ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 489

ทว่าโดยเนื้อแท้แล้วนี่คือทางเลือกของหลิงเยี่ยน หลิงอวี๋จึงมิใส่ใจ

แต่นางกังวลว่าองค์ชายเว่ยจะวางอุบายบางอย่างต่อจวนเสนาบดีเจิ้นหย่วนผ่านหลิงเยี่ยนกับหลิงเสียงเซิงน่ะสิ

“ท่านปู่ ท่านมิใช่แม่ทัพใหญ่แล้ว! องค์ชายเว่ยจักถูกใจหลิงเยี่ยนหรือเจ้าคะ?”

หลิงอวี๋ถามอย่างแปลกใจ

ก่อนหน้านี้องค์ชายคิดดึงท่านอดีตเสนาบดีมาเป็นพวก จึงอยากแต่งหลิงเยี่ยนเป็นชายารอง!

แต่ตอนนี้ตำแหน่งแม่ทัพใหญ่ถูกคนอื่นได้รับเลือกไปแล้ว องค์ชายเว่ยจะเหลียวมองหลิงเสียงเซิงที่ไร้อำนาจสิ้นอิทธิพลได้อย่างไร!

“ไปคุยกันในเรือนเถอะ!”

ท่านอดีตเสนาบดีหวั่นหน้าต่างมีหู ประตูมีช่อง จึงให้หลิงอวี๋กับเถาจื่อประคองตัวเองเข้าเรือน

“อาอวี๋ ถึงแม้ปู่เจ้าจักมิใช่แม่ทัพใหญ่แล้ว แต่ทหารที่ข้าเคยฝึกฝนก็มีคนที่ประสบความสำเร็จมิน้อย!”

ท่านอดีตเสนาบดีนั่งลงพลันพูดอย่างภูมิใจ “แม่ทัพเสิ่นปินที่องค์จักรพรรดิแต่งตั้งขึ้นใหม่คือศิษย์ของข้าเอง!”

ด้วยวาจาของท่านอดีตเสนาบดีทำให้หลิงอวี๋ตกตะลึง

ช่วงระยะนี้ นางมักขัดแย้งกับเซียวหลินเทียน หลายเรื่องในราชสำนักเซียวหลินเทียนจึงล้วนมิได้บอกตน

นางมิรู้ว่าแม่ทัพใหญ่ที่ได้รับแต่งตั้งใหม่จะเป็นศิษย์ของท่านอดีตเสนาบดี

แต่ทว่านี่ก็เป็นเหตุการณ์ที่อยู่ในความคาดหมายแล้วเช่นกัน

องค์จักรพรรดิหวาดกลัวบรรดาองค์ชาย ฉะนั้นคนขององค์ชายคังและองค์ชายเว่ยต่างก็มิได้นั่งบนตำแหน่งนั้น

แม้ท่านอดีตเสนาบดีลงจากตำแหน่งแล้ว แต่ศิษย์ของเขากลายเป็นแม่ทัพใหญ่ แสดงว่าท่านอดีตเสนาบดียังคงมีความสำคัญ!

ไม่แปลกใจเลยที่หลิงเสียงเซิงพยายามประจบประแจงองค์ชายเว่ยอีกครั้ง!

หลิงอวี๋นึกถึงเรื่องที่องค์ชายเว่ยข่มขืนกวนอิ่งก็หมดคำพูดไปทันที

ครอบครัวของหลิงเสียงเซิงคงตาบอดที่พอใจสัตว์ต่ำช้าเช่นองค์ชายเว่ย!

“ฮองเฮาเว่ยกับพระชายาเส้า และเหล่าขุนนางชั้นผู้ใหญ่ที่แบ่งพรรคพวกต่างอยากเสนอให้คนของตัวเองนั่งบนตำแหน่งนี้กันทั้งนั้น!”

ถึงแม้ท่านอดีตเสนาบดีจะมีคุณความดี แต่พอถึงเวลานั้นองค์จักรพรรดิคงไม่คิดถึงมิตรภาพเก่า ๆ หรอก

หากจวนเสนาบดีเจิ้นหย่วนถูกพัวพันถึง จงมั่นใจได้เลยว่าต้องถูกประหารเก้าชั่วโคตรเป็นแน่!

“พ่อเจ้าถูกอำนาจบดบังหัวใจ ข้าคุมเขาไว้ไม่อยู่! ข้าแก่แล้ว แม้ตายก็หาได้สำคัญไม่!”

“แต่ครอบครัวท่านลุงของเจ้านั้นคือผู้บริสุทธิ์!”

ท่านอดีตเสนาบดีเผยหน้าอมทุกข์ “โดยเฉพาะเจ้าเด็กหว่านเอ๋อร์ ข้ามิอยากให้พัวพันถึงนาง เพียงเพราะความโง่เขลาของพ่อเจ้า!”

“อาอวี๋ หากมีวันนั้นจริง…”

“ความหายนะนั้นคงมิเกิดกับบุตรีที่ออกเรือนไปแล้ว!”

“เจ้ามองหาคู่ให้น้องเจ้าให้โดยเร็วที่สุด มิหวังผู้ร่ำรวยมั่งคั่ง แต่เลือกที่ดีต่อนางด้วยใจจริงเป็นพอ!”

หลิงอวี๋รู้สึกไม่สบายใจมากขึ้นเนื่องวาจาของท่านอดีตเสนาบดี

หรือท่านอดีตเสนาบดีสังเกตพบว่ามีบางอย่างผิดปกติ?