ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 901

คราวนี้มิจำเป็นที่ท่านอ๋องเฉิงต้องพูดอะไรแล้ว ใครก็ตามที่อยู่ในห้องพิจารณาคดีนั้นก็ล้วนเห็นปฏิกิริยาที่หวาดกลัวของเฮ่ออันทั้งนั้น

ตอนหลิงอวี๋ช่วยเฮ่ออันขึ้นมา เฮ่ออันเผชิญหน้ากับนางก็มิได้แสดงออกถึงความกลัวเลย!

หากหลิงอวี๋ฆ่าจ่างหนิงและทำให้เฮ่ออันบาดเจ็บ เฮ่ออันจะยังสงบเช่นนั้นได้เยี่ยงไร?

แต่พอเฮ่ออันเห็นตงจู๋ เขาก็ดูหวาดกลัวขึ้นมาทันที แค่มองปราดเดียวก็รู้แล้วว่าใครเป็นมือสังหาร!

สีหน้าของเฮ่อจู้ดูแย่ลงไปทันที มิรู้ว่าในใจเขาควรจะมีความสุขหรือกังวลดี!

เหยียนฮุ่ยเหลือบมองเฮ่อจู้อย่างเฉยเมย

ไม่มีใครรู้จักสามีได้ดีเท่าภรรยาอีกแล้ว!

เมื่อครู่ตอนที่เฮ่อจู้ลังเลเหยียนฮุ่ยเห็นหน้าสามีของตนชัดเจน!

ตนดีใจที่ได้ยินว่าหลิงอวี๋สามารถช่วยเฮ่ออันได้!

ขอเพียงยังมีความหวังสักเล็กน้อย นางก็จะมิยอมแพ้ในการช่วยเหลือลูกชายของตน!

แต่ในขณะนั้นดวงตาของเฮ่อจู้ที่ฉายแววออกมา กลับกำลังสงสัยว่าควรจะให้หลิงอวี๋ช่วยดีหรือไม่!

อีกทั้งหลังจากนั้นก็ยังคิดที่จะขัดขวางหลิงอวี๋มิให้ช่วยเหลือเฮ่ออันด้วย...

ทั้งหมดนี้แสดงให้เห็นว่าเฮ่อจู้ต้องการย้ำความผิดของหลิงอวี๋ ให้องค์ชายเว่ยกับภรรยาของเขากำจัดหลิงอวี๋ไปเสียให้สิ้น!

ราษฎรที่ฟังการพิจารณาคดีเหล่านั้นก็เข้าใจความจริงเรื่องนี้เช่นกัน!

ที่แท้พระชายาอ๋องอี้ถูกใส่ความจริง ๆ!

“ปัง!”

ท่านอ๋องเฉิงเคาะค้อนพิพากษาแล้วตะคอกอย่างรุนแรง “ตงจู๋ ก่อนหน้านี้เจ้าปฏิเสธทุกอย่าง มิยอมรับผิดแม้เผชิญหน้าต่อหลักฐาน!”

“ตอนนี้พยานและหลักฐานครบถ้วนแล้ว เจ้าจะยังแก้ตัวเยี่ยงไรอีก!”

พระชายาเว่ยตกตะลึง พูดมิออก!

หากคนอื่นบอกว่าหลิงอวี๋มิใช่มือสังหาร นางไม่มีทางเชื่อเลย!

แต่คนที่พูดเช่นนี้คือหลานชายของตน อีกทั้งเขายังเด็กถึงเพียงนี้ด้วย!

นางเชื่อว่าเขาไม่มีทางโกหก!

ตงจู๋มองไปทางหลิงอวี๋ จากนั้นก็ยิ้มแปลก ๆ แล้วก็ล้มลงไปกับพื้น...

เลือดสด ๆ เต็มปากของนางและไหลออกมา

หลิงอวี๋คิดจะก้าวเข้าไปช่วย แต่พอคิดดูแล้วก็หยุดฝีเท้าลง

หน่วยกล้าตายที่มีความกล้ากัดลิ้นตัวเอง ถึงแม้จะช่วยชีวิตนางจนรอดได้ นางก็ไม่มีทางเปิดเผยคนที่สั่งการนางหรอก!

ถึงอย่างไรชะตากรรมสุดท้ายของตงจู๋ก็คือความตายอยู่แล้ว เหตุใดจะต้องสิ้นเปลืองยาของตนด้วยเล่า!

“ท่านอ๋องเฉิง เรื่องนี้ยังคงมีข้อสงสัยอยู่ ใครจะรู้ว่าหลิงอวี๋ได้ร่วมมือกับตงจู๋ฆ่าจ่างหนิงหรือไม่?”

“นอกจากนี้... ตงเหมยกับตงจู๋ต่างก็เป็นคนตำหนักพระชายาฮุ่ย หรือว่าพระชายาฮุ่ยกับหลิงอวี๋จะสมคบคิดกันเพื่อทำสิ่งที่เลวร้ายเช่นนี้เล่า?”

เมื่อเห็นว่าตงจู๋ใกล้จะตายแล้ว พระชายาเว่ยก็ตะโกนขึ้นมาอย่างมิยอมแพ้ “เฮ่ออันยังเด็กนัก มิเข้าใจกลอุบายเช่นนี้หรอก! คำพูดของเขามิสามารถใช้เป็นหลักฐานได้!”

เมื่อองค์ชายเย่ได้ยินสิ่งนี้ เขาก็โกรธแล้วโพล่งด่าขึ้นมาทันที “พระชายาเว่ย เจ้าอย่ามาพูดพล่อย ๆ ใส่ร้ายแม่ของข้า!”

“แม้ว่าตงเหมยกับตงจู๋จะเป็นคนในตำหนักของแม่ข้า แต่ก็มิได้หมายความว่าพวกเขาจะได้รับคำสั่งจากแม่ของข้า!”

“ยิ่งไปกว่านั้น เรื่องนี้องค์จักรพรรดิทรงได้ตัดสินแล้ว แม่ของข้าเพียงเลี้ยงดูคนมิเหมาะสม มีความผิดฐานประมาทเลินเล่อ! เจ้ามาใส่ร้ายแม่ข้าส่งเดชเช่นนี้ มิพอใจกับการจัดการเรื่องนี้ขององค์จักรพรรดิกระนั้นหรือ?”