ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 491

“ใต้เท้าหลิง จวนเสนาบดีเจิ้นหย่วนแห่งนี้ยังมิใช่ของท่าน ตัวข้าขอเตือนท่านว่าอย่าโอหังให้มากนัก!”

เมื่อหลิงอวี๋เห็นเขาชักสีหน้าก็ยิ้มหยันเอ่ยอย่างไม่เกรงใจ

“องค์ชายเว่ยยังมิได้แต่งหลิงเยี่ยนเข้าเรือน ท่านเอาความมั่นใจจากที่ใดมากล้าขวางมิให้ข้ามาจวนเสนาบดี?”

“ตัวข้าเป็นถึงพระชายาอ๋องอี้ผู้สง่า! ที่เรียกท่านว่าพ่อก็เพราะเห็นแก่หน้าท่านอดีตเสนาบดี ท่านคิดจริง ๆ หรือว่าท่านจะวางท่าต่อข้าได้?”

หลิงอวี๋กล่าวดูแคลน “แม้องค์ชายเว่ยให้ตำแหน่งขุนนางกับท่านและหลิงเฟิง แล้วอย่างไรเล่า?”

“แค่วาจาข้าประโยคเดียวก็เอาพวกท่านกลับสู่สภาพเดิมได้แล้ว! หากท่านมิเชื่อก็ลองดูสิ!”

หลิงเสียงเซิงโมโหตัวสั่นทั้งร่างกับคำพูดหลิงอวี๋

“เจ้า… เจ้าลูกเลว เจ้า… ลูกชู้!”

หัวใจของหลิงอวี๋เต้นตึก ๆ ตัก ๆ ครั้นได้ยินหลิงเสียงเซิงด่าสองคำว่า ‘ลูกชู้’

หรือเรื่องที่หลิงผิงบอกว่าตนกับท่านพี่มิใช่ลูกโดยกำเนิดของหลิงเสียงเซิงจะเป็นความจริง?

หลิงอวี๋ตัดสินใจแน่วแน่ว่าวันนี้ต้องเค้นหลิงเสียงเซิงพูดความจริงออกมาให้จงได้

นางมองยังหลิงเสียงเซิงด้วยสายตาดูถูก

“ลูกชู้? เฮอะ…ใต้เท้าหลิง ท่านรู้หรือไม่ว่าสองคำนี้หมายถึงสิ่งใด? นี่ท่านกำลังบอกว่าตัวท่านโดนสวมเขารึ?”

หลิงเสียงเซิงโกรธจนลืมคำเตือนของท่านอดีตเสนาบดี จึงตะโกนอย่างไม่มีหูรูด

“เจ้าลูกชู้ เจ้ากับพี่ชายเจ้า เป็นลูกของนางชั่วหลานฮุ่ยจวนกับชายชู้ผู้นั้นให้กำเนิดต่างหาก!”

“ข้าเสียใจนักที่มิทำให้พวกเจ้าจมน้ำตายตั้งแต่เกิดมา แม้เก็บลูกชั่วเช่นเจ้าไว้ก็มีแต่ทำข้าอึดอัดใจ!”

“เจ้ายังกล้าขู่ข้ารึ? ข้าเป็นเต่ากล้ำกลืนความเจ็บช้ำมานับหลายปี ข้าทนต่อมิไหวแล้ว!”

“ทีนี้ข้าจักไปบอกแก่คนทั่วแผ่นดินว่าเจ้ากับแม่สารเลวของเจ้า เป็นนางสำส่อน!”

“หลิงเสียงเซิง หุบปาก!”

หลิงอวี๋โมโหที่โดนหลิงเสียงเซิงด่าคำก็หญิงสารเลวสองคำก็นางสำส่อน

หากเป็นคนอื่น นางคงเข้าไปตบหน้าสักทีตั้งนานแล้ว

แต่อย่างไรเสียหลิงเสียงเซิงก็เป็นพ่อในนามของตน มีหลักการที่ไหนในใต้หล้าที่บุตรีจะทุบตีบิดาเล่า

หลิงอวี๋ทำได้เพียงอดทนอดกลั้น

“แข็งข้อ… เจ้า… เจ้าจะแข็งข้อเกินไปแล้ว….”

หลิงเสียงเซิงตะโกนตะกุกตะกัก แต่กลับไม่กล้าด่าคำหยาบคายออกมาอีก…

“ฮูหยินเล็ก เจ้าออกไปรอเถอะ!”

หลิงอวี๋แสร้งเป็นหันหน้ามาพูดเสียงขู่ใส่กู่ซุ่ย

กู่ซุ่ยเข้าใจรู้กัน และแสร้งทำเป็นท่าทีหวาดกลัวพลางกล่าวโน้มน้าว

“คุณหนูใหญ่เจ้าคะ มีเรื่องอันใดก็พูดจากันดี ๆ เถิด ได้โปรดท่าน… ท่านอย่าทำนายท่านลำบากใจ…”

“ออกไป!” หลิงอวี๋ตะคอกเสียงเฉียบขาด

กู่ซุ่ยเลยจำต้องวิ่งเหยาะออกไป

“หลิงเสียงเซิง เหตุใดถึงว่าข้าเป็นลูกชู้? ท่านมีหลักฐานรึ?”

หลิงผิงสิ้นแล้ว หลิงอวี๋เลยหมดทางหาหลักฐานกระทำผิดของหวางซือให้พบ

ทว่าบัดนี้หลิงเสียงเซิงกลับเปิดประเด็นมาเอง นางจึงเค้นถามได้เท่าที่ต้องการ!