ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 585

บทที่ 585 เรื่องในอดีตของอู๋โก๋

อันหลิงหยุนเห็นอู๋โก๋ถูกหยุนซวนอี้กอดอยู่ ก็หันไปมองฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกง: “ยินดีด้วยฮูหยินใหญ่ โชคชะตาพาทั้งสองมาพบกันแล้ว!”

“มองไม่ออกเลยว่าแม่นางผู้นี้ใช้อุบายอะไร ส่วนเรื่องความเก่งนั้นก็เก่งจริงๆ ถ้าหากหยุนซวนอี้ยอมรับก็คงจะดี”

“แม่นางผู้นี้เป็นผู้หญิงที่ดีคนหนึ่ง เพียงแต่ว่าฐานะคลุมเครือสักหน่อย”อันหลิงหยุนกระซิบที่หูของฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกง

ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงกล่าวว่า: “ถึงจะเป็นเช่นนั้น แต่มันเป็นพรไม่ใช่ความโชคร้าย แต่หากเป็นความโชคร้ายก็ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ เกรงว่าจะเป็นการกล่าวโทษเสียเปล่าๆ

ซวนอี้ น้อยนักที่จะเห็นเขามีความสุขเช่นนี้

ทั้งสองกลับไป เสินหยุนเอ๋อแม่ลูกลุกขึ้น

เสินหยุนเอ๋อรู้สึกโกรธมาก อันหลิงหยุนควรจะถูกฆ่าให้ตายๆไปเสีย!

เฉิงเสี้ยงฮูหยินดูจะอดทนกว่าสักหน่อย: “ไม่รบกวนแล้ว พวกเราขอตัวก่อน”

คำพูดที่ดูดีเฉิงเสี้ยงฮูหยินพูดไม่ออก

“เฉิงเสี้ยงฮูหยินค่อยๆไป”

ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงกล่าวลา เสินหยุนเอ๋อแม่ลูกจึงลุกขึ้น ส่วนคนอื่นๆเองกค่อยๆทยอยกลับ เดิมทีก็ไม่ได้มีความหวังอยู่แล้ว ใครจะไปกล้าแก่งแย่งกับจวนเฉิงเสี้ยง แต่ท้ายที่สุดกลับเป็นเช่นนี้ จึงพูดได้ว่าทุกคนล้วนเท่าเทียมกัน

แต่กลับกลายเป็นเสินหยุนเอ๋อที่ไม่เสมอภาคกับคนอื่น เมื่อขึ้นรถม้า เสินหยุนเอ๋อก็รู้สึกโกรธเป็นอย่างมาก: “ท่านแม่ ท่านไม่รู้สึกโกรธสักนิดเลยหรือ?”

ตอนนี้เฉินเสี้ยงฮูหยินรู้สึกหงุดหงิด: “เจ้าพูดให้มันน้อยๆหน่อยเถอะ”

“......”

เสินหยุนเอ๋อเบือนหน้าหนี โกรธจนไม่พูดไม่จา

“ไม่อย่างนั้นเจ้าก็เข้าวังเถอะ” เฉินเสี้ยงฮูหยินรู้สึกว่านี่คงจะเป็นวิธีสุดท้ายแล้ว ขอเพียงแค่ลูกสาวคนโตสามารถทูลอะไรสักเล็กหน่อยต่อหน้าพระพักตร์ของฝ่าบาทได้

เดิมทีเสินหยุนเอ๋อไม่ได้คิดอะไร แต่เมื่อได้ยินสิ่งที่เฉินเสี้ยงฮูหยินพูด ก็เกิดความคิดขึ้นมา

เข้าวังไปก็ได้เป็นพระนาง อูฐที่ต้องตายด้วยความอดอยาก อย่างไรเสียก็ยังใหญ่กว่าม้า ยังไงเสียนางก็ต้องยิ่งใหญ่กว่าอันหลิงหยุนแน่นอน

เสินหยุนเอ๋อรีบดึงมือของแม่ไว้: “ท่านแม่ ท่านพูดจริงหรือ?”

เฉินเสี้ยงฮูหยินจู่ๆก็นึกเสียใจทีหลังขึ้นมา: “ไม่ได้ เจ้าเคยเสนอตัวเป็นพระชายารองของอ๋องเสียนแล้ว แล้วจะเข้าวังได้อย่างไร วันนี้ยังมาที่นี่อีก คิดไปคิดมามันคงจะดูไม่มี พอเถอะ”

เสินหยุนเอ๋อดึงมือกลับมา นางมองไปอีกด้านหนึ่ง แล้วก็เริ่มรู้สึกโกรธแค้นอันหลิงหยุน

ทั้งหมดนี่เป็นเพราะอันหลิงหยุน

ตำหนักกั๋วกง

อันหลิงหยุนดื่มชาไปแล้ว ก็ยังไม่เห็นอู๋โก๋กลับมา ก็รู้สึกเป็นห่วงเล็กน้อย จึงลุกขึ้นไปดูที่ประตู

เห็นอู๋โก๋และหยุนซวนอี้เดินกลับมาพอดี เห็นทั้งสองพูดคุยหัวเราะกัน อันหลิงหยุนก็รู้แล้วว่า หยุนซวนอี้ผู้นี้ ไม่ใช่คนที่จะสามารถจัดการได้ง่ายๆ จึงสามารถหลอกอู๋โก๋ให้เดินเป็นรอบๆได้

“พระชายาเสียน” หยุนซวนอี้ดูมีมารยาท

อันหลิงหยุนพูดอย่างไม่แยแสว่า: “จริงๆแล้วเรื่องงานแต่งงานของอู๋โก๋ยังต้องถามเจ้าสำนักทิงเฟิงอีก อู๋โก๋เป็นผู้พิทักษ์ของสำนักทิงเฟิง”

“นางบอกแล้ว ข้าเองก็เตรียมที่จะไปสู่ขอกับเจ้าสำนักเฟิง หาฤกษ์งามยามดี เพื่อไม่ให้เป็นการล่าช้า อีกสักประเดี๋ยวข้าจะไป ชฺญพระชายาเสียนกลับจวนไปก่อน เพื่อช่วยแจ้งให้ทราบ”

อันหลิงหยุนไม่คิดเลยว่าหยุนซวนอี้จะรวดเร็วเช่นนี้ จึงไม่มีอะไรต้องพูดอีก จึงพาอู๋โก๋กลับจวนอ๋องเสียนไปก่อน

ตอนนี้เฟิงอู๋ฉิงเองยังไม่รู้เรื่อง ว่าผู้พิทักษ์ที่เขาภูมิใจกำลังจะจากไป

อีกทั้งเขายังขาดแคลนเงินทองจนหน้ามืดตามัว ยังต้องเตรียมสินสอดของอู๋โก๋อีก

อู๋ซานเห็นท่าทีของเฟิงอู๋ฉิงที่พร้อมจะตายได้ทุกเมื่อ จริงๆแล้วก็รู้สึกไม่วางใจ จึงได้ถามว่า: “เจ้าสำนัก จะให้ไปเชิญพระชายาเสียนตรวจดูสักหน่อยไหมเมื่อคืนท่านหมอกุ่ยก็ไม่ได้กลับมา ได้ยินมาว่าเข้าไปพักอยู่กับหมอจวนโจวในลานแล้ว เกรงว่าอีกหน่อยจะไม่กลับมาอีกแล้ว เดิมทีหมอกุ่ยเองก็เป็นคนที่ไม่น่าเชื่อถืออยู่แล้ว”

อู๋ซานและอู๋โก๋เข้ามาพร้อมๆกัน เมื่อมาถึงสำนักทิงเฟิง ก็ติดตามหมอกุ่ย อีกทั้งหมอกุ่ยเองก็เป็นศิษย์พี่ของเฟิงอู๋ฉิง อายุมากกว่าลเกน้อย เหมือนกับอาจารย์ที่ทำตัวตามสบายกับพวกเขา แต่ว่าแต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่เคยถ่ายทอดอะไรให้ เวลาว่างถ้าไม่มีเรื่องอะไรให้ทำก็มักจะไปหาคนมาเรียนรู้ทักษะการแพทย์ สำหรับทักษะการแพทย์นั้นสามารถพูดได้ว่าเข้าขั้นหลงใหลเลยทีเดียว

ดังนั้นเพื่อที่จะเพื่อที่จะฝึกฝนวิชาการต่อสู้อย่างหนัก อู๋ซานและอู๋โก๋เองกต้องผ่านความเจ็บปวดมาอย่างมาก จนทำให้ศิลปะการต่อสู้ที่อยู่ในตัวตอนนี้ไม่รู้ว่าได้มาจากที่ไหนบ้าง!

เลี่ยงไม่ได้ที่บางครั้งอู๋ซานจะแอบนินทาลับหลังหมอกุ่ย

เฟิงอู๋ฉิงมองอู๋ซาน: “ไปเถอะ ผู้หญิงน่าเกลียดคนนั้นคงจะมีเงินมากมายล่ะสิ”

อู๋ซานผงะ: “เจ้าสำนัก ท่าน......”

“ไม่มีอะไร ไหนๆก็มาแล้ว จะไปก็ไปไม่ได้ ไม่สู้อยู่ต่อเพื่อหาเงินสักหน่อย ตอนนี้ก็ถึงเวลาที่จะใช้เงินแล้ว งานแต่งของอู๋โก๋ คงเป็นไปไม่ได้ที่เจ้าจะอยากให้ข้าควักเงินจากกระเป๋าเป็นค่าสินสอดให้นางหรอกใช่ไหม?”

อู๋ซานตกตะลึง: “เจ้าสำนัก เงินของพวกเราไม่ใช่ว่าอยู่ที่ท่านหรอกหรือ แล้วทำไมท่านยังพูดเรื่องเงินกับข้าอีก ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่อู๋โก๋ต้องการจะแต่งออกไป ก็ต้องเป็นเจ้าสำนักที่ให้เงินค่าสินสอด แล้วทำไมจึงกล่าวถึงข้าได้?”

“ยังไงเสียเจ้าเองก็เป็นศิษย์พี่ของอู๋โก๋ เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่จ่ายอะไรเลย อีกหน่อยหากเจ้าไปเดินเล่นกับอู๋โก๋ที่ตำหนักกั๋วกง เช่นนั้นก็จะไม่เป็นการให้คนหัวเราะเยาะเอาหรอกหรือ?”

“......”อู๋ซานมองเฟิงอู๋ฉิงสักครู่ ไม่ว่าจะเพราะเหตุผลอะไร คงหนีไม่พ้นอีกหน่อยไม่ต้องไปเดินเล่น นิสัยของอู๋โก๋เองจริงๆแล้วก็ไม่เหมาะที่จะเดินเล่น

อู๋ซานทนไม่ได้ที่จะให้อู๋โก๋รีบแต่งงานออกไป จะให้ดีตั้งแต่นี้ต่อไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ไม่ต้องกลับมาอีก มิเช่นนั้นถ้านางยังอยู่คนอื่นก็ไม่มีทางได้ใช้ชีวิตของตนเอง

สามผู้พิทักษ์ใหญ่ อู๋โก๋ทำให้คนหวาดกลัว เมื่อได้ยินชื่ออู๋โก๋ ผู้หญิงในสำนักก็ไม่กล้าเข้าใกล้เขาและหมอกุ่ย ทั้งร่างกายของหมอกุ่ยล้วนแล้วแต่มีพิษ ผู้หญิงเหล่านั้นไม่เข้าใกล้ก็ช่าง แต่ตัวเขาอู๋ซานมีรูปร่างหน้าตาสง่างาม มีความอ่อนโยน ไม่ว่ามองตรงจุดไหนก็เป็นผู้ชายในฝันของผู้หญิงทั้งนั้น ด้านนอกมีคนนำไปร่ำลือว่าเขากับอู๋โก๋มีความสัมพันธ์กัน หากเขาอยู่ด้านนอกแล้วกล้าไปวอแวกับหญิงสาวบ้านไหน อู๋โก๋จะเป็นคนแรกที่ไม่มีทางปล่อยผู้หญิงคนนั้นไป

ถือว่าสวรรค์ยังเมตตา เขากับอู๋โก๋ไม่ได้มีความสัมพันธ์กัน ไม่รู้ว่าคนที่กระจายข่าวลือคนนั้น ทำร้ายเขาเสียแล้ว!

ในห้องส่วนตัวที่อยู่ไม่ไกล จู่ๆอู๋โก๋ก็จาม

ถูจมูกไปมา แล้วจึงนึกถึงเรื่องในอดีตช่วงหนึ่ง!