ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1169

หลิ่วจื่ออันถึงกับตะลึงงัน

บรรดาฝูงชนที่ยืนมองดูเองก็ทยอยเงียบเสียงลงทีละคน มีบางสายตามองไปทางฉู่หลิวเยว่ด้วยความไม่เข้าใจ

คำพูดที่เอ่ยมาหมายความว่าอย่างใดกัน?

เขายังไม่อยากยุติการประลองอย่างนั้นหรือ?

แต่การประลองครั้งนี้ก็แข่งกันจบไปแล้ว อีกอย่างเขาเองก็เป็นฝ่ายชนะด้วย!

นี่ยังมีความจำเป็นใดที่ต้องประลองกันต่ออีก?

“เจ้ายังอยากประลองต่อหรือ?”

คิ้วของหลิ่วจื่ออันขมวดเข้าหากันแน่นยิ่งกว่าเก่า

“ข้าขอยอมแพ้ไปแล้ว เจ้ายังต้องการอันใดอีก?”

ฉู่หลิวเยว่ฉีกยิ้มไร้เดียงสาดูแล้วมิมีซึ่งพิษภัย

“ขึ้นชื่อว่าการท้าประลอง เดิมทีก็ต้องได้รับการยินยอมจากทั้งสองฝ่ายว่าการประลองนี้สมควรจบลง ถึงจะยุติได้มิใช่หรือ?”

ยามมองรอยยิ้มของเด็กหนุ่มผู้นั้น ในใจของหลิ่วจื่ออันพลันหนักอึ้ง!

เขามีความรู้สึกลางๆ ประหนึ่งว่าตนกำลังถูกล้วงความลับอยู่อย่างใดอย่างนั้น

“แล้วเจ้าอยากประลองปรุงยาต่อหรือ?”

ไม่ต้องพูดถึงเลยว่าเขาชนะไปแล้วเป็นที่เรียบร้อย อย่างใดก็ไม่จำเป็นต้องไปประลองต่อด้วยแล้ว หรือต่อให้พวกเขาสู้กันต่ออีกรอบจริงๆ แต่แท้จริงแล้วคนทั้งสองก็หาได้มีพลังหลงเหลืออันใดมากมายไม่

“ใครบอกว่าจะแข่งปรุงยากันเล่า?”

ฉู่หลิวเยว่เอ่ยปากด้วยน้ำเสียงแฝงแววประหลาดใจอยู่บ้าง

“มิใช่ว่าเราสามารถกำหนดรูปแบบของการท้าประลองได้อย่างอิสระหรอกหรือ?”

“หา! หรือว่าเจ้ายังอยากสู้กับข้าอีกสักรอบ?”

หลิ่วจื่ออันทำราวกับว่าตนเพิ่งได้รับฟังคำพูดน่าหัวร่อก็มิปาน เขาแค่นเสียงเย้ยหยันออกมา กวาดตามองฉู่เยว่ตั้งแต่หัวจรดเท้ารอบหนึ่ง ในนัยน์ตาแฝงด้วยแววตาดูหมิ่นดูแคลนอย่างไม่คิดปิดบัง

“หากข้าจำมิผิด เจ้าในตอนนี้อยู่แค่ระดับเจ็ดขั้นต้นเองนี่? ด้วยพละกำลังที่มีอยู่แค่นี้ เจ้ายังคิดจะสู้กับข้าอีกหรือ?”

การที่เขาหยามเหยียดเรื่องระดับของฉู่หลิวเยว่เช่นนี้นับว่าเป็นเรื่องปกตินัก

ว่ากันตามจริงแล้ว ระดับมาตรฐานการเข้าเรียนของพวกจอมยุทธ์ในสำนักจะอยู่ที่ระดับเก้า

ต่อให้เป็นปรมาจารย์และเซียนหมอบางส่วนที่ไม่เชี่ยวชาญในทักษะด้านนี้ ส่วนใหญ่เองก็หาได้อ่อนด้อยถึงเพียงนั้นไม่

ฉู่หลิวเยว่ที่อยู่ระดับเจ็ดขั้นต้นจึงกลายเป็นตัวตนที่อยู่ต่ำสุดของห่วงโซ่อาหารในสำนักอย่างมิต้องสงสัย

