ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 900

เฮ่อจู้ก็ตะโกนเช่นกัน “เสี่ยวฮุ่ย พาลูกมานี่ อย่าเชื่อหลิงอวี๋มือสังหารผู้นี้เลย!”

“อันเอ๋อร์ช่วยมิได้แล้ว เหตุใดเจ้าจึงให้หญิงเลวทรามเช่นหลิงอวี๋มาทรมานเขาอีกเล่า!”

เหยียนฮุ่ยเหลือบมองเฮ่อจู้อย่างดุร้าย มิสนใจเขา แล้วหันไปหาหลิงอวี๋พลางเอ่ย

“พระชายาอ๋องอี้ อันเอ๋อร์ยังช่วยได้หรือไม่?”

เหยียนฮุ่ยไม่มีเวลากังวลอีกต่อไปว่าหลิงอวี๋จะทำให้เฮ่ออันได้รับบาดเจ็บหรือไม่ สำหรับนาง ตราบใดที่หลิงอวี๋สามารถช่วยเฮ่ออันได้ นางก็ให้อภัยหลิงอวี๋สำหรับความผิดพลาดของนางได้!

“ได้!”

“ยกโต๊ะมานี่!”

เซียวหลินเทียนรีบยกโต๊ะนายทะเบียนมาตรงหน้าหลิงอวี๋

หลิงอวี๋อุ้มเฮ่ออันมาวางลงบนโต๊ะ

หลิงอวี๋รีบถอดเสื้อผ้าของเฮ่ออันออกแล้วเอ่ยกับเหยียนฮุย “ช่วยข้าประคองเขาลุกขึ้นนั่งไว้!”

เหยียนฮุ่ยรีบเข้ามาช่วยหลิงอวี๋ประคองเฮ่ออัน

นางเห็นหลิงอวี๋ฝังเข็มที่ปากของเฮ่ออันอย่างรวดเร็วด้วยเข็มเงินแถวหนึ่ง

เหยียนฮุ่ยตกใจแทบแย่ หลิงอวี๋กลัวว่าเฮ่ออันจะมิตายเร็วพอหรือ นางจึงจะฝังเข็มเฮ่ออันให้ตายด้วยมือของนางเอง?

เฮ่อจู้ก็ตกใจ พลางตะโกนด่าเสียงดัง “หลิงอวี๋ นี่เจ้ากำลังช่วยหรือทำร้ายกันแน่?”

“ท่านอ๋องเฉิง ท่านยังมิห้ามอีกหรือ! ท่านจะดูหลิงอวี๋ฆ่าลูกชายของกระหม่อมไปต่อหน้าต่อตาพวกเราหรือ?”

เฮ่อจู้จะพุ่งเข้าไปห้าม แต่อันเจ๋อกับฉินซานมาขวางทางเขาไว้

“หุบปาก!”

หลิงอวี๋ตะคอกด้วยความโกรธ ท่าทางดุเดือดของนางมุ่งไปยังเฮ่อจู้ราวกับดาบ

เฮ่อจู้ถูกกดดันจนตัวสั่น

เซียวหลินเทียนยืนอยู่ข้างกายหลิงอวี๋ มิรู้เพราะเหตุใด เขารู้สึกว่าหลิงอวี๋แตกต่างออกไปเล็กน้อย

แม้ว่าท่าทางนั้นจะมุ่งไปที่เฮ่อจู้ แต่เซียวหลินเทียนก็รู้สึกได้ถึงความกดดันที่มองมิเห็นเช่นกัน เขาสัมผัสได้ว่าตนขนลุกทันที

“มืออย่าสั่น! อาการของเฮ่ออันวิกฤตแล้ว จึงทำได้เพียงใช้วิธีนี้เท่านั้น!”

หลิงอวี๋เห็นว่าเหยียนฮุ่ยสั่นอย่างรุนแรง จึงปลอบใจ “เจ้านับหนึ่งถึงสามสิบ แล้วจะเห็นได้ว่าอาการของเฮ่ออันดีขึ้น!”

“เสี่ยวเฮ่ออัน อย่าขยับ รอให้ข้าดึงเข็มเงินออกมาก่อนแล้วเจ้าถึงจะขยับได้!”

หลิงอวี๋ให้เซียวหลินเทียนหยุด แล้วเริ่มดึงเข็มออกด้วยตัวเอง

แม้ว่าเฮ่ออันจะยังนิ่งอยู่ แต่สายตาของเขาก็จับจ้องไปที่หลิงอวี๋

หลังจากนั้นมินาน หลิงอวี๋ก็ดึงเข็มออกหมด แล้วเอ่ยกับเหยียนฮุ่ย “เฮ่ออันแค่อาเจียนออกมาเป็นเลือด กลับไปก็ไปหาหมอให้สั่งยาบำรุงเลือด แล้วเขาจะดีขึ้น!”

“เขาสบายดีแล้วจริง ๆ หรือ?”

เหยียนฮุ่ยเอ่ยถามอย่างมิอยากจะเชื่อ

“อื้ม หากเจ้ามิเชื่อก็อุ้มเขาลงไปที่พื้นแล้วปล่อยให้เขาก้าวไปสักสองสามก้าวสิ!”

เหยียนฮุ่ยแทบรอมิไหว นางแต่งตัวให้เฮ่ออัน แล้วอุ้มเฮ่ออันลงจากโต๊ะ พยุงเขาไว้พลางเอ่ย “อันเอ๋อร์ ลองเดินดูสิ!”

เฮ่ออันเดินไปมิกี่ก้าว อาจจะเพราะมีเหยียนฮุ่ยจับอยู่ เขาจึงสะบัดมือของเหยียนฮุ่ยแล้วเดินต่อไปข้างหน้า

ทันใดนั้นเฮ่ออันก็เห็นตงจู๋คุกเข่าอยู่บนพื้น แล้วใบหน้าของเขาก็ซีดลงด้วยความหวาดกลัว เขากรีดร้องออกมาแล้วหันหลังโผเข้าไปในอ้อมแขนของเหยียนฮุ่ย จากนั้นก็ร้องไห้เสียงดัง

“ท่านแม่... ช่วยด้วย นางฆ่าพี่จ่างหนิง แล้วนางก็จะฆ่าข้าด้วย…”