ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 615

องค์ชายเย่คลี่กระดาษนั้นออกมา เม็ดยายังคงอยู่ข้างใน

หลิงอวี๋รับยานั้นมาดมกลิ่น กลิ่นอาเจียนมาพร้อมกับกลิ่นหอม ซึ่งเป็นกลิ่นที่นางเคยได้กลิ่นจากแม่นางซือก่อนหน้านี้

“รอสักครู่ หม่อมฉันดูว่ามันคือสิ่งใด!”

หลิงอวี๋วิ่งไปด้านหลังฉากกั้นลม แล้วรีบเข้าไปในมิติเพื่อตรวจสอบยาเม็ดนั้น

หลังจากนั้นไม่นานผลลัพธ์ก็ออกมา หลิงอวี๋อ่านจบในรวดเดียวแล้วเดินออกไป

องค์ชายเย่ยืนนิ่งอยู่ต่อหน้าทารก จ้องมองใบหน้าเล็ก ๆ ที่น่าสงสารนั้น

“องึ์ชายห้า ยาเม็ดนี้ไม่มีพิษ แต่ในนี้ประกอบด้วยส่วนผสมของยาสองอย่างคือใบยี่โถกับเซิงหมาดำ! เมื่อยาทั้งสองรวมกันจะทำให้พระชายาเป็นหมันในภายภาคหน้าเพคะ!”

หลิงอวี๋เอ่ยอย่างเย็นชา “ยาทั้งสองนี้ไร้กลิ่น! แต่หม่อมฉันกลับได้กลิ่นหอม!”

“อีกทั้งหม่อมฉันยังพบดอกคำฝอยอยู่ในอาเจียนของจูหลานด้วย ยานี้ยังเป็นยาช่วยการขับเลือด!”

“ยาชนิดนี้สามารถใช้ขับเลือดในสตรีได้ แต่หากใช้กับสตรีมีครรภ์จะทำให้เลือดไหลไม่หยุด!”

“แม่นางซือเพิ่งมาถึงไม่นาน แต่ตอนที่จูหลานมาก็มีเลือดออกมากแล้ว ดังนั้นแม่นางซือมิน่าใช่คนที่ให้จูหลานกินดอกคำฝอย!”

องค์ชายเย่ยิ่งฟังก็ยิ่งหวาดกลัว เขาไม่คาดคิดเลยว่าแค่พระชายาของตนจะคลอดลูก จะมีคนวางแผนที่ฆ่าลูกของพวกเขาแล้ว!

“ยาพิษเล่า?” องค์ชายเย่เอ่ยถามเสียงสั่นเครือ “สองสิ่งที่ท่านพูดถึงไม่มีพิษ เช่นนั้นลูกชายของข้าถูกวางยาพิษได้เยี่ยงไร?”

หลิงอวี๋กำลังจะตอบก็ได้ยินพระชายาเว่ยตะโกนมาจากข้างนอก “น้องสะใภ้สี่ เจ้าช่วยน้องสะใภ้ห้าแล้วหรือไม่? เด็กยังมีชีวิตอยู่หรือไม่?”

“นานมากแล้วนะ เหตุใดยังไม่คลอดอีก? นี่มันกี่ยามแล้ว เจ้าจะให้องค์ชายสี่กักขังพวกเราไว้นานแค่ไหน?”

แม่นางซือก็ตะโกนเช่นกัน “ข้ายังมีคนไข้รอให้ข้ารักษาอยู่ พระชายาอ๋องอี้ หากท่านช่วยนางมิได้ก็ออกมาบอกหน่อยเถิด! ถ่วงเวลาข้าไปช่วยเหลือคนเช่นนี้ ก็ถือว่าท่านมิสนใจชีวิตผู้คนแล้ว!”

ฮูหยินจูเองก็ตะโกนออกมาอย่างเป็นกังวลเช่นกัน “องค์ชายเย่ หลานหลานเป็นเยี่ยงไรบ้างเพคะ?”

พอฮูหยินจูได้ยินเข้าก็ตัวสั่นแล้วล้มลงไป

จูเฮ่ารีบกอดแม่ของเขาไว้ หัวใจของเขาก็จมดิ่งลง

หรือว่าแม่นางหลิงแพทย์ชั้นเซียนผู้มีชื่อเสียงในเมืองหลวงก็มีแค่ชื่อเช่นกันหรือ?

เมื่อครู่เขาเดิมพันผิดไปหรือ?

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ แม่นางซือก็หัวเราะเยาะอย่างดูถูก “องค์ชายเย่ ท่านมิฟังคำเตือน! หากท่านฟังที่หม่อมฉันบอกเมื่อครู่แล้วใช้ยาเซียนของหม่อมฉันให้พระชายาเย่กิน ก็อาจช่วยชีวิตนางไว้ได้แล้วเพคะ!”

“บัดนี้ไม่มีโอกาสเสียแล้ว!”

องค์ชายเย่ใบหน้ามืดมนไม่สนใจใครแล้วเดินไปหาพ่อบ้าน พลางกระซิบข้างหูเขา

พ่อบ้านพยักหน้าอย่างเข้าใจ แล้วเดินจากไป