หลิ่วจื่ออันที่ฝึกปรือวิชาจอมยุทธ์แม้จะไม่ได้มีพรสวรรค์โดดเด่นอันใด แต่กระนั้นก็ยังเป็นถึงผู้แข็งแกร่งระดับแปดขั้นต้น

คิดจะจัดการกับฉู่หลิวเยว่ที่มีระดับเจ็ดขั้นต้นน่ะ ง่ายประหนึ่งปอกกล้วยเข้าปาก

อีกอย่าง การประลองของพวกจอมยุทธ์ เวลาลงมือกันล้วนแล้วแต่สู้เอาเป็นเอาตายกันทั้งนั้น

หากว่ามิได้มีฝีมือจริงๆ คิดแต่จะพึ่งพาลูกไม้สกปรก ย่อมไม่เพียงพอให้ได้มาซึ่งชัยชนะอยู่แล้ว

เห็นได้ชัดเลยว่าในสายตาของหลิ่วจื่ออันนั้น มองว่าการที่ฉู่หลิวเยว่ออกตัวเสนอเงื่อนไขเช่นนี้ ย่อมเป็นเพราะต้องการใช้วิธีการที่ไม่ขาวสะอาดมาฉวยชิงชัย

มิฉะนั้น เขาก็จินตนาการมิออกแล้วจริงๆ ว่าฉู่หลิวเยว่จะก้าวข้ามช่องว่างที่กว้างใหญ่ระหว่างคนทั้งสองถึงเพียงนี้ไปได้อย่างใด!

“ในเมื่อเป็นการท้าประลอง เหตุใดจะสู้กันอีกสักรอบไม่ได้เล่า?”

เมื่อได้ยินคำตอบหนักแน่นจากปากของฉู่หลิวเยว่ หลิ่วจื่ออันก็เกือบหลุดเสียงหัวเราะออกมา

“เจ้าแน่ใจหรือ?”

ฉู่หลิวเยว่ผงกศีรษะรับอย่างจริงจัง

“ศิษย์พี่หลิ่ว เชิญ…”

หลิ่วจื่ออันส่งเสียง ‘หึ’ ออกมาคราหนึ่ง

“ดี! เช่นนั้นข้าก็จะสู้กับเจ้าสักรอบก็แล้วกัน!”

…

“ฉู่เยว่คิดอันใดอยู่กันแน่? แข่งชนะไปแล้วรอบหนึ่งก็ไม่นับ ยังอยากจะแข่งต่ออีก แล้วคิดจัดการประลองแบบของพวกจอมยุทธ์ด้วยเนี่ยนะ?”

“ระดับเจ็ดขั้นต้นอย่างนั้นหรือ ไม่ใช่ว่าข้าดูถูกเขานะ แต่พลังระดับนี้น่ะมันต่ำเกินไปจริงๆ!”

“ครั้งนี้หากว่าจบไม่สวยล่ะก็ หลิ่วจื่ออันมีหวังได้อับอายขายขี้หน้าเหมือนเมื่อครู่เป็นแน่…”

หลัวเยี่ยนหลินพลันเอ่ยถามขึ้นมา

“ความสามารถในการต่อสู้ของเขาเป็นอย่างใดบ้าง?”

หลัวซือซือที่มิคาดคิดว่าพี่สี่จะเป็นฝ่ายเอ่ยปากขึ้นมาก่อนส่ายศีรษะ

“พวกข้าเองก็ไม่เคยเห็นเขาลงมือ เพราะแบบนั้น…ก็เลยไม่ค่อยแน่ใจเหมือนกันเจ้าค่ะ”

หลัวเยี่ยนหลินพึมพำกับตัวเองอยู่ครู่หนึ่ง

“แล้วเรื่องที่มาที่ไปของเขา พวกเจ้าพอรู้บ้างหรือไม่?”

พวกหลัวซือซือต่างพร้อมใจกันส่ายศีรษะ

ฉู่เยว่ดูจะไม่ชอบพูดถึงเรื่องพวกนี้นัก แต่ไหนแต่ไรเขาก็เก็บเงียบมาโดยตลอด พวกเขาจึงไม่ได้ไปซักถามอันใดมากมาย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน