ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 142

บทที่142 โมโหมากเพื่อผู้หญิง

กงชิงวี่เดินเข้าไปอยู่ตรงหน้าอันหลิงหยุน สายตาที่แหลมคมกวาดมองไปที่อันหลิงหยุน พูดอย่างไม่พอใจ “ข้าให้เจ้ารอจนกว่าข้าจะออกมา ด้วยเหตุใดไม่รอ?”

อันหลิงหยุนโล่งอก มีความรู้สึกเหมือนอยากร้องไห้ออกมา

“ท่านอ๋อง” อันหลิงหยุนเกือบร้องไห้ออกมา ถ้ามาช้าอีกนิดนางคงถูกรังแกจนตายแน่

อันหลิงหยุนสะอื้นเบาๆ น้ำตาคลอเบ้า

กงชิงวี่ดึงอันหลิงหยุนเข้ามาในอ้อมอก อ้าแขนกอดไว้ “คนใช้พวกนี้สมควรตาย คิดกบฏใช่หรือไม่!”

มองเห็นอันหลิงหยุนกำลังจะร้องให้ กงชิงวี่โกรธจนหัวจะระเบิด ผลักอันหลิงหยุน เตะพ่อบ้านที่คุกเข่าอยู่จนหงาย พ่อบ้านล้มลง ตกใจจนฉี่ราดกางเกงจนเปียก

ท่านอ๋องมีอารมณ์ร้าย เป็นที่รู้จักทั่วเมืองหลวง เขาเป็นแค่พ่อบ้านในจวนซ่างซู แน่นอนกระไรก็คงต้องตาย พ่อบ้านค่อยๆคลานมาคุกเข่า หัวแนบกับพื้น

แววตาเยือกเย็นของกงชิงวี่ กวาดมองไปรอบๆ พูดอย่างเย็นชา “ พระชายาของข้า เจ้ากล้าให้คนมารังแก เจ้ารังแกพระชายาของข้า หรือรังแกข้า?”

“ท่านอ๋องไว้ชีวิตข้าด้วย ไว้ชีวิตข้าด้วย!” พ่อบ้านตัวสั่นร้องขอให้ไว้ชีวิต ในจวนซ่างซูมีคนวิ่งออกมา

ตอนนี้มีคนนั่งม้าเร็วมาถึง ขันทีน้อยรีบร้อนลงจากม้า สะบัดแส้ขนหางจามรี เปิดราชโองการ

“พระชายาเสียน ซ่างซูหลี่รับราชโองการ”

กงชิงวีหันตัวกลับมามอง ทุกคนต่างพากันคุกเข่าหัวแนบพื้น อันหลิงหยุนก็อยู่ในนั้น ก้มหัวรับราชโองการ “หม่อมฉันรับราชโองการ”

“ยังไม่รีบไปเรียกซ่างซูหลี่?” ขันทีน้อยมองเห็นกงชิงวี่รีบโค้งคำนับ กงชิงวี่ก็ยืนนิ่งๆเหมือนไม่มีอันใดเกิดขึ้น

ซ่างซูหลี่ออกมาอย่างรวดเร็ว รีบร้อนคุกเข่าลงไป

“ข้า รับราชโองการ”

ขันทีน้อยไม่สนใจอันใด รีบอ่านราชโองการ “เรื่องสวรรค์ลิขิตมา ฮ่องเต้มีคำสั่ง หลี่ปู้ซื่อหลังหลี่มี่เสียชีวิตไปนานแล้ว

แต่ตอนนี้ภรรยาได้ตั้งครรภ์ เรื่องมีพิรุธ คนที่คบชู้ก็ยังหาไม่เจอ มีข้อสงสัยมากมายในคดีนี้ ข้าขอแต่งตั้งให้พระชายาเป็นผู้ตรวจสอบคดีนี้

ซ่างซูหลี่คนแก่ต้องมาจัดงานศพให้คนหนุ่ม ข้ารู้สึกปวดใจ อนุญาต ซ่างซูหลี่ลาพักครึ่งเดือน ถ้าหายจากความโศกเศร้า

ก็กลับมาช่วยข้าแบ่งเบาภาระประเทศชาติ อีกอย่าง ซ่างซูหลี่ความเจ็บปวดที่สูญเสียลูกชาย ก็ต้องดูแลสุขภาพดีๆ พระชายาตรวจสอบคดีฉาวซื่อ ซ่างซูหลี่ต้องให้

ความร่วมมือเต็มที่ หาชายชู้ออกมา คืนความสงบให้กับจวนซ่างซู”

