บทที่ 716 วิสัยทัศน์ของสวีกงกง
อันหลิงหยุนรู้สึกว่าออกจะน่าขบขันอยู่ไม่น้อย: "ทำไมจะไม่ได้ล่ะเพคะ ตอนที่องค์ชายสามถือกำเนิดเขาร่างกายอ่อนแอ มักจะล้มป่วยอยู่เสมอๆ บ่อยครั้งที่จำเป็นต้องมีหมอมาคอยอยู่ใกล้ ๆไม่ห่าง เขาต้องผ่านการทดลองคัดเลือกมาแล้วมากมาย และต้องไม่ใช่การทดลองแค่เพียงครั้งเดียว ท้ายที่สุดเขาก็เลือกเมืองหนานอี้ แน่นอนว่าต้องเป็นเพราะเขาได้ศึกษาเรียนรู้เกี่ยวกับแผ่นดินใหญ่ซื่อฟางจนเข้าใจถ่องแท้ดีแล้ว ทั้งยังจงใจเลือกช่วงเวลานี้ด้วย ไม่เช่นนั้นหากเขามาในช่วงอายุ ที่สูงวัยพอๆกันกับท่านราชครูจุนแล้วแบบนั้น ไม่ใช่ว่าอีกไม่นาน เขาก็จะต้องแก่ตายไปก่อนหรอกหรือ?
ตอนนี้เท่ากับว่า เขากำลังวางแผนเล่นงานท่านอ๋องแล้ว ต่อให้ท่านอ๋องทนได้ แต่ข้าทนไม่ได้
เขาไม่มาก็ยังแล้วไป แต่ถ้าเขามาล่ะก็ ข้าจะไม่ยอมวางมือ ยอมยุติเรื่องราวไปง่ายๆแน่ "
กงชิงวี่ถามขึ้นว่า: "แต่เขาเป็นอาจารย์ของเจ้านะ?"
"เขาเป็นอาจารย์ของข้าไปดีๆ แค่นั้นก็พอแล้ว แต่เขาไม่ยอม เขาจะฆ่าสามี ฆ่าลูก ๆ ของข้า ครอบครัวของข้าต้องพังพินาศ บ้านแตกสาแหรกขาด แล้วข้าจะยังอยากได้อาจารย์ไปเพื่ออะไรกันล่ะเพคะ?"
กงชิงวี่ยิ้มร่า: "ข้าอยากกอดหยุนหยุน"
อันหลิงหยุนโน้มตัวเข้าไปหา ให้กงชิงวี่สวมกอดเอาไว้ในอ้อมแขน
กงชิงวี่กอดอันหลิงหยุนพลางยกยิ้ม: "ตั้งแต่เล็กจนโตมา ข้ามีแต่ทำเพื่อคนอื่นมาโดยตลอด นี่เป็นครั้งแรกเลยนะ ที่มีคนทำเพื่อข้าอย่างนี้"
“ แล้วไม่ดีหรอกหรือเพคะ?”
กงชิงวี่ดันตัวอันหลิงหยุนออก: "ดีสิ พักผ่อนเถอะ ข้ากลัวหยุนหยุนจะคาดโทษเอาได้ เรื่องอื่นหยุนหยุนไม่จำเป็นต้องกังวลหรอก สิงโตตัวผู้ต้องปกป้องแม่สิงโตกับลูกสิงโตทั้งหลาย ข้าเองก็จะปกป้องเจ้ากับลูกๆเช่นกัน"
"อื้ม"
อันหลิงหยุนเอนตัวลงนอน กงชิงวี่นั่งมองดูนางอยู่อีกด้าน
เมื่อหลับตาลง อันหลิงหยุนยื่นมือออกมากุมมือกงชิงวี่ไว้: "ท่านอ๋อง ข้าจะช่วยท่านก่อร่างสร้าง ประเทศต้าเหลียง ให้ยิ่งใหญ่ทรงพลัง จะทำให้ประเทศต้าเหลียงร่ำรวยมั่งคั่ง ทหารไพร่พลแข็งแกร่ง ท่านคอยปกป้องพวกเรา ให้เหมือนกับสิงโตที่ปกป้องฝูงก็พอ"
“ ข้ารู้ ”
กงชิงวี่ถามขึ้นว่า: "ร่างกายของเจ้าดีขึ้นแล้วหรือไม่?"
