ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 877

แม่นมเว่ยนำถ้อยคำของไทเฮาเหลียงไปถ่ายทอดถึงจักรพรรดิอู่อัน ความโกรธของจักรพรรดิอู่อันก็หายไปครึ่งนึงทันที

เขาเอ่ยกับฮองเฮาเว่ยด้วยความโกรธ “ในเมื่อไทเฮาบอกมาเช่นนี้ เช่นนั้นก็รอวันมะรืนดีกว่า! หากหลิงอวี๋มิสามารถพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของนางได้ในวันมะรืน ข้าจะออกคำสั่งให้อ๋องอี้หย่ากับหลิงอวี๋แล้วค่อยลงโทษนาง!”

ฮองเฮาเว่ยแอบกัดฟัน ในใจก็รู้สึกเกลียดไทเฮาเหลียงขึ้นมา

นางคิดว่าหากเวลายิ่งยาวนานไปจะยิ่งมีอุปสรรคมากขึ้น จึงอยากจะตัดหนทางของหลิงอวี๋เสียก่อน ไหนเลยจะคิดว่าไทเฮาเหลียงแม่เฒ่าเลวผู้นี้ จนถึงเวลานี้แล้วจะยังคงปกป้องหลิงอวี๋เช่นนี้

ไทเฮาบอกมาเช่นนี้แล้ว องค์จักรพรรดิไม่มีทางเปลี่ยนใจอย่างแน่นอน

ฮองเฮาเว่ยจะพูดอะไรได้อีกเล่า!

นางคิดว่านางได้บอกกับพระชายาเว่ยแล้ว หากพระชายาเว่ยฉลาดก็คงจะลงมือโจมตีก่อน!

......

ราชสำนักฝ่ายใน

ท่านอ๋องเฉิงให้แม่นางเหยียนพาหลิงอวี๋ไปสอบปากคำ

ทางด้านหลิงอวี๋ยังคงมิสามารถทำสิ่งใดได้ นางยังคิดมิออกว่าจะช่วยเฮ่ออันได้อย่างไรดี

นางบอกเรื่องการคาดเดาของนางเกี่ยวกับพระชายาเส้าให้ท่านอ๋องเฉิงรู้ แล้วให้ท่านอ๋องเฉิงช่วยตนถ่ายทอดเรื่องเหล่านั้นไปให้เซียวหลินเทียน ให้เซียวหลินเทียนช่วยตนสืบสวน

เมื่อนึกถึงอักษรที่ตนมิรู้จักในตำราการแพทย์ของซือคงชวิ่น หลิงอวี๋ก็อ้างไปว่าตนอยู่ในคุกไม่มีอะไรทำ ขอให้ท่านอ๋องเฉิงหาบันทึกเบ็ดเตล็ดของสี่แคว้นมาบรรเทาความเบื่อหน่ายของตน

ยังมิทันที่ทั้งสองจะคุยกันจบ ท่านอ๋องเฉิงได้รับข่าวว่าให้ตนเข้าไปในวัง เขาจึงให้แม่นางเหยียนส่งหลิงอวี๋กลับไป จากนั้นเขาก็เข้าไปในวัง

หลิงอวี๋กลับมาที่ห้องขัง หลังจากนั้นท่านอ๋องเฉิงก็ให้เฉิงตงไปนำบันทึกเบ็ดเตล็ดที่หลิงอวี๋ต้องการมาให้นาง

หลิงอวี๋ค้นดูตำรา แต่มิพบข้อความที่นางต้องการค้นหาในตำราเหล่านั้นเลย

นางมิสามารถทำสิ่งใดได้เลย แม้ว่าข้างนอกจะมีเซียวหลินเทียนช่วยตนสืบสวนเรื่องคนชุดดำเหล่านั้น ทว่าหากตนมิสามารถหาทางช่วยเฮ่ออันได้ ก็มิสามารถล้างมลทินให้ตนเองได้

หลิงซวนตื่นแล้ว กำลังพิงกำแพงดินดูหลิงอวี๋พลิกตำราไปมาอย่างไม่มีชีวิตชีวา

“อาจารย์ มีวิธีที่จะช่วยเฮ่ออันในบันทึกเบ็ดเตล็ดเหล่านี้หรือเจ้าคะ?”

กระทั่งตอนเย็น เซียวหลินเทียนกับท่านจินต้าก็มา

หลิงอวี๋มิคาดคิดว่าพวกเขาจะเข้ามาที่คุกได้ เมื่อเห็นเซียวหลินเทียน หลิงอวี๋ก็ตื่นเต้นมากจนแทบจะน้ำตาไหลออกมา

“เซียวหลินเทียน ท่านมาแล้ว! ท่านพบอะไรหรือ? พบสี่คนนั้นหรือยังเพคะ?”

เซียวหลินเทียนมองไปทางแม่นางเหยียนที่มากับพวกเขา พลางเอ่ยเสียงเข้ม “เปิดประตูห้องขัง!”

แม่นางเหยียนเปิดประตูห้องขังด้วยรอยยิ้ม นี่คือบุคคลที่ท่านอ๋องเฉิงสั่งให้นางพาเข้ามา นางมิกล้าที่จะหยิ่งผยองพอที่จะมิสนใจท่านอ๋องอี้

“เจ้าไปรอข้างนอก ข้ามีเรื่องจะคุยกับพระชายาสักหน่อย!”

เดิมทีแม่นางเหยียนจะอยู่ต่อเพื่อแอบฟัง แต่เซียวหลินเทียนตะคอกใส่นาง ดังนั้นนางจึงทำได้เพียงเดินออกไปด้วยความโกรธ

เมื่อเซียวหลินเทียนเห็นนางออกไปแล้วเขาก็รีบเข้าไปในห้องขัง

เมื่อเห็นว่าไม่มีผ้าห่มอยู่ในห้องขังเลย หลิงซวนกับหลิงอวี๋ต่างก็นอนหลับพร้อมกับเสื้อผ้าเมื่อคืนนี้ เซียวหลินเทียนรู้สึกปวดใจ