รึ?”

สีหน้าของจ้าวซวนซีดเซียวไป เช่นเดียวกับเซียวหลินเทียน พวกเขามิเชื่อว่ากวนอิ่งจะปล่อยหลิงซินไป

ขู่ให้กลัว? ยังจะมีอะไรทำให้กลัวไปกว่าการตัดหูของหลิงซินอีกเล่า!

จูเผิงเพิ่งจะกลับมาไม่นาน เขาไม่เข้าใจกวนอิ่งมากนัก นางเป็นคนชั่วร้ายอย่างถึงที่สุด เป็นคนที่ใช้คำว่าวิปริตชั่วร้ายมาอธิบายไม่ได้!

“ท่านอ๋อง… มีคนส่งจดหมายมาพ่ะย่ะค่ะ!”

ลู่หนานวิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน เมื่อเห็นว่าทุกคนในเรือนต่างมีใบหน้าเคร่งขรึม เขาจึงเอ่ยถามอย่างแปลกใจ

“เกิดอันใดขึ้นหรือ?”