"ดีขึ้นมากแล้วเพคะ วันนี้ข้าลองดูแล้ว พอจะตรวจอาการคนอื่น ๆ ได้ว่าป่วยเป็นอะไร ตอนนี้ระบบกำลังฟื้นตัวอยู่ เพียงแต่ไม่รู้ว่าทำไมช่วงนี้ เจ้าของร่างเดิมถึงไม่ออกมาปรากฏตัวแล้ว"
อันหลิงหยุนก็ไม่รู้แน่ชัดว่ามันเกิดอะไรขึ้น หลังจากที่บาดแผลหายดี ระบบก็เริ่มฟื้นฟูตัวเองกลับมา นางลองคิดถึงสาเหตุหลายประการ ที่เป็นไปได้มากที่สุดก็คือ เจ้าของร่างเดิมส่งผลต่อความสามารถในการซ่อมแซมร่างกายของนาง แต่ต่อมาเจ้าของร่างเดิมไม่ได้ปรากฏตัว ทว่าระบบของนางได้ถูกทำลายไปแล้ว ไม่สามารถกลับมาซ่อมแซมตัวเองได้ เมื่อเจ้าห้ามาช่วยนางไว้ จึงทำให้ระบบเริ่มกลับมาฟื้นฟูอีกครั้ง
กงชิงวี่พูดขึ้นว่า“ หยุนหยุน เจ้านั้นฉลาด เรียนรู้เรื่องการแพทย์ได้ง่ายๆ เจ้ารู้อะไรตั้งมากมาย ตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป ขอให้เจ้าตั้งใจเรียน ไม่ต้องไปคิดมากเรื่องปลูกหยูกยาทั้งหลายเหล่านั้นให้มากจนเกินไป จัดเวลาเรียนการแพทย์ให้มากขึ้น ต่อจากนี้ไปพยายามอย่าใช้ระบบง่ายๆอีก "
"ข้ารู้แล้ว ช่วงนี้ข้าก็อ่านหนังสือทางการแพทย์แล้วเช่นกัน"
“เจ้าอ่านแล้วหรือ?”
กงชิงวี่ไม่เชื่อ เขาไม่เคยเห็นมาก่อน
"หนังสืออยู่ในสมองข้าทั้งหมดแล้ว ข้าอ่านมันทุกวัน เพียงแต่ไม่ได้ถือหนังสือให้เห็นก็เท่านั้นเอง ข้าตอนนี้กำลังเรียนอยู่ พอจะรู้เรื่องแพทย์แผนจีนนิดหน่อย ยังไม่ค่อยกระจ่างจนแตกฉาน เมื่อก่อนมีระบบอยู่ ข้าจึงไม่ค่อยคิดถึงเรื่องนี้เท่าไหร่ แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว ท่านอ๋องโปรดวางใจเถอะเพคะ ว่าข้าจะผ่านทั้งหมดนี้ไปได้ ภายในระยะเวลาไม่ถึงสามเดือน
สำหรับการแพทย์แผนจีนนั้น ไม่ใช่เรื่องเข้าใจยากมากมายอะไรนัก ต้องมีความเชี่ยวชาญในเส้นลมปราณต่างๆ ของร่างกายมนุษย์ รู้ตำแหน่งอวัยวะภายใน เข้าใจความสัมพันธ์เชื่อมโยงกันทั้งหลาย การเปลี่ยนแปลงเพียงเล็กน้อยของชีพจรในร่าง การฟังและคาดการณ์ ขอเพียงจับจุดได้ถูก นำมาผสมผสานเข้ากับสิ่งที่ข้าได้เรียนรู้มา ก็ไม่ใช่ปัญหาอีกต่อไปแล้ว "
"ไม่ใช่ปัญหาก็ดี เจ้าเป็นหมอ หากไม่สามารถรักษาโรคภัย หรือช่วยชีวิตคนป่วยได้ เจ้าคงเหงามากแน่ๆ ข้าเองก็ไม่รู้วิธีคลายความหดหู่ให้เจ้าเสียด้วยสิ"
"อื้ม"
หาได้ยากที่อันหลิงหยุนจะทำตัวว่าง่ายเชื่อฟังเช่นนี้ กลับเป็นกงชิงวี่ ที่รู้สึกกดดันหนักหน่วงเสียเอง
หลังจากพักผ่อนแล้วหนึ่งคืน อันหลิงหยุนตื่นเช้ามา รู้สึกว่าสีหน้าของกงชิงวี่ดูแล้วไม่ค่อยดี จึงยื่นมือออกไปจับข้อมือตรวจชีพจร เอียงหน้าไปมองอีกด้าน
กงชิงวี่ยอมให้นางตรวจแต่โดยดี ยืนนิ่งไม่ไหวติงอย่างเชื่อฟัง
อันหลิงหยุนตรวจดูอาการสักพักก็พูดขึ้นว่า "มีอาการฟุ้งซ่านใจร้อน ชี่ในไตไม่เพียงพอ"
"หือ?"
“ท่านถาง อีกสองสามวันก็เริ่มปลูกพืชได้ แต่ไม่ต้องรีบร้อนจนเกินไป ข้าจะจัดคนให้เจ้าพาพวกเขาไปเริ่มการเพาะปลูก สิ่งที่จำเพาะเจาะจง รวมถึงข้อควรระวังทั้งหมด จะถูกเขียนเอาไว้ให้อย่างละเอียด แต่เจ้าก็ต้องไม่ประมาทด้วยเช่นกัน
คนเหล่านี้ไม่แน่ว่าจะทำงานให้เจ้าด้วยความจริงใจ เจ้าสั่งให้พวกเขาปลูกพืชในตอนกลางวัน พอตอนกลางคืน ให้เจ้าเรียกเหล่าขอทานมาพักผ่อนนอนหลับบริเวณรอบ ๆพื้นที่ปลูก เตรียมไก่ย่างให้พวกเขาคนละตัว มาหนึ่งคนก็ให้ไก่ย่างหนึ่งตัว มาคนสองคนก็ให้ไก่ย่างหนึ่งตัว มาร้อยคนก็ให้ไก่ย่างหนึ่งตัว ที่ดินของพวกเรามีมาก ต้องการคนมาคอยเฝ้าระวังอยู่ตลอดเวลา เจ้าไปคุยกับหัวหน้าขอทานว่า พวกเจ้าอยากจะทำงานให้พวกเราแบบระยะยาว หรือว่าอยากทำงานแค่วันนี้ พรุ่งนี้ไม่ทำแล้ว? หากว่าอยากทำระยะยาว ก็ให้หัวหน้าขอทานมาพบข้า แต่ถ้าทำแค่วันนี้พรุ่งนี้ไม่ทำแล้ว เช่นนั้นก็ให้ไก่ย่างไปคนละตัว กินอิ่มแล้วก็แยกไปทางใครทางมัน"
“ความหมายของพระชายาคือ?” ถางเหอไม่เข้าใจวิธีการที่อันหลิงหยุนทำ
"พวกเขาเกียจคร้านกันจนเป็นนิสัย หากต้องการให้พวกเขาทำตัวดี กลับมาเป็นผู้เป็นคนได้ จำเป็นต้องใช้ความอดทน ไฉนเลยจะเหมือนกับคนรับใช้จริงๆ แต่ขอทานก็ฉลาดมาก เจ้าดูอามู่นั่นประไร ทั้งฉลาดทั้งคล่องแคล่วหัวไว"
ถางเหอพยักหน้าเข้าใจ ที่แท้เป็นอย่างนี้นี่เอง
อันหลิงหยุนอุ้มเจ้าห้ากลับไป ทันทีที่เข้ามาถึงจวน ก็เห็นเสี่ยวสวีจื่อยืนรออยู่ที่หน้าประตู
"คารวะพระชายาเสียน" เสี่ยวสวีจื่อรีบเข้าไปทักทายอันหลิงหยุนทันที
อันหลิงหยุนอุ้มลูกชายแล้วทักทายเสี่ยวสวีจื่อกลับ: "กงกง"
"พระชายาเกรงใจแล้ว" เสี่ยวสวีจื่อก้าวไปข้างหน้าพลางยิ้มแช่มชื่น อันหลิงหยุนเปรายตามองพระราชโองการ เสี่ยวสวีจื่อจึงรีบพูดขึ้นว่า "พระชายาเสียน เข้าไปรับพระราชโองการข้างในดีหรือไม่?"
