ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 701

ร่มว่านหมินนี้ไม่ได้มาจากเส้นทางที่ชัดเจน แต่มาจากการหลอกลวง!

หออักษรที่ตระกูลหยางสร้างขึ้นนี้ก็ไม่ได้สร้างขึ้นสำหรับเด็กยากไร้อย่างแท้จริง แต่เป็นสิ่งที่ตระกูลหยางทำเพื่อสร้างชื่อเสียง

ข้าหลวงหยางผู้นี้ยังเป็นคนขององค์ชายใหญ่เว่ยอีกด้วย!

เซียวหลินเทียนยิ้มอย่างเย็นชา พลางเอ่ยกับหยางหรงตรง ๆ

“ในเมื่อครอบครัวของข้าหลวงหยางสร้างขึ้นมา เช่นนั้นก็รบกวนเจ้าไปแจ้งตระกูลหยางทีว่าข้าจะขอใช้หออักษร!”

“ข้าหลวงหยางรักทุกคนเหมือนลูก ๆ คนในครอบครัวของเขาก็มีศีลธรรมสูงส่งเช่นกัน ข้าว่าพวกเขาจะร่วมมือกับข้าเพื่อที่จะดูแลผู้ป่วยเหล่านี้!”

“ข้ามีอาหารมาด้วยไม่มากนัก ขอให้ตระกูลหยางบริจาคข้าวปลาอาหารและเวชภัณฑ์มาสนับสนุนข้าอีกสักหน่อยเถอะ! หลังจากที่ข้ากลับเมืองหลวงแล้ว ข้าจะส่งเรื่องถึงองค์จักรพรรดิให้เสด็จพ่อชมเชยข้าหลวงหยางอย่างแน่นอน!”

เมื่อหยางหรงได้ยินสิ่งนี้ ใบหน้าของเขาก็กระตุก ภายใต้การจ้องมองอย่างบีบบังคับของเซียวหลินเทียน เขาทำได้เพียงต้องไปแจ้งให้ตระกูลหยางทราบเท่านั้น

“เยี่ยมเลย! เซียวหลินเทียน! ไม่ต้องใช้ทหารแม้แต่คนเดียว ก็บีบบังคับให้เขาออกเงินกับอาหารเพื่อให้ความเคารพท่านอ๋องได้แล้ว! หม่อมฉันไม่รู้เลยจริง ๆ ว่าท่านอ๋องแข็งแกร่งถึงเพียงนี้!”

หลิงอวี๋ยกนิ้วโป้งให้เซียวหลินเทียนอย่างชื่นชม

ตอนนี้เป็นช่วงเวลาวิกฤติ หากเซียวหลินเทียนใช้อิทธิพลมากดดัน แล้วทางตระกูลหยางไม่ยอมออกเงิน เซียวหลินเทียนเองก็ไม่สามารถลงโทษพวกเขาเพราะเหตุนี้ได้

แต่เซียวหลินเทียนใช้การยกยอเขา ใช้น้ำเสียงที่ไม่มีความกดดันแต่อย่างใด ทางตระกูลหยางกลับปฏิบัติต่อเขาอย่างระมัดระวัง!

ก็ใจบุญชอบช่วยเหลือไม่ใช่หรือ? รักทุกคนเหมือนลูกของตนเองไม่ใช่หรือ?

เมื่อประชาชนเดือดร้อน หากตระกูลหยางตระหนี่ถี่เหนียว มันจะได้หรือ?

หยางหรงไปนานกว่าครึ่งชั่วยามแล้วก็กลับมาอย่างเร่งรีบ

“ท่านอ๋อง หยางต้าหู่รู้สึกไม่สบายพ่ะย่ะค่ะ เขาบอกว่าท่านอ๋องอี้มาแต่เขากลับมิสามารถมาต้อนรับได้ จึงให้กระหม่อมมาดูแลแทนพ่ะย่ะค่ะ!”

บางคนยากจน ทนไม่ได้ที่คนในครอบครัวป่วยใกล้ตาย จึงส่งผู้ป่วยไปอย่างเข้าใจเหตุผล

หลิงอวี๋กับหลิงซวนกำลังจัดที่พักของผู้ป่วยอยู่และกำลังยุ่ง ๆ กัน ฉินชานจึงส่งฉินรั่วซือเข้ามา

ฉินรั่วซือกลัวโรคระบาดมาก นางไม่อยากมาเลย แต่ฉินซานเอ่ยมาตรง ๆ “นี่เป็นโอกาสของเจ้าที่จะทำความดี! หากเจ้ามิไป เมื่อกลับไปเมืองหลวงแล้วพี่จะช่วยขอร้องให้เจ้าได้เยี่ยงไรเล่า?”

“รั่วซือ พระชายาอ๋องอี้ยังมิกลัวเลย แล้วเจ้ากลัวสิ่งใดเล่า? หรือว่าเจ้าคิดว่าชีวิตของเจ้ามีค่ามากกว่าพวกนางหรือ?”

ฉินรั่วซือเม้มปากครุ่นคิดอยู่นาน แล้วก็มาอย่างไม่เต็มใจนัก

สำหรับเซียวทง ทันทีที่นางได้ยินว่าอยู่ห่างจากตัวเมืองเพียงไม่กี่สิบลี้เท่านั้น นางก็จะให้หลี่ว์จงเจ๋อไปส่งตนให้ได้

พื้นที่ห่างไกลเช่นนี้ นางอยู่มิได้นาน ๆ หรอก นางอยากไปอาบน้ำและกินอาหารดี ๆ ในตัวเมือง!