ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 859

จักรพรรดิอู่อันพยักหน้าเล็กน้อย เมื่อครู่เขาเห็นสภาพการตายของจ่างหนิงจึงได้โกรธมาก

ตอนนี้เมื่อท่านอ๋องเฉิงพูดขึ้นมา เขาก็สงบลง พอคิด ๆ ดูเรื่องนี้ก็มีบางอย่างผิดปกติจริง ๆ พฤติกรรมของหลิงอวี๋ในช่วงนี้ก็ดูมิเหมือนคนไร้เหตุผลเลย!

นางจะกล้าฆ่าคนในวังได้เยี่ยงไรกัน!

“หลิงอวี๋ เจ้าบอกมาตามความจริง หากกล้าโกหกแม้เพียงเล็กน้อย จะต้องถูกลงโทษอย่างรุนแรง!”

หลิงอวี๋ก้มหน้าลง ในใจก็มีความคิดนับมิถ้วนอยู่

ฮองเฮาเว่ยไม่มีทางที่จะฆ่าหลานสาวคนโปรดของนางเพื่อใส่ร้ายตนแน่ เห็นได้ชัดว่าเรื่องนี้พระชายาเส้าเป็นตัวหลัก

พระชายาเส้าเสนอโอกาสให้ตนพูด ใครจะรู้ว่ามีกับดักซ่อนอยู่ในนั้นหรือไม่?

“ฝ่าบาท เมื่อครู่หลิงอวี๋อยู่กับไทเฮาที่ศาลาในสวน แล้วเถาจื่อก็มารายงานว่าหลิงซวนถูกจ่างหนิงพาตัวไป หลิงอวี๋จึงมาตามหาหลิงซวนเพคะ!”

หลิงอวี๋ตอบอย่างระมัดระวัง

พระชายาเส้าคว้าโอกาสนี้ทันที นางเอ่ยอย่างแสร้งทำเป็นแปลกใจ “นางรับใช้คนหนึ่งถูกจ่างหนิงพาตัวไป เจ้าก็ยังต้องตามหาด้วยตัวเองเลยหรือ มิสมเหตุสมผลกระมัง?”

หัวใจของหลิงอวี๋บีบแน่น เป็นดังที่คาด พระชายาเส้าขุดกับดักไว้รอตนอยู่แล้ว

เช่นนี้มันจะนำไปสู่ข้อสรุปว่า ตนมีความแค้นกับจ่างหนิงจริง ๆ มิใช่หรือ?

ภายนอกพระชายาเส้ากำลังช่วยท่านอ๋องเฉิงให้โอกาสตนในการโต้แย้ง แต่ในความเป็นจริงกลับอยากสร้างหลักฐานว่าตนสังหารจ่างหนิงจริง ๆ

แม้จะมีเคล็ดลับความงามอยู่ในตำราการแพทย์ของซือคงชวิ่น แล้วพระชายาเส้าจะอยากได้ก็มิน่าแปลกใจ!

แต่หลิงอวี๋มีลางสังหรณ์ว่า พระชายาเส้ามิได้มุ่งมาเพียงเพื่อเคล็ดลับความงามเท่านั้น!

หรือว่าพระชายาเส้ากับคนลึกลับผู้นั้นมุ่งมาเพื่อสิ่งที่อยู่เบื้องหลังตำราการแพทย์ของซือคงชวิ่นที่ตนเองก็มิเข้าใจ?

เช่นนั้นมันคือของอะไรกันแน่?

“หลิงอวี๋ เจ้ายังกล้าแย้งอีกหรือ วันนี้เป็นงานเลี้ยงที่องค์จักรพรรดิจัดขึ้นเพื่อเลี้ยงทูตจากทั้งสองแคว้น แต่เจ้าทิ้งไทเฮากับงานเลี้ยงสำคัญไปหานางรับใช้เสียได้ ใครจะเชื่อเรื่องไร้สาระเช่นนี้?!”

“แม้ว่าจ่างหนิงกับหลิงซวนจะมีเรื่องขุ่นเคืองต่อกัน หลิงอวี๋ก็จะฆ่าจ่างหนิงเพียงเพื่อระบายความโกรธให้นางรับใช้มิได้กระมัง! ชีวิตของนางรับใช้สูงส่งกว่าจ่างหนิงหรือไร?”

หลิงอวี๋เอ่ยอย่างเคร่งขรึม “ในสายตาของหลิงอวี๋ ทุกชีวิตล้วนคู่ควรแก่การได้รับความเคารพ ชีวิตของหลิงซวนก็คือชีวิต ชีวิตของจ่างหนิงก็คือชีวิตเช่นกันเพคะ! หลิงอวี๋ไม่มีทางเข่นฆ่าผู้ใด!”

“ฝ่าบาททรงโปรดให้หลิงอวี๋พูดต่อด้วยเถิดเพคะ!”

จักรพรรดิอู่อันเหลือบมองฮองเฮาเว่ย ครั้งนี้เขาพยักหน้าอย่างสงบ “เจ้าว่ามาสิ!”

“หลิงอวี๋กับเถาจื่อมาตามหาหลิงซวน แต่มาเจอทางแยก หลิงอวี๋เดินมาทางนี้ แต่ผลก็คือถูกทุบตีจนหมดสติทันทีที่เข้าประตูมาเพคะ!”

“กระทั่งหลิงอวี๋ฟื้นขึ้นมา ก็ถูกคนชุดดำสามคนมัดไว้กับเก้าอี้! และมีชายคนหนึ่งซ่อนตัวอยู่ในความมืดด้วยเพคะ!”

ยังมิทันที่หลิงอวี๋จะพูดจบ ฮองเฮาเว่ยก็ยิ้มเยาะ

“ฝ่าบาท ดูเอาเถิดเพคะ นางยิ่งแต่งเรื่องก็ยิ่งห่างไกลออกไป! ในวังจะมีคนชุดดำได้เยี่ยงไร? ทั้งยังมีชายอื่นอีก? ช่างกล้าพูดเรื่องไร้สาระเพื่อให้พ้นผิดเสียจริง ๆ!”