ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1397

“นี่มันก็ผ่านมานานขนาดนี้แล้ว เหตุใดยังไม่เห็นวี่แววที่จะฟื้นขึ้นมาเลย…”

ผู้อาวุโสวั่นเจิงทั้งรู้สึกกังวลและปวดใจ

เขาเห็นฉู่เยว่เป็นเด็กที่มีชีวิตชีวา เจ้าเล่ห์ และเฉลียวฉลาดอยู่เสมอ

แต่ทว่าฉู่เยว่ในตอนนี้ กลับนอนนิ่งๆ อยู่บนเตียงอย่างอ่อนแรง เปราะบางอ่อนแอเหมือนกับกระจกที่เพียงแค่สัมผัสเบาๆ ก็จะแตกร้าว

“เป็นแบบนี้ไปได้อย่างใด… ก่อนหน้านี้เด็กคนนี้ผ่านอันใดมากันแน่?”

หรงซิวชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นก็ห่มผ้าห่มให้ฉู่หลิวเยว่เป็นอย่างดี

“ผู้อาวุโสวั่นเจิง พวกเราออกไปคุยข้างนอกกันเถอะ”

หากอยู่ตรงนี้จะเป็นการรบกวนนางได้

ผู้อาวุโสวั่นเจิงพยักหน้าอย่างเห็นด้วย

“ถูกต้อง! พวกเราออกไปคุยข้างนอกกันเถอะ ให้เขาได้พักผ่อนอย่างเต็มที่!”

ตอนที่พูดอยู่นั้น เขาก็ยังลดเสียงลงให้ต่ำด้วย เหมือนกลัวว่าจะเป็นการรบกวนฉู่หลิวเยว่

มุมปากของหรงซิวยกยิ้มเล็กน้อย

“เชิญ…”

ผู้อาวุโสวั่นเจิงไม่อยากจะจากไปอย่างมาก เขาเดินไปหนึ่งก้าวแทบจะหันมามองหนึ่งครั้ง

จนกระทั่งหรงซิวพูดว่าเขาได้วางค่ายกลเอาไว้ที่นี่แล้ว ไม่ว่าด้านในจะเกิดเรื่องอันใดขึ้น เขาจะรู้ได้ในทันที ผู้อาวุโสวั่นเจิงจึงสามารถวางใจลงได้

ทั้งสองคนเดินจากไปแล้ว ก่อนจะนั่งลงบนม้าหินในสวน

…

“ข้ารู้ว่าท่านมีคำถามมากมาย ท่านอยากถามเรื่องอันใด ก็ถามมาได้เลย หรงซิวตอบทุกสิ่งทุกอย่างที่รู้”

หลังจากที่นั่งลง หรงซิวก็พูดเข้าประเด็น

เขาเผชิญหน้ากับผู้อาวุโสวั่นเจิง ด้วยท่าทางตรงไปตรงมาและจริงใจ

หากเป็นคนอื่นก็ช่างเถิด แต่ตอนนี้ผู้อาวุโสวั่นเจิงเป็นอาจารย์ของฉู่หลิวเยว่ และยังเป็นหนึ่งในคนที่มีอำนาจในการดูแลนางมากที่สุดอีกด้วย

เดิมทีผู้อาวุโสวั่นเจิงมีความสงสัยมากมายเต็มไปหมด และมีคำถามที่อยากจะถามเยอะมาก

หลังจากเห็นว่าหรงซิวพูดขึ้นมาเช่นนี้ ในตอนนั้นเขาก็ไม่รู้ว่าควรจะเริ่มถามจากตรงไหนดี

หลังจากครุ่นคิดอยู่สักพักหนึ่ง เขาก็จัดการความคิดของตนเองได้แล้ว ในที่สุดก็เริ่มถามว่า

“ตอนนี้สภาพร่างกายของฉู่เยว่เป็นอย่างใดบ้าง?”

ระหว่างทางที่เขามาที่นี่นั้นเขารีบร้อนอย่างมาก รีบจนลืมตรวจชีพจรของฉู่เยว่ด้วยตนเอง

แต่หรงซิวก็เป็นเซียนหมอเช่นกัน อีกทั้งเขายังเป็นคนพาฉู่เยว่กลับมา น่าจะรู้ดีที่สุด

หรงซิวกล่าว

“เรื่องนี้ท่านวางใจได้เลย สภาพร่างกายของนาง…ไม่ได้เป็นอันใดมาก แม้ว่าก่อนหน้านี้จะได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย แต่หากพักฟื้นสักช่วงเวลาหนึ่งต้องสามารถหายดีได้อย่างรวดเร็วแน่นอน”

เขาเงียบไปอยู่ครู่หนึ่ง

“ท้ายที่สุดแล้ว…ท่านก็รู้ว่านางเพิ่งทะลวงจอมยุทธ์ระดับเก้า”

ในตอนนี้พลังฟื้นฟู และพลังอื่นๆ แข็งแกร่งเป็นอย่างมาก

ยิ่งเป็นนางแล้วไม่ต้องพูดถึงเลย

เมื่อได้ยินดังนั้น ผู้อาวุโสวั่นเจิงก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ผ่อนมือแล้วกำ กำแล้วผ่อน ในแววตาของเขามีประกายความซับซ้อนจำนวนมากนับไม่ถ้วน สุดท้ายเขาก็ส่ายหน้าแล้วถอนหายใจออกมา ก่อนจะพูดอย่างจนปัญญา

“ตอนนี้ข้าไม่รู้ว่า ข้าควรจะเป็นห่วงเขาหรือว่าควรจะยินดีกับเขา”

ภายในช่วงเวลาสั้นๆ เรื่องที่ฉู่เยว่เลื่อนขั้นจากจอมยุทธ์ระดับแปดเป็นระดับเก้า เขาเคยได้ยินผู้อาวุโสฮวาเฟิงพูดมาคร่าวๆ แล้ว

เพียงแต่ว่าในตอนนั้นหัวใจของเขามีความกังวลมากกว่า จึงไม่ได้คิดอันใดมาก

ในขณะนี้ทุกคนต่างกลับมาแล้ว อีกทั้งสถานการณ์ของฉู่เยว่ก็เหมือนจะนิ่งขึ้นด้วย หลังจากนั้นเขาถึงค่อยค้นพบว่า เรื่องนี้… มันน่าตกใจมากขนาดไหน!

โอกาสแบบนี้ จะมีสักกี่คนที่ได้พบเจอ?

ครั้งนี้มีคนไปที่บุพกาลชายแดนเหนือเป็นจำนวนมาก แต่สุดท้ายก็ต้องกลับมาพร้อมความล้มเหลว

มีเพียงแค่ฉู่เยว่ที่ไม่ได้ไปในคราแรก แต่กลับกลายเป็นผู้ชนะในครั้งนี้

“เจ้าเด็กน้อย…โชคของเจ้านั้นไม่ธรรมดาเลยนะ!”

เมื่อเขาคิดไปแล้ว ผู้อาวุโสวั่นเจิงจึงได้แต่ใช้คำว่า “โชคดี” มาบรรยายเรื่องนี้เท่านั้น

ก่อนหน้านี้เขาเห็นกับตาว่าเด็กคนนี้ทะลวงด่านจอมยุทธ์ระดับแปด เขาก็รู้สึกตกใจมากพออยู่แล้ว แต่คิดไม่ถึงว่าหลังจากผ่านไปไม่นาน เขาจะ…

“หึ หากด้วยความเร็วระดับนี้ ไม่ว่าวันไหนสักวันหนึ่งเขาก็จะสามารถทะลวงผ่านอาณาเขตเทพเซียน และกลายเป็นผู้แข็งแกร่งระดับเทพได้!”

ผู้อาวุโสวั่นเจิงรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาเล็กน้อย และอดพูดชื่นชมออกมาอีกประโยคไม่ได้

หรงซิวหลุบสายตาลงต่ำ ริมฝีปากยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน