ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 530

หลิงอวี๋ก้มมองโดยสัญชาตญาณ แล้วก็เห็นจี้หยกรูปหงส์อยู่ในฝ่ามือของตน

“ท่านพี่ นี่มิใช่ของข้า… ข้ามิรู้ว่ามันมาได้เยี่ยงไร! ข้าควรทำเยี่ยงไรดี?”

หลิงหว่านกังวลมากจนแทบจะร้องไห้ออกมาอยู่แล้ว

ทันใดนั้น พวกขององค์หญิงหกที่กำลังเดินมาจู่ ๆ ก็หยุดชะงัก

องค์หญิงหกกรีดร้องออกมา “จี้หยกของข้าเล่า?”

หัวใจของหลิงอวี๋จมดิ่งลง ทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อครู่องค์หญิงหกเท้าพลิก และหลิงหว่านไปพยุงไว้

หลิงหว่านเป็นบุตรีของคนที่มีความผิด แต่องค์หญิงหกกลับเชิญนางมา!

ยิ่งไปกว่านั้น เท้าขององค์หญิงหกจะพลิกตรงไหนก็ได้แค่กลับมาพลิกตอนที่เดินผ่านหลิงหว่านพอดี นี่มิใช่แผนจัดการหลิงหว่านหรือ?

“ใจเย็น ๆ!”

หลิงอวี๋ไม่มีเวลาปลอบหลิงหว่าน จึงตบไหล่นางพลางเอ่ยกับเถาจื่อที่ยืนอยู่ไม่ไกล

“เถาจื่อ เอาต่างหูของข้ามาใส่ให้ข้าหน่อยสิ!”

เถาจื่อตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง พลางเดินมาอย่างรวดเร็ว

หลิงอวี๋ไม่เคยชินกับการใส่ต่างหู ครั้นออกมาวันนี้ก็ถูกแม่นมลี่บังคับให้ใส่ถึงได้เอามาด้วย

ขณะที่เถาจื่อกำลังใส่ต่างหูให้หลิงอวี๋ หลิงอวี๋ก็ยัดจี้หยกไว้ในมือของนาง พลางกระซิบสั่ง

“ทิ้งสิ่งนี้ไว้ระหว่างทางที่พวกท่านอ๋องเดินมา!”

เถาจื่อเข้าใจทันที เมื่อใส่ต่างหูให้หลิงอวี๋เสร็จก็เดินจากไป

ทางด้านนั้น เซียวทงก็ส่งเสียงดังขึ้น “จี้หยกของข้านั่นเสด็จพ่อมอบให้ข้าในวันเกิด! จะหายไปเช่นนี้ได้เยี่ยงไร!”

พระสนมหรงกับจ้าวเจินเจินต่างเอ่ยปลอบใจอยู่ข้าง ๆ

“องค์หญิงหก ทำหล่นไว้ที่ใดหรือไม่? ลองหาอีกครั้งเถิด!”

“เจ้าพูดมาตรง ๆ เลย การพูดอึกอักมิต่างอันใดกับการพูดใส่ร้ายคนอื่นหรอก!”

หลิงหว่านเป็นบุตรีของคนที่มีความผิด ลั่วอวี้จูเป็นบุตรีของตระกูลเจ้ากรมฝ่ายพิธีการที่เป็นขุนนางใหญ่ขั้นที่สาม คำพูดของหลิงหว่านย่อมถูกลั่วอวี้จูกดเอาไว้อยู่แล้ว

แต่ต่อหน้าพระชายาอย่างหลิงอวี๋ ลั่วอวี้จูไม่มีสถานะใด ๆ ที่จะกล้ามาตะโกนใส่ตน!

ลั่วอวี้จูถูกหลิงอวี๋พูดเช่นนี้ ก็ตะโกนออกมาอย่างไร้เหตุผล “พระชายาอ๋องอี้ ลูกพี่ลูกน้องของพระชายาทำ ยังกลัวสิ่งที่ผู้อื่นพูดอีกหรือ?”

“จี้หยกขององค์หญิงเมื่อครู่ยังอยู่ดี แต่พอหลิงหว่านมาพยุงก็หายไปเสียแล้ว!”

“หากมิใช่หลิงหว่านขโมยไป แล้วหาเป็นผู้ใดได้อีก?”

“หึ! เวลาผู้ว่าราชการมณฑลพิจารณาคดียังต้องมีหลักฐานเลย คุณหนูลั่ว เจ้าไม่มีหลักฐานใด ๆ ก็เอาเรื่องที่จี้หยกขององค์หญิงหายไปมาโยนให้น้องสาวข้าแล้วหรือ! ผู้ใดให้สิทธิ์เจ้าทำเช่นนั้น?”

หลิงอวี๋หัวเราะเยาะพลางเอ่ย “ข้าก็พูดได้ว่าเจ้าขโมยไป! เพราะว่าเราเพิ่งมาที่นี่ได้มินาน แต่เจ้าอยู่กับองค์หญิงมาเป็นเวลานานถึงเพียงนั้นแล้ว เจ้ามีโอกาสมากมายที่จะขโมยจี้หยกขององค์หญิง!”

ลั่วอวี้จูโกรธจนหน้าแดง พลางกรีดร้องออกมา “พระชายาอ๋องอี้ พระชายาพูดใส่ร้ายคนอื่นมิได้นะเจ้าคะ!”