ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 447

บทที่ 447 โดนตี

นางกำนัลที่อยู่ในวังซ่งเต๋อ เมื่อเห็นอันหลิงหยุนก็รีบคุกเข่าลงถวายความเคารพ สวีกงกงเองก็ไม่รู้ว่าเดินตามอันหลิงหยุนมาตั้งแต่เมื่อไหร่ สวีกงกงตะโกนหนึ่งครั้ง คนในวังซ่งเต๋อต่างก็คุกเข่าลง

อันหลิงหยุนเข้าไปถึงวังซ่งเต๋อห้องพระบรรทม ภายในห้องนั้น เห็นมู่มิงที่กำลังมองดาบที่ถืออยู่ในมืออยู่

อันหลิงหยุนหยุดยืนอยู่ที่ประตูของห้องด้านใน สาวใช้ในวังซ่งเต๋อไปรายงานมู่มิง มู่มิงผงะไปชั่วครู่ แล้วค่อยๆหันหน้ามามองอันหลิงหยุน สักพักใหญ่จึงจะโยนดาบที่อยู่ในมือลง แล้วถามอันหลิงหยุนว่า: “เจ้ายังมีหน้ามาที่อีกหรือ?”

“......” อันหลิงหยุนหันมองสวีกงกงและสาวใช้คนอื่นๆ: “ออกไปให้มด”

อันหลิงหยุนปวดใจเป็นอย่างมาก ยังพูดได้ หมายความว่าไม่ได้คิดที่จะฆ่านาง

สวีกงกงโค้งคำนับ แล้วถอยออกไป

สาวใช้หันมองมู่มิง ไม่กล้าพูดอะไรมาก

“หากหวางกุ้ยเฟยมีเรื่องอะไรให้ตะโกนเรียกหม่อมฉันนะเพคะ หม่อมฉันอยู่ตลอดเวลา”

สาวใช้ถอยออกไป มู่มิงรู้สึกขำ: “ถามเจ้า ทำไมถึงไม่พูดล่ะ?”

“ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร”

อันหลิงหยุนยืนอยู่ที่ประตูไม่ได้ขยับ มู่มิงเลิกคิ้วแล้วถามว่า: “ข้าอภิเษกกับฮ่องเต้ เข้ามาในวัง ล้วนแล้วแต่เป็นเพราะเจ้า เช่นนี้เจ้าคงดีใจแล้วสิ?”

“ข้าดีใจหรือไม่ดีใจเจ้าจะรู้ได้อย่างไรกัน เจ้าไม่ใช้ข้าเสียหน่อย”

อันหลิงหยุนยังคงไม่ขยับ มู่มิงก็ไม่ได้ก้าวเข้าไป ทั้งสองยืนอยู่เช่นนี้ เจ้ามองข้า ข้ามองเจ้า

มันใดนั้นก็ไม่พูดไม่จาแล้ว เอาแต่มองกันไปมาเช่นนี้”

ในที่สุดมู่มิงก้เอ่ยถาม : “เจ้ามานี่ ก็เพื่อที่จะมาดูสภาพของข้าใช่ไหม?”

มู่มิงก้มลงไปเก็บดาบที่หล่นลงบนพื้น แล้วจึงถือดาบเดินเข้าไปหาอันหลิงหยุน แล้วจึงพาดดาบไว้ที่คอของอันหลิงหยุน: “ข้าจะฆ่าเจ้า!”

“ฆ่าข้าแล้วมีประโยชน์อะไร ถ้าหากฆ่าข้าแล้วมีประโยชน์ เจ้าก็จงฆ่าข้าเสีย แต่น่าเสียดายที่ไม่มีประโยชน์”

อันหลิงหยุนไม่สะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย ไม่แม้แต่จะมองดาบที่พาดอยู่ที่คอ

มู่มิงรู้สึกโกรธแค้นขึ้นมาทันใด: “ทำไมเจ้าถึงไม่หลีก? เจ้าคิดจะขู่ใครกัน?”

อันหลิงหยุนส่ายหน้า: “มู่มิง......ขอโทษด้วย!”

มู่มิงผงะไปชั่วครู่ ดาบที่ถืออยู่ในมือร่วงหล่นลงบนพื้น แล้วหันหลังกลับไปไม่อยากมองอันหลิงหยุนอีก อันหลิงหยุนยังคงยืนอยู่ด้านหลังมู่มิง

เมื่อมู่มิงร้องไห้จนพอแล้ว จึงพูดขึ้นว่า: “เจ้าไปซะ อย่าให้ข้าเห็นหน้าเจ้าอีก ไม่อย่างนั้นข้าจะฆ่าเจ้า!”

อันหลิงหยุนพูดว่า: “ข้าคลอดลูกห้าคน เป็นผู้ชายทั้งหมด!”

พูดจบอันหลิงหยุนก็หันหลังเดินจากไป

มีบางเรื่องไม่รับรู้เสียบ้างก็จะดี หากรับรู้มากไปก็อาจจะทำให้ทุกข์ใจ

คนเช่นนาง ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งเชื่อมสัมพันธ์ได้ง่าย เพราะฉะนั้นอยู่ไกลสักหน่อยน่าจะดีกว่า

อันหลิงหยุนจากไปแล้ว มู่มิงหันกลับมามองประตู นางรีบเดินออกไปข้างนอกอย่างรวดเร็ว แต่อันหลิงหยุนก็จากไปแล้ว

มู่มิงกำมือแน่น ยืนอยู่ที่ประตูวังซ่งเต๋อ: “อันหลิงหยุน!”