ขันทีน้อยอ่านราชโองการเสร็จ พับราชโองการ ยื่นให้อันหลิงหยุน “พระชายาเสียนรับราชโองการ”

“อันหลิงหยุนรับราชโองการ”

อันหลิงหยุนรับราชโองการแล้ว ขันทีน้อยรีบเข้ามาพยุง

อันหลิงหยุนลุกขึ้นมามองขันทีน้อย “ลำบากกงกงแล้ว”

“พระชายาคิดมากไป ข้าน้อยต้องกลับไปรายงาน ลาก่อน”

ขันทีน้อยคำนับเสร็จ มองกงชิงวี่ทีหนึ่ง หันตัวกลับไปรถม้า

ถึงแม้ซ่างซูหลี่จะพักงาน กับคนที่โดนปลดตำแหน่งก็เหมือนๆกัน ขันทีน้อยก็ไม่ได้สนใจอันใด ขึ้นบนม้า แล้วจากไป

อันหลิงหยุนมองไปทางซ่างซูหลี่ ซ่างซูหลี่ทำท่าเหมือนเคารพ แต่ไม่ก้มหัว

“ซ่างซูหลี่ทำให้ท่านลำบากจริงๆ เรื่องนี้ข้าจะจัดการด้วยความยุติธรรม สำหรับคนรับใช้ เขาไม่ให้เกียรติข้า ข้าไม่ถือสา ให้

ซ่างซูหลี่จัดการเอง”

“ฉาวซื่อกำลังตั้งครรภ์ ข้าต้องตรวจสอบเรื่องนี้อย่างละเอียด นางต้องอยู่ภายใต้การดูแลที่เข้มงวด จึงต้องนำตัวออกไป

ชั่วคราว” อันหลิงหยุนรีบสั่งการ ซ่างซูหลี่ไม่พูดสักคำ อันหลิงหยุนก็ไม่ได้สนใจ หันกลับมามองอาหยู่

“อาหยู่ ฉาวซื่อฝากเจ้าดูแล ถ้าเกิดอันใดขึ้นเจ้าต้องรับผิดชอบ”

“ขอรับ”

อาหยู่รีบเดินไปหาฉาวเหม่ยเหริน เมื่อกี้ฉาวเหม่ยเหรินทำได้กระไร ช่วงที่วุ่นวายผ้าที่อยู่บนหน้าได้หล่นลงไป นางสามารถหายใจได้ ถึงแม้นางจะอ่อนแรง แต่ก็ยังมีชีวิต

อาหยู่รู้ว่าเฉาเหม่ยเหรินไม่เป็นอันใดมาก เลยไม่ได้รีบเข้ามาหา

ยกมือที่ถือดาบฟันลง ฟันโซ่เหล็กฉาวเหม่ยเหรินขาด อาหยู่ก้มตัวอุ้มเหม่ยเหริน ใช้เสื้ออันหลิงหยุนห่มใส่ฉาวเหม่ยเหริน

แล้วเดินไปอีกทาง รถม้าของอ๋องเสียนก็มาถึง อาหยู่เอานางขึ้นไปไว้บนรถม้า แล้วขับรถม้ากลับไปก่อน

อันหลิงหยุนมองมาทางซ่างซูหลี่ “ซ่างซูหลี่ พวกข้าลาก่อน”

พูดจบอันหลิงหยุนก็เดินจากไป กงชิงวี่เหมือนคนไม่มีประโยชน์อันใด

มองดูคนที่อยู่บนพื้น กงชิงวี่ก็ตามออกไป

มองเห็นเขาจากไป ซ่างซูหลี่มีสีหน้าซีดเซียว มองดูพ่อบ้านที่พึ่งลุกขึ้น พ่อบ้านตัวสั่น “นายท่าน”

“รีบให้คนไปที่จวนราชครู รีบไป” ซ่างซูหลี่หันตัวเข้าไปในจวน เดินอย่างโซเซ

พ่อบ้านรีบร้อนหาคนไปที่จวนราชครู

อันหลิงหยุนเดินมาถึงมุมหนึ่งก็หยุด มองไปทางจวนซ่างซูหลี่ ทุกอย่างอยู่ในสายตานางหมด ไม่มีตรงไหนที่แตกต่างกัน

กงชิงวี่ยืนอยู่ข้างๆนาง ถอดเสื้อของตัวเอง คลุมให้นาง รอนางตั้งสติ

“ท่านอ๋องมาตั้งนานแล้วเหรอ?”อันหยุนหลิงหันกลับมามองกงชิงวี่ ถึงแม้รู้สึกอยากตำหนิ แต่เขาก็หวังดี ถ้าไม่ใช่ออกมา

กะทันหันอย่างนั้น เขามาเร็วก็ไม่มีประโยชน์อันใด

ไม่เคยมีใครใส่ใจนางขนาดนี้

นึกไม่ถึงมาถึงตรงนี้ ทุกย่างก้าวมีแต่เรื่องตื่นตาตื่นใจ มีพ่อที่ดีต่อนางมาก ตอนนี้ก็มีสามีที่ดีต่อนาง

กงชิงวี่ก้มหัวมองอันหลิงหยุน เจ็บปวดหัวใจ “เพราะข้าไม่ดีเอง ข้าอยู่ตรงนั้นตั้งนานแต่ไม่ออกไป ข้าประเมินพวกเขาต่ำไป

นึกไม่ถึงพวกมันจะใจกล้าได้ขนาดนี้ เป็นแค่จวนซ่างซูเล็กๆ ยังกล้าตบตีพระชายา”

“ท่านอ๋อง หม่อมฉันไม่เป็นอันใด” อันหลิงหยุนไม่รู้จะทำกระไร ผู้ชายคนนี้เป็นคนที่อารมณ์โกรธรุนแรง และโกรธง่าย นาง

กลัวจะทำให้เขาโกรธ

ดูท่าทางอย่างนี้ ถ้านางยังไม่รีบห้ามปราม เขาคงจะโกรธจนเป็นบ้าแน่

แต่อันหลิงหยุนไม่พูดยิ่งดี พูดแล้วกงชิงวี่ยิ่งโกรธ เขาพูดด้วยความโมโห “เรื่องนี้ข้าไม่ยอมปล่อยให้มันผ่านไปง่ายๆ”

“……” อันหลิงหยุนนิ่งเงียบ ยังจะพูดอันใดได้อีก

กงชิงวี่ใช้ขาถีบประตูออก อุ้มอันหลิงหยุนไปวางบนเก้าอี้ไม้ หงเถากับลุ่ยหลิ่วที่อยู่ในลานโอวหลาน รีบตามไป ประตูไม่ปิด

ก็แสดงว่าเข้าไปได้

พอเข้าไปคนใช้สองคนรีบคุกเข่า ตกใจจนตัวสั่น

โตมาจนถึงตอนนี้ครั้งแรกที่เห็นท่านอ๋องโมโหขนาดนี้ ตกตะลึงไปเลย

“รีบอาบน้ำเปลี่ยนชุด”กงชิงวี่ไม่พูดไร้สาระ สาวใช้สองคนลุกขึ้นพ่อบ้านได้เตรียมน้ำเรียบร้อย สาวใช้หลายคนปรนนิบัติ เตรียมน้ำเรียบร้อยก็ปิดประตูออกไป

กงชิงวี่รีบถอดเสื้อนาง แล้วอุ้มนางวางลงอ่างน้ำ

อันหลิงหยุนเงยหน้าขึ้นมองผู้ชายที่โมโหขนาดนี้ คงไม่ใช่เวลานี้ยังเกิดอารมณ์ได้?

กงชิงวี่ก็ถอดเสื้อผ้าตัวเอง ตามลงไปในอ่างน้ำ เอื้อมมือไปกอดนางไว้ จูบไปสองที

อันหลิงหยุนรู้สึกมีความสุข กะจะเริ่มตอนต่อไป แต่กงชิงวี่ได้ปล่อยนางแล้วอาบน้ำให้นาง

อันหลิงหยุนพิงอยู่ในอ่าง น้ำที่สัมผัสถูกตัวทำให้หัวใจนางล่องลอย อยู่ในสถานการณ์อย่างนี้ อันหลิงหยุนอยากพุ่งเข้าไปหากงชิงวี่

ชายหนุ่มเวลาโกรธนี่ก็น่ากลัวเหมือนกัน!

“ข้าเข้าไปในวังจะรีบกลับมา สักพักก็ไปพักผ่อน วันสองวันนี้ห้ามออกไปข้างนอก เดี๋ยวที่ห้องอุ่นก็เตรียมพร้อม เปลี่ยนชุดเรียบร้อยก็ไปพักผ่อน

“ข้าให้คนรีบจัดการห้องเก็บยาให้เสร็จ อีกไม่กี่วันก็เข้าไปอยู่”

กงชิงวี่ลุกขึ้นออกไป เอาผ้าเช็ดตัวไปที่แผ่นกั้น “ข้าจะใส่ชุดไหน?”

ช่วงนี้มาจะสวมใส่ตามแบบที่อันหลิงหยุนชอบ แต่ตอนนี้อารมณ์ไม่ดีไม่รู้จะใส่ชุดอันใด ก็เลยถามอันหลิงหยุน