ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1304

หนึ่งคืนผ่านไป

แสงแดดยามเช้าส่องลอดเข้ามาทางช่องหน้าต่าง ฉู่หลิวเยว่หรี่ตาหลบแสงอัสดงที่ส่องเข้ามา แล้วเอนกายไปด้านหลังอย่างเหนื่อยล้า

“เหอะ… พี่เป่านี่ใจแข็งจริงๆ…”

ค่ายกลนี้เป็นค่ายกลที่มีโครงสร้างยุ่งยากที่สุดเท่าที่นางเคยเห็นมาเลย และยากกว่าค่ายกลอันก่อนที่ตู๋กูโม่เป่าเคยทิ้งไว้ให้นางตั้งหลายเท่า

จนถึงตอนนี้นางก็ยังแก้ค่ายกลอันก่อนไม่ได้ แล้วนับประสาอันใดกับค่ายกลอันนี้

ฉู่หลิวเยว่ขยี้หัวด้วยความหงุดหงิด

นางใช้เวลาศึกษามันทั้งคืน แต่กลับไม่คืบหน้าเลยสักนิด

และแอบคิดแล้วว่าวันนี้นางคงออกไปไม่ได้แน่ๆ

แต่จู่ๆ กลับเกิดคลื่นความผันผวนขึ้นในจุดตันเถียน

ฉู่หลิวเยว่นึกคิดอยากปลุกถวนจื่อเสียให้รู้แล้วรู้รอด

การเคลื่อนไหวเมื่อครู่เองก็มาจากมัน

เมื่อเทียบกับเมื่อวานแล้ว ทัณฑ์สวรรค์มากมายที่ปรากฏบนร่างของมันลดลงไปมาก คงเป็นเพราะถูกถวนจื่อดูดกลืนไปเสียส่วนใหญ่แล้ว

แต่ตาของมันยังปิดสนิท และไม่มีทีท่าว่าจะตื่นง่ายๆ

ฉู่หลิวเยว่อุ้มมันขึ้นมาแล้วมองไปรอบๆ ตัวมันอย่างระมัดระวัง

เมื่อวานนี้ถวนจื่อเปียกโชกไปทั้งตัว นางจึงดูไม่ค่อยออกว่ามันเปลี่ยนไปเช่นไร ทว่าตอนนี้นางมองเห็นแล้วว่าสีขนของถวน

จื่อเข้มขึ้นกว่าเดิมมาก

ครั้นมองแวบแรก จักดูเหมือนเปลวเพลิงสีชาดที่กำลังลุกไหม้ด้วยความร้อนแรง

ฉู่หลิวเยว่จำได้ว่าครั้งก่อนที่มันแช่ตัวอยู่ในตาน้ำพุแค่เพียงช่วงสั้นๆ มันยังหลับไปนานพักใหญ่ และคราวนี้นางไม่รู้เลยว่ามันตื่นขึ้นมาเมื่อใด

แต่เมื่อตื่นขึ้นครานี้ มันก็น่าจะ… ใช้งานพลังแห่งสายเลือดได้อย่างเต็มที่แล้วกระมัง?

เมื่อคิดเช่นนี้ ฉู่หลิวเยว่ก็พลอยโล่งใจขึ้นมาหน่อย

“ฉู่เยว่! ฉู่เยว่?”

เสียงของหลัวซือซือดังขึ้นจากด้านนอก

ฉู่หลิวเยว่ถอนหายใจแล้วผุดลุกขึ้นนั่งตัวตรง ก่อนจะจัดแจงภาพลักษณ์ของตนแล้วเดินออกไปข้างนอก

นางเห็นร่างเงาของหลัวซือซือที่ยืนเคว้งอยู่ด้านนอกเพียงลำพัง

“ฉู่เยว่ พวกเราต้องไปกันแล้ว ยามนี้ผู้คนมากมายล้วนไปรวมตัวกันที่จัตุรัสชิงหมิงแล้ว”

หลัวซือซือกล่าว พลางโบกมือเรียกฉู่หลิวเยว่

ฉู่หลิวเยว่ก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าว และหยุดยืนอยู่ในระยะที่ปลอดภัย

“ซือซือ เจ้าช่วยลาท่านผู้อาวุโสให้ข้าหน่อยได้หรือไม่ ข้ารู้สึกไม่ค่อยสบาย เกรงว่าจะร่วมเดินทางไปกับเจ้าไม่ได้”

หลัวซือซือผงะระคนตกใจ

“เจ้าป่วยหรือ? แล้วร้ายแรงหรือไม่? ให้ข้าตามผู้อาวุโสมาดูอาการเจ้าดีหรือไม่!”

ฉู่หลิวเยว่รีบเอ่ยแทรกทันควัน

“ไม่เป็นไร ก็แค่โรคประจำตัว ข้าทานยาไปแล้ว พักผ่อนเสียหน่อยก็ดีขึ้น หากแต่สภาพเช่นนี้… คงไปบุกน้ำลุยไฟกับพวกเจ้าที่บุพกาลชายแดนเหนือไม่ได้ ข้าต้องขอโทษจริงๆ”

เมื่อหลัวซือซือเห็นใบหน้าอันซีดเซียวของฉู่หลิวเยว่ ในใจก็พลันเป็นกังวลยิ่ง แต่พอเห็นเจตนารมณ์อันแน่วแน่ของอีกฝ่าย นางจึงเข้าใจและตอบรับคำขอของเขาแต่โดยดี

“เช่นนั้นข้าจะแจ้งผู้อาวุโสให้ เจ้าเองก็ดูแลตัวเองด้วย หากทนไม่ไหว เจ้าต้องไปหาผู้อาวุโส”

ฉู่หลิวเยว่ยิ้มรับอย่างซาบซึ้งใจ

“ขอบใจเจ้ามาก”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน