ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1017

ฉู่หลิวเยว่กวาดอากาศ

กายเนื้อของเจียงอวี่เฉิงถูกทำลายอย่างรวดเร็ว สุดท้ายก็เหลือเพียงกองเลือดสีดำเท่านั้น

มีอันใดบางอย่างพวยพุ่งอยู่ภายใน อีกทั้งหายไปอย่างรวดเร็ว

ตอนที่ฉู่หลิวเยว่รีบเข้ามา กองเลือดนั้นก็แห้งกรังหมดแล้ว มีเพียงกลิ่นอายของความตายที่กระจายอย่างเข้มข้น!

“ดูเหมือนว่าฝ่ายตรงข้ามจะเตรียมการมาเป็นเวลานาน เขาถึงสามารถพรากวิญญาณของเจียงอวี่เฉิงไปได้โดยตรง และทำให้เขาหนีไปได้อย่างรวดเร็ว”

องค์ปฐมกษัตริย์พูดขึ้นเสียงเรียบ

นางจ้องมองมันตาเขม็ง แววตาเย็นชามากขึ้น

“ลงมือได้รวดเร็วมาก…”

ฝั่งของนางเพิ่งสังเกตเห็นถึงสัญญาณ แต่อีกฝ่ายก็ลงมืออย่างไม่ลังเลเลย!

เห็นได้อย่างชัดเจนว่า อีกฝ่ายนั้นแข็งแกร่งกว่าที่นางคิดไว้เสียอีก อีกทั้งยังมีความระวังตัวสูงมาก!

ไม่อย่างนั้นเจียงอวี่เฉิงจะไม่มีทางถูกจัดการได้อย่างรวดเร็วขนาดนี้!

เบาะแสนี้ ถูกตัดขาดไปอีกแล้ว!

“นังหนูไม่ต้องกังวลไป กายเนื้อของเจียงอวี่เฉิงถูกทำลาย ต่อให้มีวิญญาณ แต่พลังปราณตั้งต้นก็ได้รับความเสียหายร้ายแรง หากไม่สามารถเลี้ยงดูอย่างดี ต่อให้เจอกายเนื้อที่เหมาะสม ชาตินี้ทั้งชาติเขาก็จะต้องกลายเป็นวิญญาณเร่ร่อนที่โดดเดี่ยวแล้ว”

“น่าเสียดายที่ไม่สามารถฆ่าเขาได้ด้วยมือตัวเอง…”

ฉู่หลิวเยว่ขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วพึมพำเสียงเบา

“ตอนนี้การฆ่าเขาหรือไม่นั้นไม่สำคัญ ที่สำคัญก็คือ…ต้องค้นหาว่าใครอยู่เบื้องหลัง! เพราะนั่นคือคนที่คิดจะทำร้ายเจ้าตัวจริง!”

ฉู่หลิวเยว่ถอนหายใจออกมาเบาๆ และพยักหน้าเห็นด้วย จากนั้นก็ถามขึ้นว่า

“องค์ไท่จู่ นอกจากที่นี่แล้ว ท่านสามารถมองเห็นอันใดได้บ้าง?”

“ฝ่ายตรงข้ามอำพรางวิธีลงมืออย่างมาก อีกทั้งเห็นได้ชัดว่าเขาเป็นคนไม่ธรรมดา…หากต้องการจะสืบค้น เกรงว่าจะเป็นเรื่องยาก”

น้ำเสียงขององค์ปฐมกษัตริย์เคร่งขรึม

“เลือดสีดำและกลิ่นอายความตายเข้มข้นนั้น เป็นกุญแจดอกสำคัญ หากต้องการตามหาสถานที่ ก็มีเพียงหนทางเดียวเท่านั้น บางที…อาจจะต้องไปอาณาจักรเสิ่นซวี่ด้วยตัวเอง”

ฉู่หลิวเยว่พยักหน้า

ต่อให้องค์ปฐมกษัตริย์ไม่พูด นางก็จะไปอยู่แล้ว

นางมีลางสังหรณ์บางอย่าง ในช่วงเวลาที่นางสูญเสียความทรงจำ น่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับอาณาจักรเสิ่นซวี่แน่นอน!

“แล้วให้เขาหนีไปแบบนี้หรือ น่าเสียดายออก”

ฉู่หลิวเยว่พูดขึ้น จากนั้นก็ใช้เปลวไฟทำความสะอาดบริเวณนั้นทันที

…

ภายในวันเดียวกัน ซั่งกวนหว่านเสียชีวิต เจียงอวี่เฉิงระเบิดตัวเองและหนีไป

นักโทษทั้งสองคนที่ถูกคุมขังอยู่ในตำหนักฮวาหยาง หายไปโดยไร้ร่องรอย

ตอนที่ฉู่หลิวเยว่กลับมายังตำหนักของตัวเองก็ดึกมากแล้ว

หลังจากนางล้างเนื้อล้างตัว เดิมทีนางคิดจะพักผ่อน แต่เมื่อล้มตัวนอนลงบนเตียง กลับนอนไม่หลับ

นางพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียงครู่หนึ่ง จากนั้นก็ลุกขึ้นมานั่ง

อันที่จริงวันนี้วันเดียว นางผ่านเรื่องราวมามากมาย ไม่ว่าจะเป็นจิตวิญญาณหรือร่างกาย ต่างรู้สึกเหนื่อยล้าอย่างมาก

แต่ภายในสมองของนาง กลับเหมือนเชือกที่ตึง ไม่ว่าอย่างใดก็ไม่สามารถผ่อนลงได้

ฉู่หลิวเยว่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็หยิบหนังสือออกมา

มันเป็นบันทึกชีวิตประจำวันแปลกๆ ที่นางเจอบนชั้นหนังสือในตอนนั้น

นางรู้สึกอยู่เสมอว่าหนังสือเล่มนี้มีความสำคัญต่อนางมาก

ดังนั้นตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา นางจึงพกหนังสือเล่มนี้ติดตัวไปด้วยเสมอโนเวลพีดีเอฟ

นางพลิกอ่านอย่างละเอียด แต่ก็ยังไม่เข้าใจ

ตอนที่นางพลิกไปหน้าสุดท้าย นางก็เห็นตัวอักษรบรรทัดหนึ่งอีกแล้ว

“รัชศกซินหยวนลี่…”

ฉู่หลิวเยว่พึมพำเสียงต่ำ

หรือว่าจะเป็นรัชศกของอาณาจักรเสิ่นซวี่…

เมื่อครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ฉู่หลิวเยว่ก็วางหนังสือกลับไป และกลับไปนั่งสมาธิ เริ่มต้นบำเพ็ญเพียรอีกครั้ง

หลังจากพลังดั้งเดิมภายในร่างกายเริ่มโคจรจักรวาล[1]แล้ว ความวุ่นวายในใจของนางก็สงบลง

…

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน