ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 474

“ข้ามิได้ทำกระไรทั้งนั้น ไฉนเจ้าถึงตื่นตูมถึงเพียงนี้เล่า?”

หลิงอวี๋เงยหน้าขึ้นมองผึ้งเหล่านั้น พลางเอ่ย

“ก็แค่วิญญาณอาฆาตของหลิงซินกลับมาแก้แค้นเท่านั้น นี่เจ้ากลัวแล้วหรือ!”

หลิงอวี๋ยิ้มเยาะมองกวนอิ่ง พลางเอ่ยอย่างมีความหมาย

“ทำดีได้ดี ทำชั่วย่อมได้ชั่ว! ทุกคนที่ทำร้ายหลิงซิน ไม่มีทางลงเอยด้วยดีแน่!”

พอหลิงซวนได้ยินสิ่งนี้ก็ตะโกนขึ้นมา “อาจารย์พูดถูก! หลิงซินจะไม่มีวันปล่อยคนที่ทำร้ายนางไปแน่!”

กวนอิ่งมิเชื่อเรื่องผีกลับมาแก้แค้นเลย ผึ้งเหล่านี้ต้องเป็นสิ่งที่หลิงอวี๋ทำแน่ ๆ!

แต่บัดนี้เลี่ยวซงกลายเป็นคนถูกทอดทิ้งไปแล้ว นางจะไปหาเรื่องหลิงอวี๋เพื่อคนที่ถูกทอดทิ้งได้หรือ?

“ไปกันเถิด!”

องค์ชายคังก็คิดในจุดนี้เช่นกัน เขาจ้องหลิงอวี๋อย่างดุร้าย แล้วพากวนอิ่งจากไป

เลี่ยวซงถูกผึ้งจำนวนนับไม่ถ้วนต่อยจนร่างกายของเขาบวมไปทั้งร่าง พูดอะไรไม่ได้เลย

หลิงอวี๋ไม่ได้มองเขา แค่จ้องแผ่นหลังของกวนอิ่ง แล้วยิ้มอย่างเย็นชา

ให้เจ้าได้ภาคภูมิใจไปก่อนสักสองวัน คราวนี้ข้าจะทำให้เจ้าตายอย่างอนาถแน่นอน!

หลิงอวี๋คิดไว้แล้วจริง ๆ ว่าจะจัดการกับกวนอิ่งเยี่ยงไรดี!

การส่งกวนอิ่งเข้าคุกมันน้อยไปสำหรับนาง นางต้องทำให้กวนอิ่งชดใช้การตายของหลิงซินอย่างหนัก!

“พวกเราก็ไปกันเถิด!”

หลิงอวี๋ให้เถาจื่ออุ้มศพของหลิงซิน แล้วพาออกไป

เลี่ยวซงถูกผึ้งต่อยมากถึงเพียงนั้น อีกไม่กี่ชั่วยามก็ตายแล้ว!

สิ่งนี้สามารถระบายความโกรธแทนหลิงซินได้เพียงชั่วคราวเท่านั้น!

หลิงอวี๋กับพวกหลิงซวนนำศพของหลิงซินไปส่งที่โรงนา แล้วเถาจื่อก็ทำความสะอาดให้หลิงซิน

หลิงอวี๋เย็บหูของหลิงซินอย่างเงียบ ๆ นางต้องการให้หลิงซินไปเกิดใหม่อย่างสมบูรณ์

เซียวหลินเทียนให้จ้าวซวนซื้อสุสานให้กับหลิงซิน และทำการฝังนางในวันรุ่งขึ้น

วันรุ่งขึ้น ทุกคนในเรือนบุหงาต่างมาเคารพศพหลิงซินกัน

แม่นมลี่ร้องไห้จนน้ำตาท่วม หลิงเยวี่ยเองก็ร้องไห้จนตาบวมเช่นกัน

นางรับใช้ของตนตายอย่างน่าสังเวช นางจะทนต่อไปเยี่ยงนี้หรือ?

เดิมทีจ้าวเจินเจินอยากรอให้องค์ชายคังมารับตนกลับตำหนัก แต่นางรออยู่หลายวันแล้วก็มิเห็นสัญญาณใด ๆ จากองค์ชายคังเลย นางทนมิได้อีกต่อไปแล้ว

หรือว่าตนประเมินอิทธิพลของกวนอิ่งที่มีต่อองค์ชายคังต่ำไป?

นึกถึงพฤติกรรมไร้ยางอายที่กวนอิ่งกล้าฉีกอาภรณ์ขององค์ชายคังต่อหน้าผู้คนในวันนั้น จ้าวเจินเจินก็รู้สึกได้ถึงวิกฤติขนาดหนักทันที!

ไม่ได้ นางต้องกลับตำหนักโดยเร็ว บุรุษนั้นไซร้มิสามารถต้านทานสิ่งล่อใจได้ นางจะปล่อยให้กวนอิ่งมีโอกาสไม่ได้

ขณะที่จ้าวเจินเจินกำลังเก็บสัมภาระเตรียมกลับตำหนักอยู่นั้น

สายสืบคนสนิทคนหนึ่งของนางก็มาแจ้งให้ทราบ

“พระชายา สองวันมานี้กวนอิ่งได้เชิญหมอไปตรวจนางอย่างเงียบ ๆ เจ้าค่ะ! แม้แต่องค์ชายเองก็เชิญหมอไปในวันนี้เช่นกัน...”

“ตรวจอะไร? เหตุใดองค์ชายถึงป่วยไปด้วย?” จ้าวเจินเจินประหลาดใจ

คนสนิทหน้าแดง พลางเอ่ยเสียงเบา

“ข้าไปสืบมา ได้ความว่าร่างกายส่วน… ส่วนล่างของกวนอิ่งมีตุ่มหนองเยอะมาก… มันน่าจะเป็นโรคที่พบในหอนางโลมเจ้าค่ะ!”