ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 472

องค์ชายสององค์ชายคังมาแล้ว

พวกหลิงอวี๋กับเซียวหลินเทียนหันไปมอง เห็นองค์ชายคังพากวนอิ่งมาพร้อมกับพวกองครักษ์

เมื่อศัตรูคู่อาฆาตมาเจอหน้ากัน หลิงอวี๋เกลียดเสียจนอยากจะพุ่งเข้าไปตัดหูของกวนอิ่งเสีย!

ให้นางได้ลิ้มรสความเจ็บปวดทรมานที่หลิงซินต้องเผชิญดูเสียบ้าง!

พอเลี่ยวซงเห็นองค์ชายคังดวงตาของเขาก็เป็นประกาย พลางตะโกนอย่างรู้สึกผิด “องค์อาย… องค์อายอ้องอัดอิ๋นใอ้อะอ่อมอ่ะอ่ะอ่ะ (องค์ชาย… องค์ชายต้องตัดสินให้กระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ)...”

ลู่หนานทำให้ฟันของเขาร่วงไปหลายซี่ ตอนนี้จึงพูดไม่รู้เรื่อง

พอกวนอิ่งเห็นบนตัวของเลี่ยวซงเต็มไปด้วยเลือด ก็ตะโกนด้วยความโกรธ

“เซียวหลินเทียน หลิงอวี๋ พวกเจ้ากล้ามาสร้างปัญหาที่โรงเลี้ยงม้าของข้าหรือ...”

“องค์ชาย พวกเขามิได้เห็นองค์ชายอยู่ในสายตาเลยเพคะ!”

องค์ชายคังเห็นสภาพน่าสังเวชของเลี่ยวซง ทั้งยังมีศพของผู้คุ้มกันทั้งสองอยู่บนพื้นอีก ใบหน้าของเขาก็มิพอใจขึ้นมาทันที

องค์ชายคังตะคอกด้วยความโกรธ “เซียวหลินเทียน ผู้ใดเป็นคนทำ? หากวันนี้ข้ามิได้ตัดมือมันผู้นั้น ก็อย่ามานับว่าข้าแซ่เซียวเลย!”

เซียวหลินเทียนยิ้มเย็นชา พลางเอ่ยเสียงทุ้ม “เสด็จพี่ ก่อนที่เสด็จพี่จักตำหนิข้า เสด็จพี่ควรถามพวกเลี่ยวซงก่อนว่าพวกเขาทำอะไรลงไป?”

“ไร้ซึ่งเหตุ ก็มิเกิดผล!”

องค์ชายคังยิ้มเยาะ พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่แยแส “เลี่ยวซง เจ้าทำอะไรลงไป?”

เลี่ยวซงอ้าปากได้ก็พูดให้ร้ายทันที

“องค์ชาย… เมื่อคืนนี้มีสายสืบมาสืบข่าวที่สนามม้าแห่งนี้ กระหม่อมจึงพลั้งมือฆ่านางไป! ผู้ใดจักคิดว่าคนผู้นี้เป็นคนที่ตำหนักอ๋องอี้ส่งมาพ่ะย่ะค่ะ!”

องค์ชายคังโกรธทันที พลางตะคอกใส่เซียวหลินเทียน

“เซียวหลินเทียน เจ้าได้ยินหรือไม่? เจ้าส่งสายสืบมาสืบข่าวที่สนามม้าของข้า เจ้ายังมีหน้ามาทวงความยุติธรรมให้นางอีกหรือ!”

หลิงอวี๋กับเซียวหลินเทียนต่างก็โกรธแค้นขึ้นมาทันที เลี่ยวซงจับตัวหลิงซิน ทั้งยังกล้าทุบตีนางอีก!

“สายสืบ?”

เซียวหลินเทียนหัวเราะเยาะ “เสด็จพี่ หลิงซินอายุเพียงสิบสองปี นางมิรู้ด้วยซ้ำว่าจักเปิดประตูตำหนักองค์ชายคังตรงไหน!”

“เสด็จพี่บอกว่านางเป็นสายสืบอย่างนั้นหรือ? พูดเช่นนี้มิกลัวว่าคนอื่นจะหัวเราะเยาะเอาหรือ!”

“เลี่ยวซงมัดหลิงซินไว้ที่นี่ ทารุณนาง ทั้งยังฆ่านางอีก… สิ่งที่โหดร้ายยิ่งกว่านั้นก็คือเขาตัดหูนางส่งไปที่ตำหนักอ๋องอี้!”

“เสด็จพี่ เสด็จพี่อธิบายให้ข้าฟังหน่อยเถิด เสด็จพี่สั่งให้เลี่ยวซงทำสิ่งที่เลวร้ายยิ่งกว่าเดรัจฉานเช่นนี้ เสด็จพี่คิดจะทำสิ่งใดกัน?”

แม้ว่าองค์ชายคังจะมิสนใจชีวิตของนางรับใช้และแม่นม แต่หากคนในตำหนักของตนถูกฆ่าตายไปทีละคน เช่นนั้นเขาก็เสียหน้าเช่นกัน!

“องค์ชายทั้งสอง อย่าสูญเสียมิตรภาพกันไปเพราะคนนอกเลยพ่ะย่ะค่ะ!”

เมื่อแม่ทัพเฉินเห็นว่าเรื่องมันตึงเครียด ก็รีบเข้ามาพลางเอ่ย

“องค์ชายคัง ดูเอาเถิด… นางรับใช้ผู้นี้ตายอย่างอนาถจริง ๆ พ่ะย่ะค่ะ!”

แม่ทัพเฉินขยิบตา พวกนักการหลายคนก็อุ้มศพของหลิงซินขึ้นมา

องค์ชายคังกวาดสายตามอง ขมวดคิ้ว แล้วจ้องเลี่ยวซงกับกวนอิ่งด้วยความโกรธ

ไอ้โง่สองคนนี้!

แค่ฆ่านางรับใช้เท่านั้น!

ยังถูกจับได้พร้อมหลักฐานอีก!

องค์ชายคังมิต้องการเผชิญหน้ากับเซียวหลินเทียนเพื่อคนโง่เช่นนี้ จึงทำได้เพียงต่อว่ากวนอิ่งด้วยน้ำเสียงที่รุนแรง

“กวนอิ่ง เจ้าสั่งสอนคนของเจ้าเยี่ยงไรกัน? พวกเขาถึงทำเรื่องที่ผิดกฎหมายเช่นนี้ได้!”