ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 576

“มันก็แค่ประลองการละเล่นเอง เหตุใดเจ้าต้องบีบคั้นคนเยี่ยงนี้!”

“เจ้ารู้แจ้งว่ากระโปรงนั่นน่าอับอาย ไยเจ้าต้องทำร้ายลูกข้าเช่นนี้!”

ฮูหยินลั่วตะโกนเสียงสูงบ้างต่ำบ้าง

เซียวทงขมวดคิ้วพลางช่วยพูดสนับสนุนเช่นกัน “ช่างเถิด ให้นางดื่มสุราลงทัณฑ์ก็พอ!”

จ้าวเจินเจินโกรธแค้นหลิงอวี๋ที่แย่งมงกุฎดอกโบตั๋นของตนไปได้ กอปรกับวาจาพวกนั้นของหลิงอวี๋ในเมื่อครู่ นางไม่อยากปล่อยหลิงอวี๋ไปง่าย ๆ แบบนี้ จึงช่วยพูดเช่นกัน

“ใช่! น้องสะใภ้สี่ ให้อภัยได้ก็ให้อภัยไปเสีย แค่การละเล่นเท่านั้น เหตุใดต้องสร้างความลำบากใจเพียงนั้น!”

“หากเจ้าบังคับลั่วอวี้จูสวมกระโปรงแบบนั้นอยู่ นั่นมิใช่คือเจตนาทำร้ายผู้อื่นหรอกหรือ? ไยเจ้าถึงโหดร้ายถึงเพียงนี้!”

“น่าขันสิ้นดี!” หลิงอวี๋จ้องฮูหยินลั่วกับจ้าวเจินเจินเขม็ง พลันด่าเสียงเฉียบขาดทันที

“ไฉนเป็นตัวข้าโหดร้ายเล่า? กระโปรงตัวนี้มิใช่เป็นองค์หญิงหกเตรียมไว้หรือไร? แล้วกฎนี้ก็ไม่ใช่พวกเจ้าตั้งเองหรอกหรือ?”

“ไฉนคราวนี้ถึงรู้แล้วว่ากระโปรงตัวนี้มันน่าอับอาย? ก่อนหน้านี้พระชายาผิงหนานก็ตรัสว่ากระโปรงนี้มิเหมาะเป็นบทลงโทษ พวกเจ้ามีผู้ใดว่ากระไรสักคนด้วยหรือ?”

“ฮูหยินจู ท่านบอกว่าคุณหนูตระกูลใดที่มิได้เรียนดนตรี หมากล้อม อักษรศิลป์และการวาดภาพตั้งแต่วัยเยาว์ จะเป็นแค่คนที่ไม่เป็นสิ่งใดเลย และถึงจะกลัวการลงโทษเช่นนี้!”

หลิงหว่านก็แค้นแม่ลูกลั่วอวี้จูแทบแย่ที่แดกดันถากถางพี่หลิงหลิงในเมื่อครู่ พลันพูดคล้อยตามทันที

“ถูกต้อง! ตอนนั้นฮูหยินลั่วยังบอกว่า กลัวบางคนจะพึ่งอำนาจของตน พ่ายแล้วกลืนคำ! ท่านอ๋องเฉิงต้องตัดสินเป็นธรรม และบังคับปฏิบัติตามกฎบทลงโทษอย่างเคร่งครัด!”

อันซินกับพวกเจียงอวี้ต่างตะโกนขึ้นตาม

“เราเป็นพยานได้ว่าฮูหยินลั่วเคยพูดเช่นนี้!”

ใบหน้าฮูหยินลั่วเขียวทั้งหน้า นางอยากตบหน้าตัวเองสักสามสามครั้งนัก หากรู้เร็วกว่านี้ว่านี่คือผลสุดท้าย ถึงตีให้ตายอย่างไรเมื่อกี้นางจะไม่ปากมาก!

“พ่ายแล้วก็ยอมรับโทษเสีย ในเมื่อกฎได้กำหนดไว้แล้วก็ต้องปฏิบัติตาม เช่นนั้นก็ทำตามกฎเถอะ!”

หลิงอวี๋มองทางจ้าวเจินเจินพลางยิ้มหยันกล่าว “พระชายาคัง หากอยากเป็นคนดีท่านก็ควรค้านตั้งแต่แรก มิใช่เพิ่งจะมาพูดเอาตอนนี้!”

“พวกท่านแค่อยากชมเรื่องขำขันของข้าเท่านั้นกระมัง ถึงทำกระโปรงเช่นนี้มาหยามเกียรติคนเช่นนี้? บัดนี้… พอใจกับผลลัพธ์นี้หรือไม่เล่า?”

“หากด้านดนตรี หมากล้อม อักษรศิลป์และการวาดภาพของข้าสู้พวกท่านมิได้ พวกท่านจะปล่อยข้าไปหรือ?”

“อย่าเสแสร้งพูดจาเหลวไหลว่าเป็นคนใจกว้างกับข้าเลย! หากพวกท่านมิโหดร้าย พวกท่านจะคิดวิธีลงโทษอันโหดร้ายเช่นนี้ออกมาได้รึ?”

“วันนี้มิใช่ว่าข้ามีเหตุผลแล้วไม่ยอมถอย แต่ความจริงคือพวกท่านเองกระมังที่รังแกคนเกินไป! เช่นนั้นก็รับผลกรรมที่ตนก่อไปเสียเถอะ!”

ฝูงชนข้างล่างต่างชะงักกับคำประณามอันห้าวหาญคราวนี้ของหลิงอวี๋ไปเสียแล้ว