อันหลิงหยุนออกมาจากวังซ่งเต๋อ ก็เห็นฮองเฮาเสินหยุนชู อันหลิงหยุนถอนสายบัว : “ถวายบังคมฮองเฮา”

เสินหยุนชูยิ้ม : “หยุนเจ๋ไปที่ชายแดน อาจจะไม่กลับมาอีกแล้วก้ได้ เดิมทีนางและมู่มิงก็เป็นคู่ที่เหมาะสมกัน ไม่คิดเลยว่านางจะต้องกลายมาเป็นหวางกุ้ยเฟยของวังซ่งเต๋อ ทั้งหมดนี้คงจะต้องของคุณเจ้าที่เป็นผู้มอบให้กระมัง?”

อันหลิงหยุนก้มหน้าไม่พูดอะไร เสินหยุนชูไม่ให้นางลุกขึ้นางก็ไม่กล้าลุกขึ้น

“ข้าเห็นเจ้าแล้วขวางหูขวางตานัก ตบปากนาง!”

สวีกงกงส่ายหน้า แล้วรีบพูดว่า: “ฮองเฮา ไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ!”

ฝ่ามือตบลงไปบนหน้าของอันหลิงหยุนจนหน้าสั่น มองอะไรก็มืดไปหมด ไปหน้าแสบร้อนเจ็บปวดไปหมด

สวีกงกงใช้ศีรษะโขกพื้นอย่างแรก : “ฮองเฮาไว้ชีวิตด้วย ไว้ชีวิตพระชายาเสียนด้วย”

“เจ้าบ่าวเลว! ใครเป็นนายของเจ้า เจ้าไม่รู้หรืออย่างไร?” เสินหยุนชูใช้เท้าเตะสวีกงกงออกไป หัวของสวีกงกงโขกจนแตกแล้ว คนที่ถูกเตะกระเด็นไปก็รีบลุกขึ้น แล้วรีบกลับมาโขกหัวให้แก่เสินหยุนชูต่อ ขอร้องนางว่าไม่ให้ตบแล้ว

เสินหยุนชูง้างมือขึ้นตบลงไปบนหน้าของอันหลิงหยุนอีกครั้ง อันหลิงหยุนก็ยังไม่ขยับ

วังหลวงแห่งนี้ นางไม่อยากจะมาเหยียบอีกแล้ว!

“ไม่สู้ตีหม่อมฉันเสียให้ตายเถอะพ่ะย่ะค่ะ!”

กงชิงวี่พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ใช้มือผลักเสินหยุนชูออก อันหลิงหยุนเงยหน้าขึ้น เสินหยุนชูถูกผลักจนหงายหลัง น้ำตาของอันหลิงหยุนเอ่อล้นอยู่ในตา เพียงแค่โดนตบสองครั้ง ไม่ได้ฝ่าดงกระสุนเสียหน่อย แต่การโดนตบสองครั้งนี้ กลับทำให้ความเสียใจทุกอย่างของอันหลิงหยุนประเดประดังออกมาเมื่อได้เห็นกงชิงวี่

มือของกงชิงวี่ลูบที่ใบหน้าของอันหลิงหยุน แววตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เขากัดฟัน: “เจ้าโง่หรือยังไง ทำมเจ้าถึงไม่หลบ ทำไมถึงไม่ตอบโต้?”

น้ำตาของอันหลิงหยุนหยดลงมาทันที นางกัดริมฝีปากแล้วจ้องมองกงชิงวี่

กงชิงวี่หันหลังกลับทันที : “เสินหยุนชู ข้าจะไม่เจ้าตายดีแน่!”

พูดจบเขาก็ก้มตัวลงอุ้มอันหลินหยุนแล้วเดินจากไป สวีกงกงรีบลุกขึ้นอย่างลุกลี้ลุกลนแล้วเดินตามไปด้านหลัง กงชิงวี่เดินไปสองสามก้าวแล้วหันกลับมา: “ไปพานางมาให้ข้า หากขาดแม้แต่ผมเพียงเส้นเดียว ข้าจะเอาชีวิตเจ้า!”

สวีกงกงตัวสั่น หันมองเสินหยุนชู : “ฮองเฮา......”

“เหอะ......”

เสินหยุนชูเดินหนีไป หันหลังแล้วเดินผ่านกงชิงวี่ไป สวีกงกงคิดจะเข้าไปพยุง แต่นางกลับตบสวีกงกงหนึ่งครั้ง

กงชิงวี่หันไปมองหนึ่งครั้ง แล้วกัดฟัน : “เสินหยุนชู เจ้าเก่งนักใช่ไหม! ข้าจะรอดูว่าเจ้าจะมีสักกี่ชีวิต!”

พูดจบกงชิงวี่ก็หันหลังเดินไป อันหลิงหยุนถูกอุ้มกลับไปยังวังเฉาเฟิ่ง ในวังเฉาเฟิ่ง หวางฮองไทเฮากำลังมีความสุขอยู่กับเด็กๆที่น่ารัก แต่นางไม่ได้คิดที่จะแสดงให้ฮั๋วไท่เฟยดู แต่ด้วยความเป็นย่า นางจึงไม่สามารถเก็บอาการดีใจเอาไว้ได้