ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 575

“โปรดวางใจ ตัวข้าจะส่งคนไปมอบให้เจ้า!”

จ้าวเจินเจินจ้องหลิงอวี๋เขม็ง และไม่คิดปิดบังความแค้นในแววตาของตนแล้วเช่นกัน

นางโน้มเข้าใกล้หลิงอวี๋พลางกล่าวเหี้ยม “เจ้าฉวยโอกาสเอาเปรียบชนะข้าได้ นั่นไม่นับว่ามีความสามารถหรอกนะ เจ้าเอาหอริมธาราไปได้อย่างไร วันหน้าเจ้าก็ต้องคืนมันให้ข้าอย่างนั้น!”

นี่คือการหักหน้าตนอย่างโจ่งแจ้งงั้นหรือ?

หลิงอวี๋ไม่หวั่นการยั่วยุของจ้าวเจินเจินพลางหัวเราะหยันเสียงต่ำ

“พระชายาคังนี่วัวลืมตีนจริง ๆ! ทั้งนางกำนัลสาดหมึกและพู่กันหัก หรือว่านั่นมิใช่เล่ห์เหลี่ยมของพวกเจ้ากัน?”

“หากเจ้ามิฉวยโอกาสเอาเปรียบด้วยภาพวาดที่ถูกทอดทิ้งแบบนั้น มันความหมายว่าอะไร? นั่นมิใช่ว่าอยากให้เซียวหลินเทียนกับอันเจ๋อสงสารเจ้าและลงคะแนนให้เจ้าหรอกหรือ?”

“องค์ชายคังล้วนเห็นซึ้งแต่พระองค์ยังตั้งใจลงคะแนนให้เจ้า นั่นช่างใจกว้างยิ่งนัก!”

“หากครั้งนี้เจ้าชนะ องค์ชายคังคงเผยรอยยิ้มแห่งความใจกว้างได้! แต่ตอนนี้เจ้าพ่ายแล้ว…ข้าอยากรู้นัก องค์ชายคังจักคิดบัญชีย้อนหลังกับเจ้าหรือไม่!”

หลิงอวี๋เดาเจตนาของจ้าวเจินเจินได้ทันทีตั้งแต่เห็นภาพวาดของนาง

นางอุตส่าห์ออมมือไม่เปิดโปงจ้าวเจินเจิน ทว่าอยู่ดี ๆ สตรีผู้นี้กลับกล้ามายั่วยุตนเสียอย่างนั้น!

จ้าวเจินเจินโกรธจนตัวสั่นทั่วร่าง เมื่อนึกถึงปฏิกิริยาที่อาจเกิดขึ้นขององค์ชายคัง ภายในใจจ้าวเจินเจินก็ทั้งกลัวและโกรธพลางกล่าวอย่างขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน “เจ้าช่างต่ำทรามจริง ๆ!”

หลิงอวียิ้มหยัน “ตัวข้าเพียงตาต่อตา ฟันต่อฟันเท่านั้นเอง!”

“หอริมธาราถูกเจ้าชิงไปเช่นไร ในใจเจ้ามิละลายบ้างเลยรึ?”

“เดิมทีข้าแค่ทวงของของข้าคืนเท่านั้น!”

อุบายของเกิ่งเสี่ยวหาวใกล้เริ่มขึ้นแล้ว อีกไม่นานจะได้เปิดโปงแน่

นางจะให้จ้าวเจินเจินรับรู้ถึงจุดจบของคนที่คิดร้ายกับนางแน่!!

เมื่อกล่าวจบ หลิงอวี๋ก็ไม่สนใจจ้าวเจินเจินที่โมโหจนปากเบี้ยวอีกต่อไป พลางหันไปทางองค์หญิงหก

“องค์หญิงหกเพคะ ท่านก็ควรมอบรางวัลแก่หม่อมฉันด้วยมิใช่หรือเพคะ?”

หลิงอวี๋ยิ้มอ่อนพลางเอื้อมมือไปทางเซียวทง

ฉับพลันนั้นทุกสายตาก็จับจ้องบนร่างลั่วอวี้จูที่เดินลงล่างเทวีไปเงียบ ๆ…

เมื่อลั่วอวี้จูเห็นทุกคนมองมาทางตนก็พลันตกใจจนหน้าซีดเผือดทันใด พลางเกือบทรุดคุกเข่าลง

“อ๋อ ตัวข้าลืมไปว่ายังมีบทลงโทษด้วย!”

หลิงอวี๋คลี่ยิ้มพลางมองทางเซียวทง “องค์หญิงหกเพคะ ท่านรีบเตรียมกระโปรงมาให้ลั่วอวี้จูสวมเต้นรำให้ทุกคนชมเถิดเพคะ!”

“ทุกท่านเหนื่อยชมการประลองแล้วพอดี ให้ทุกท่านผ่อนคลายเถิดเพคะ!”

“ข้า… ข้าดื่มสุราลงทัณฑ์ก็พอแล้ว ข้า… ข้ามิเต้นรำหรอก!”

ลั่วอวี้จูร้อนใจจวนร่ำไห้ หากนางสวมกระโปรงนั่นเต้นรำ ชั่วชีวิตนี้ก็จบเห่แล้วน่ะสิ!

“มิได้!” หลิงอวี๋ยิ้มน้อย ๆ พลางกล่าว “สุราลงทัณฑ์ก็ส่วนสุราลงทัณฑ์ เต้นรำก็ส่วนเต้นรำ!”

“พระชายาอ๋องอี้ เจ้าอย่ารังแกคนเกินไป!”

ฮูหยินลั่วก้าวมาข้างหน้าพลางดึงลูกสาวของตัวเองไว้อย่างอดรนทนไม่ไหว และตะคอกใส่หลิงอวี๋