ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 529

คำพูดของหลิงอวี๋ทำเอาฮูหยินจูหน้าซีดเหมือนกับหวางซือไปแล้ว นางจะกล้าบอกว่าตนรู้กฎเกณฑ์ดีกว่าไทเฮาหรือ?

ยิ่งไปกว่านั้นสิ่งที่หลิงอวี๋พูดนั้นเป็นความจริง นางคือพระชายาอ๋องอี้ ส่วนตนเป็นเพียงฮูหยินตราตั้งขั้นสี่เท่านั้น เมื่อพบกับหลิงอวี๋จะต้องทำความเคารพ

ตนเสียมารยาทไปก่อน แล้วมีสิทธิ์อะไรไปกล่าวหาหลิงอวี๋?

พอเซียวทงเห็นว่าเพื่อนร่วมทีมสองคนที่พูดช่วยเหลือตนเองถูกหลิงอวี๋ทำให้พูดไม่ออก ก็จ้องหลิงอวี๋อย่างมิพอใจ

“พี่สะใภ้สี่ อย่ามายกตนข่ม งานเลี้ยงชมบุปผาของข้ามิใช่สถานที่ที่ท่านจักมาแสดงอำนาจ!”

หลิงอวี๋ยิ้ม “องค์หญิงหก หลิงอวี๋แค่พูดไปตามเรื่องตามราว… ยกตนข่มที่ใดกันเพคะ?”

“อีกทั้งหม่อมฉันเป็นพระเชษฐนี(1)ของท่าน หม่อมฉันอยู่ในตระกูลเซียวแล้ว! องค์หญิงหกกับหม่อมฉันต่างหากที่เป็นครอบครัวเดียวกัน แม้ว่าท่านเห็นแก่เหตุผลมากกว่าคนในครอบครัว แต่จะไปเข้าข้างคนนอกมิได้สิเพคะ!”

“หม่อมฉันที่อยู่ในฐานะพระเชษฐนีของท่านจักเสียใจมากเพคะ!”

เซียวทงโกรธมากจนริมฝีปากสั่น แต่ก็พูดอะไรโต้แย้งไม่ออก

ทั้งหวางซือกับฮูหยินจูล้วนไม่มีเหตุผลเลย!

หากนางพูดอีก เช่นนั้นคงเป็นการเข้าข้างคนนอกอย่างโจ่งแจ้ง เห็นแก่คนอื่นมากกว่าคนในครอบครัว

นี่จะมิเป็นการทำให้คนหัวเราะเยาะราชวงศ์หรอกหรือ?

ยิ่งไปกว่านั้น นางยังกล่าวหาว่าหลิงอวี๋เป็นคนอกตัญญูอีก แต่ตนที่อยู่ในฐานะน้องสามี เมื่อพบพี่สะใภ้ก็มิแสดงความเคารพ มิเรียกอย่างสุภาพ และมิทำตามกฎเช่นกัน!

เซียวทงจ้องหลิงอวี๋อย่างดุร้าย กำลังคิดว่าจะพลิกสถานการณ์นี้เยี่ยงไรดี

ทันใดนั้น ก็มีคนอีกกลุ่มหนึ่งเข้ามาในสวนบุปผาตามเสียงประกาศ

“พระสนมหรงเสด็จแล้ว...”

“พระชายาคังมาแล้ว...”

ผู้ที่นำมาคือพระสนมหรงป้าของเซียวหลินเทียน ตามมาด้วยเสิ่นจวน เจิงจื่ออวี้ และสวี่เหยียน

พระชายาคังจ้าวเจินเจินก็มาพร้อมกับสาวงามเช่นกัน

หลิงหว่านได้ยินพวกคำที่ใส่ร้ายตนเองกับหลิงอวี๋ ใบหน้าก็แดงก่ำด้วยความโกรธขึ้นมาทันที แล้วอยากจะพุ่งเข้าไปอย่างใจร้อน

หลิงอวี๋จับนางไว้ พลางส่ายหน้าเบา ๆ

พวกเขามิได้เอ่ยชื่อนาง หากหลิงหว่านพุ่งเข้าไปเช่นนี้จะเสียเปรียบ!

หลิงอวี๋เหลือบมองคนเหล่านั้นอย่างเย็นชา จากนั้นก็ลากหลิงหว่านไปทำความเคารพพระสนมหรง

หลิงหว่านสะบัดมือของหลิงอวี๋ออกไปด้วยความโกรธ กำลังจะตำหนิหลิงอวี๋ว่าเหตุใดไม่ช่วยให้ตนเองได้ระบายความโกรธ

ทันใดนั้นสีหน้าของนางก็เปลี่ยนไป แล้วจับมือของหลิงอวี๋อีกครั้ง

“ท่านพี่… ข้า… ข้า...!”

เสียงของหลิงหว่านสั่นเทา มือที่จับมือหลิงอวี๋ก็สั่น หลิงอวี๋กำลังสงสัยว่าเหตุใดจู่ ๆ นางถึงเปลี่ยนไปมากถึงเพียงนี้...

ทันใดนั้นหลิงหว่านก็ยัดอะไรบางอย่างเย็น ๆ เข้ามาในมือ...