ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1015

“ข้าไม่รู้ว่าเขาเป็นใครมาจากไหนกันแน่ เพียงแต่ตอนที่อักขระยันต์โลหิตนั้นปรากฏ มีคนตกใจเป็นอย่างมาก ราวกลับรู้ว่าตัวตนของเขานั้นไม่ธรรมดา อีกทั้งเขาปรากฏตัวเพียงครู่เดียวเท่านั้น หลังจากนั้นไม่นานเขาก็หายตัวไป ข้าเองก็ได้ยินจากคนอื่นมาอีกที ถึงได้รู้ว่าสัญลักษณ์นั้น คือสัญลักษณ์แสดงฐานะของเขา”

คำพูดสั้นๆ แค่ไม่กี่ประโยค แต่แฝงไปด้วยความมั่นใจที่น่าตกใจ!

ฉู่หลิวเยว่เงียบไปนาน จากนั้นก็ทบทวนคำพูดเหล่านั้นซ้ำไปซ้ำมา ก่อนจะตระหนักได้ถึงอันใดบางสิ่ง

“ท่านหมายความว่า…มันเป็นสัญลักษณ์แสดงสถานะหรือ?”

“ถ้าจะพูดให้ถูกต้อง มันคือสัญลักษณ์ของสำนัก!”

แต่นั่นมันกลับแปลกยิ่งกว่า

ไม่ว่าจะเป็นฉู่หลิวเยว่ หรือว่าซั่งกวนเยว่ ก็ไม่น่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับสำนักอันใดเหล่านี้!

“อีกทั้งเหมือนว่าอักขระยันต์สีโลหิตจะอยู่ในร่างกายในช่วงสองปีก่อนแล้ว ไม่เช่นนั้นคงจะไม่ทิ้งร่องรอยเอาไว้เช่นนี้”

องค์ปฐมกษัตริย์พูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ

ยิ่งเขาพูดมากอีกหนึ่งคำ หัวใจของฉู่หลิวเยว่ก็ยิ่งดำดิ่งลงมากขึ้น

องค์ปฐมกษัตริย์ไม่จำเป็นจะต้องพูดล้อเล่นกับนางเรื่องนี้ ทุกเรื่องที่พูดจะต้องเป็นเรื่องจริงอย่างแน่นอน

ความจริงแล้วเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องที่นางสับสนมานานแล้ว แต่ก็ยังไม่มีเบาะแส

เมื่อคิดไปคิดมา ความเป็นไปได้มากที่สุด…มันน่าจะเกี่ยวกับความทรงจำที่หายไปของนาง

ทั้งสองคนตกอยู่ในความเงียบ

ความเงียบแผ่ขยาย อยู่ในทุกพื้นที่ของบริเวณนี้

หลังจากผ่านไปไม่นาน ในที่สุดองค์ปฐมกษัตริย์ก็ถามขึ้นว่า

“นังหนู ก่อนหน้านี้เจ้า…เคยไปอาณาจักรเสิ่นซวี่มาก่อนหรือไม่?”

…

อาณาจักรเสิ่นซวี่!

เมื่อได้ยินคำนี้ ร่างกายของฉู่หลิวเยว่ก็สั่นสะท้านขึ้นทันที!

จิตวิญญาณของนางตื่นตระหนก แต่ในสมองขาวโพลน ราวกลับเหมือนมีอันใดบางอย่างพลุ่งพล่านขึ้นมา

“อาณาจักรเสิ่นซวี่…”

นางอ้าปากขึ้น แล้วพูดพึมพำ

ตอนที่นางออกเสียงประโยคนั้น ทันใดนั้นเจดีย์ฐานสี่เหลี่ยมสีดำก็มีเสียงดัง “กริ๊ก” ขึ้นมา รอยแตกรอยที่สองปรากฏขึ้นแล้ว

จากนั้นก็มีแสงสว่างลอดออกมา!

ฉู่หลิวเยว่หลับตาลง น้ำเสียงสั่นเครือเล็กน้อย จนไม่สามารถจับสังเกตได้

“…ข้า…น่าจะเคยไปมาก่อน”

…

พรึ่บ

หรงซิวทำหนังสือหลุดมือ จนหนังสือเล่มนั้นหล่นลงพื้น

เขาขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย แล้วหยิบหนังสือเล่มนั้นขึ้นมา เขาครุ่นคิดอยู่สักพัก จากนั้นก็เก็บหนังสือเข้าชั้น

“ฝ่าบาท…ท่านเป็นอันใดไปหรือ?”

อวี๋มั่วที่เพิ่งเข้ามา ก็เห็นว่าฝ่าบาทของตัวเองนั้นยืนอยู่ข้างชั้นหนังสือ ไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย ท่าทางเหมือนกำลังสับสน

หรงซิวดึงสติกลับมา ใบหน้าเรียบสงบ

“ไม่มีอันใด”

เพียงแต่คิดไม่ถึงว่าเรื่องมันจะดำเนินไปอย่างรวดเร็วขนาดนี้…

“งานเลี้ยงวันคล้ายวันพระราชสมภพเป็นอย่างใดบ้าง?”

อวี๋มั่วรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

ปกติแล้วฝ่าบาทไม่ค่อยจะใส่ใจเรื่องงานเลี้ยงวันคล้ายวันพระราชสมภพของตนเองเสียเท่าไร ก่อนหน้านี้ส่วนใหญ่จะจัดขึ้นแบบเรียบง่าย ไม่เคยซักถามแบบนี้มาก่อน

ครั้งนี้ไม่รู้ว่าเกิดอันใดขึ้น เหมือนว่าฝ่าบาทจะให้ความสำคัญกับเรื่องนี้อย่างมาก…

การที่ฝ่าบาทจะถามแบบนี้ขึ้นมานั้นถือว่าเป็นเรื่องเปิดฟ้าเลยทีเดียว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน