ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1739

………………..

แน่นอนว่าไท่ซวีเฟิ่งหลงทุกคนยังคงกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้

โดยเฉพาะโหมวหยาง

เขาคือประมุขเผ่า เรื่องนี้เหมือนเป็นการตบหน้าเขาต่อธารกำนัลอย่างรุนแรง ทำให้ใบหน้าของเขานั้นเสียรูปไปหมด

ดังนั้นเขาจึงรู้สึกเกลียดแค้นฉู่หลิวเยว่อย่างลึกซึ้ง

แต่อย่างใดก็ตามเขาเสแสร้งทำตัวดีมาโดยตลอด แม้ว่าต้องการจะสังหารคน แต่ก็ไม่แสดงท่าทีดุร้ายออกมา

เขามักจะพูดคุยด้วยรอยยิ้ม แต่กลับคร่าชีวิตของผู้คนไป

ตอนนี้เมื่อเผชิญหน้ากับฉู่หลิวเยว่และหรงซิว เขาก็มีลักษณะเช่นเดียวกัน

หลังจากสั่งให้คนนำตัวพวกเขาออกไป งานหมื่นคีรีก็ยังคงดำเนินงานต่อไป

บนเกาะมังกรศักดิ์สิทธิ์มีคนเพิ่มขึ้นสองคน พวกเขาจะไม่สนใจได้อย่างใด?

ยิ่งไปกว่านั้นแม้ว่างานหมื่นคีรีจะถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ แต่ในตอนนี้ไม่มีอันใดที่น่าดึงดูดแล้ว จึงยากที่จะดึงสมาธิอีกครั้ง

แม้กระทั่งโหมวหยางที่นั่งอยู่ด้านบนสุดก็มองรุ่นเยาว์เดินขึ้นมาทดสอบพรสวรรค์และฝีมือทีละคน ซึ่งเขาเองก็รู้สึกเบื่อหน่ายเล็กน้อย

คนเหล่านี้มีความสามารถเท่าใด ความจริงแล้วพวกเขาก็รู้อย่างชัดแจ้งทั้งหมดแล้ว

การทดสอบในงานหมื่นคีรีก็เป็นเพียงแค่โอกาสให้พวกเขาได้แข่งขันอย่างเปิดเผยเท่านั้น

โหมวหยางเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ ภายในสมองมีความคิดหนึ่งปรากฏขึ้นมาอย่างหักห้ามไม่ได้

“…ประมุข ประมุข?”

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าใด เสียงของผู้อาวุโสคนหนึ่งก็ดึงสติของโหมวหยางกลับคืนมา

“การทดสอบนี้ใกล้จะเสร็จสิ้นลงแล้ว ท่านมีความเห็นว่า…ควรจะถึงเวลาเปิดวิหารไท่ซวีแล้วหรือยัง?”

นิ้วของโหมวหยางที่วางไว้ตรงที่เท้าแขนก็เคาะขึ้นเป็นจังหวะ สายตากวาดมองด้านล่าง

รุ่นเยาว์ที่เข้าร่วมการทดสอบในครั้งนี้ถูกแบ่งออกเป็นสองฝ่าย

ส่วนอีกด้านหนึ่งมีสีหน้ามืดครึ้ม ยืนคอตก เห็นได้ชัดว่าพวกเขาเป็นพวกที่ถูกคัดออก

ดูจากใบหน้าของคนรุ่นหลังเหล่านี้แล้ว ในใจของโหมวหยางก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างกะทันหัน

เขานึกถึงหงส์ทองคำตัวนั้นที่สามารถกลายร่างเป็นมนุษย์ได้ตั้งแต่อายุยังน้อย

เมื่อเผชิญหน้ากับคนเหล่านี้ ต่อให้จะเป็นคนที่โดดเด่นมากที่สุด แต่พวกเขาก็สามารถกลายร่างเป็นมนุษย์ได้หลังจากเข้าสู่วัยผู้ใหญ่แล้ว