"ได้ เข้าไปข้างในเถอะ " อันหลิงหยุนเดินนำเข้าไปข้างใน เสี่ยวสวีจื่อจึงเดินตามไปติดๆ
เมื่อเข้าไปถึงข้างใน เสี่ยวสวีจื่อหันมองไปรอบ ๆ ครั้นเห็นว่าไม่มีใครอยู่ข้างหลัง จึงเอ่ยถามอย่างแข็งขันใส่ใจว่า:
"พระชายาเสียน พ่อบุญธรรมของข้าอยู่ไหนหรือพ่ะย่ะค่ะ?"
"อยู่ที่ลานจุนจื่อทางนั้น ตามข้ามาเถอะ"
อันหลิงหยุนเข้าใจความหมายของเสี่ยวสวีจื่อทันที เจ้าตัวประวิงเวลา ยังไม่อ่านประกาศพระราชโองการ นั่นก็เพราะอยากจะหยิบยืมโอกาสนี้ ไปพบหน้าสวีกงกงนั่นเอง
การประกาศพระราชโองการนั้น เดิมทีจะให้ใครคนอื่นมาก็ย่อมได้ แต่ตอนนี้ที่เจ้าตัวยืนกรานจะมา ก็เพราะอยากไปเยี่ยมหาสวีกงกง เลือกคนที่มีความคิดเช่นนี้มา ก็เห็นได้ชัดถึงสายตา วิสัยทัศน์ที่มองคนออกของสวีกงกงโดยแท้ เมื่อเทียบกับอีกสามคนก่อนหน้านี้ คนนี้เป็นข้ารับใช้เบื้องพระพักตร์ฮ่องเต้ที่ฉลาดน้อยที่สุด แต่กลับเป็นคนที่จิตใจดีงาม มีน้ำใจที่สุด
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดหมอยาของอ๋องเสียน
เรื่องนี้สนุกมาก ดีมากจริงๆ ขอบคุณผู้แต่ง ขอบคุณผู้แปล ขอบคุณสปอนเซอร์ ขอบคุณ Admin ที่ลงให้อ่านจนจบ ถ้าเป็นไปได้อยากอ่านเรื่องเจ้าห้าต่อ...
หยุนหยุนคือแบบ เห้อออออ...
เต้คือหงเมียหนักมาก ผิดขนาดไหนก็เข้าข้าง...
ฮองเฮาก็ไม่ได้ท้องจริงๆซะหน่อย คนที่ท้องจริงๆก็มีแค่เซียวผินผู้น่างสารเท่านั้น...
ฮองเฮาเลวทรามเพียงใดทุกคนรู้หมด เต้ก็รู้ดีในใจ แต่ก็บังคับให้ทุกคนต้องตายเพื่อเมียรักตัวเอง ช่างเป็นผัวเมียที่เลวทรามสมกันจริงๆ สงสารหยุนหยุน ทำไมต้องชีวิตมาพัวพันกับคนชั่วพวกนี้ด้วยนะ...
ทุกคนรู้มดว่าฮองเฮาพยายามฆ่าหลิงหยุนาตลอด แต่ทุกคนก็ต้องการให้หลิงหยุนช่วยฮองเฮาและบ้านฮองเฮา ฮ่องเต้ก็นิสัยแย่นะ รักเมียหลงเมียจนปิดหูปิดตาทุกทาง ใจขณะดียวกันก็บังคับห้หิงหยุนสละชีวิตเพื่อตัวเองกับเมียัตวเอง บ้าบอ...
อักลิงหยุนคือใช้เงินมือเติบมากอยู่นะ ขึ้นเงินเดือนให้คนั้งจนตั้งเยอะในคราวเดียว อีกทั้งสร้างหนี้สินพันรอบตัวอีก อย่างไรก็ตามรักษาใครก็ไม่เคยได้เงิน คนในราชวงศ์ขี้เหนียวมาก...
กระยาหารังคืออะไรคะ...