ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 473

กวนอิ่งเองก็คิดไม่ถึงว่าหลิงอวี๋กับเซียวหลินเทียนจะหาที่นี่เจอเร็วถึงเพียงนี้

ตระกูลกวนของนางมีร้านค้าตั้งมากมาย หากรอให้พวกหลิงอวี๋ค้นหากันไปทีละแห่ง กว่าจะมาเจอที่นี่ซากกระดูกของหลิงซินก็คงหายไปแล้ว!

คราวนี้นางโชคไม่ดีเลยจริง ๆ!

แต่องค์ชายคังหมายความว่าอะไรกัน?

เขาบอกว่าเขาโปรดปรานตนที่สุดมิใช่หรือ?

เหตุใดเซียวหลินเทียนพูดเพียงไม่กี่ประโยคจึงเปลี่ยนทัศนคติของเขาได้เล่า? และคำพูดนี้ขององค์ชายคัง ก็คือเตรียมจะทิ้งเลี่ยวซงแล้วใช่หรือไม่?

เดิมทีกวนอิ่งคิดว่าจะยืมอำนาจขององค์ชายคังมาปกป้องเลี่ยวซงไว้ แต่องค์ชายคังพูดเช่นนี้ กวนอิ่งก็รู้สึกหวั่นใจแล้ว

“องค์ชาย เลี่ยวซง…”

กวนอิ่งมิยอมแพ้ คิดจะขอความเมตตาให้เลี่ยวซง แต่เมื่อนางสบตาที่เป็นคำเตือนขององค์ชายคัง กวนอิ่งก็มิกล้าเอ่ยขอความเมตตาแล้ว

หากต้องทำสิ่งที่ส่งผลกระทบต่ออนาคตขององค์ชายคังเพื่อผู้คุ้มกันคนหนึ่ง เช่นนั้นองค์ชายคังไม่มีทางปล่อยตนไปแน่!

“เลี่ยวซง… เจ้าทำเรื่องเช่นนี้ได้เยี่ยงไรกัน!”

กวนอิ่งเปลี่ยนน้ำเสียงเป็นตะคอก “แม้ว่าข้ากับพระชายาอ๋องอี้มีความขัดแย้งกันเล็กน้อย เจ้าก็มิควรคิดระบายความโกรธแทนข้าแล้วไปหาเรื่องนางรับใช้ของนาง!”

หัวใจของเลี่ยวซงจมดิ่งลง เขามองกวนอิ่งอย่างไม่อยากจะเชื่อ

นี่คุณหนูใหญ่ต้องการให้ตนรับความผิดหรือ?

เลี่ยวซงเข้าใจสายตาตักเตือนของกวนอิ่ง เมื่อนึกถึงครอบครัวของตน แล้วนึกถึงวิธีการที่กวนอิ่งจัดการกับกวนผิง เลี่ยวซงก็ก้มหน้าลงอย่างงคับข้องใจ

“ข้าผิดไปแล้ว! ข้าตัดสินใจเองโดยพลการ! มิเกี่ยวอะไรกับคุณหนูใหญ่!”

“พระชายาอ๋องอี้ อยากจะฆ่าจะแกงอะไรกับข้าก็ได้ อย่าทำให้คุณหนูใหญ่ลำบากใจเลยขอรับ!”

หลิงอวี๋มองด้วยสีหน้าเรียบเฉย

เมื่อเห็นกวนอิ่งโยนความผิดทั้งหมดให้เลี่ยวซง ก็รู้เลยว่าวันนี้ชำระแค้นมิได้!

องค์ชายคังมองเซียวหลินเทียนพลางเอ่ย

“น้องสี่ เลี่ยวซงรับผิดแล้ว ข้าจะส่งเขาไปให้แม่ทัพเฉินจัดการ เจ้าพอใจแล้วหรือไม่?”

เซียวหลินเทียนมองหลิงอวี๋

ทันใดนั้นหลิงอวี๋ก็ยกยิ้มมุมปาก “ในเมื่อเสด็จพี่ส่งตัวฆาตกรออกมาแล้ว เช่นนั้นก็เป็นไปตามนี้เพคะ!”

เซียวหลินเทียนรู้สึกเพียงว่ารอยยิ้มของหลิงอวี๋มันค่อนข้างน่ากลัว

แต่ที่เลี่ยวซงฆ่าตายเป็นการที่เขาตัดสินใจฆ่าหลิงซินเองโดยพลการ ในช่วงเวลานี้พวกเขาทำอะไรกวนอิ่งไม่ได้!

เซียวหลินเทียนรู้สึกว่าหลิงอวี๋ไม่มีทางยอมแพ้ไปเช่นนี้แน่

ในเมื่อนางพูดเช่นนี้ คงคิดแล้วว่าจะจัดการกับกวนอิ่งเยี่ยงไร

“แม่ทัพเฉิน เอาตัวเขาไป!”

องค์ชายคังออกคำสั่ง และกำลังจะไล่พวกเซียวหลินเทียนออกไป

ทันใดนั้น จู่ ๆ ก็มีเสียงหึ่ง ๆ ดังขึ้นในอากาศ

ทุกคนเงยหน้าขึ้นมอง แล้วก็เห็นฝูงผึ้งบินมาจากที่ใดมิรู้ ความมืดเข้าปกคลุมแล้วก็ไปรวมตัวแน่นขนัดอยู่ที่ตัวของเลี่ยวซงทันที

ชั่วขณะหนึ่ง ในสนามม้าก็มีเพียงแค่เสียงเดียวคือเสียงกรีดร้องของเลี่ยวซง เขาร้องเสียจนทุกคนต่างรู้สึกหวาดกลัวกันหมด

“อ๊าก.. .ผึ้งมาจากที่ใดกัน!”

กวนอิ่งตกใจไปหลบอยู่ข้างหลังองค์ชายคัง

องค์ชายคังไม่สนใจนาง พอเห็นผึ้งมากขึ้นเรื่อย ๆ ก็ตกใจรีบวิ่งหนีไปเพราะกลัวว่าจะโดนผึ้งต่อย

ทั้งสองวิ่งหนีออกมาไกลแล้ว เมื่อเห็นว่าผึ้งมิได้ตามมาจึงหยุด

กวนอิ่งหันไปมอง เห็นว่าผึ้งเหล่านั้นต่อยเลี่ยวซงจนกลายเป็นหัวหมูไปแล้ว

เลี่ยวซงเจ็บปวดจนกลิ้งไปมาบนพื้น พลางส่งเสียงกรีดร้องโหยหวนออกมา

กวนอิ่งตะโกนออกมาด้วยความโกรธ

“หลิงอวี๋ เจ้าทำกระไรกับเลี่ยวซง?”