เมื่อเปรียบเทียบกับหงส์ทองคำตัวนั้น ก็นับว่ายังห่างกันมากจริงๆ

เดิมทีโหมวหยางรู้สึกพึงพอใจกับพวกเขาเป็นอย่างมาก เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเผ่าหงส์ทองคำสามารถสร้างอัจฉริยะที่ไม่มีใครเทียบเคียงขึ้นมาได้ ภายในใจของเขาก็รู้สึกไม่มีความสุขไปในทันที

การเปรียบเทียบกันยิ่งทำให้รู้สึกโมโหมากขึ้น

แต่สำหรับกลุ่มอสูรศักดิ์สิทธิ์ระดับบรรพกาลทั้งสองกลุ่มใหญ่นี้ ก็ไม่มีคำใดจะเหมาะสมไปกว่าคำนี้อีกแล้ว

เมื่อมีอัจฉริยะขนาดนี้ปรากฏตัวขึ้น คาดไม่ถึงว่าเผ่าหงส์ทองคำนั้นจะไม่กระจายข่าวอันใดออกมาเลย

นี่เรียกได้ว่าทำการใหญ่แบบเงียบๆ!

แต่เมื่อคิดได้ว่าหงส์ทองคำตัวนั้นยังคงทำพันธสัญญากับซั่งกวนเยว่ อารมณ์ของโหมวหยางก็เหมือนจะดีขึ้นมาเล็กน้อย

เรื่องนี้ สำหรับพวกเขาแล้ว ล้วนเป็นเรื่องต้องห้ามอย่างมาก และนับว่านี่เป็นรอยด่างพร้อยที่ใหญ่ที่สุดของเผ่า

หากซั่งกวนเยว่ตายแล้ว ถ้าเช่นนั้นหงส์ทองคำตัวนั้น…

โหมวหยางหลุบสายตาลงต่ำ ปิดบังร่องรอยอารมณ์ในแววตา

เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง แววตาของเขาก็กลับมาสงบราบเรียบดังเดิมแล้ว

เขาพยักหน้า

“ไปเตรียมตัวได้เลย”

…

อีกด้านหนึ่งหรงซิวและฉู่หลิวเยว่ก็ถูกพาตัวไปที่ยอดเขาสัตตบงกช

เกาะมังกรศักดิ์สิทธิ์เป็นเกาะเดี่ยวที่มีพื้นที่ขนาดใหญ่มาก

ในบรรดายอดเขามากมายไม่ว่าจะสวยงามหรือสูงชัน ยอดเขาสัตตบงกชแห่งนี้ดูธรรมดามากที่สุด และไม่มีอันใดสะดุดตาเลย

แต่ทันทีที่ได้เข้าใกล้ ฉู่หลิวเยว่ก็สัมผัสได้ถึงม่านพลังที่ปกคลุมยอดเขาสัตตบงกช ซึ่งม่านพลังนี้เหมือนว่าจะแข็งแกร่งกว่าม่านพลังที่ปกคลุมยอดเขาบริเวณใกล้เคียง

“ยอดเขาสัตตบงกชรกร้างเป็นอย่างมาก ช่วงเวลาต่อไปนี้จึงต้องให้พวกเจ้าทั้งสองคนพักอยู่ที่นี่ด้วยความคับข้องใจแล้ว”

ผู้คุ้มกันของเผ่าไท่ซวีเฟิ่งหลงทั้งสองคนที่มาส่งตัวพวกเขาก็เปิดม่านพลังด้วยใบหน้าเย็นชา จากนั้นก็ส่งสัญญาณให้พวกเราเข้าไป

มุมปากของหรงซิวยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย เขาเดินเข้าไปอย่างว่าง่าย แล้วกุมมือฉู่หลิวเยว่เดินไปด้านในด้วย

ทั้งสองคนเพิ่งจะเดินเข้าไป แต่ม่านพลังที่อยู่ด้านหลังก็ถูกปิดกั้นลงอีกครั้ง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน