ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 362

เมื่อได้ยินเสียงนั้น แววตาของฉู่หลิวเยว่ก็ประกายความเย็นชา

ทันใดนั้น นางก็เงยหน้าขึ้นมองย้อนกลับไปอย่างใจเย็น

คนที่เอ่ยขัดนั่นก็คือเฉิงหัน!

“ท่านจ้าวสำนัก ท่านมาได้อย่างไร?”

ผู้อาวุโสมั่วชังประหลาดใจอย่างยิ่ง

ช่วงนี้เฉิงหันกำลังวุ่นกับการสืบสวนเรื่องของหยางเจี้ยนชิงและเหิงจิ่งชั่ว จึงไม่ได้เห็นหน้าค่าตามาหลายวันและไม่ได้คาดหวังว่าจะปรากฏตัวในขณะนี้

“สิ่งที่ท่านเพิ่งเอ่ยไปว่า’ไม่อนุญาต’นั่นหมายความถึง… ฉู่หลิวเยว่”

เฉิงหันตวัดมองอย่างรวดเร็ว ด้วยสีหน้าที่จริงจัง

“ถูกต้อง”

ผู้อาวุโสมั่วชังมึนงง เรียบเรียงเรื่องราวที่เกิดขึ้นไม่ถูก

จ้าวสำนักมิใช่ต้องการให้ฉู่หลิวเยว่รีบจากไปหรอกหรือ ยามนี้นางยอมจากไปแล้ว เพราะเหตุใดจึงไม่อยากให้นางไปอย่างกระทัน

“จ้าวสำนัก ท่าน…”

“ฉู่หลิวเยว่ เพราะเหตุใดข้าถึงยื้อเจ้าไว้ ในใจเจ้ารู้ดีใช่หรือไม่?” เฉิงหันที่ยืนห่างจากร่างของฉู่หลิวเยว่สามก้าว กล่าวด้วยสีหน้าเย็นชาและดุร้าย

หัวใจฉู่หลิวเยว่เต้นรัวเร็ว

หรือว่านางจะโดนจับได้เรื่องหัตถ์ศักดิ์สิทธิ์

ไม่ควรจะเป็นเช่นนั้น… ความสามารถของเฉิงหัน ไม่น่าจะสูงถึงขั้นที่สามารถรับรู้สิ่งเหล่านี้…

ใบหน้าที่เรียบเฉยของนางเผยให้เห็นรอยยิ้มเยาะ

“จ้าวสำนักเฉิงหัน ข้าไม่รู้ว่าท่านพูดเรื่องอันใด”

“เจ้าไม่รู้หรือ” เฉิงหันแสยะยิ้มที่มุมปาก “เจ้าทำอันใดลงไป ก็น่าจะรู้ดีกว่าใครอื่น! หรงจิ้นใกล้มาถึงแล้ว คำพูดเจ้าเล่ห์เหล่านี้ เจ้าเก็บไว้พูดกับเขาเถอะ”

หรงจิ้น?

ในใจฉู่หลิวเยว่รู้สึกโล่ง ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่เรื่องของหัตถ์ศักดิ์สิทธิ์

เพียงแต่ว่า… เรื่องนี้เกี่ยวกับหรงจิ้นอย่างไร

นางขมวดคิ้วขึ้น

ในมุมของเฉิงหัน เห็นได้ชัดว่าการแสดงออกของฉู่หลิวเยว่เกรงกลัวและหวาดหวั่นว่าสิ่งที่ทำจะถูกเปิดเผย

เมื่อเห็นท่าทางของเฉิงหันที่ไม่สามารถปิดบังความยินดีในเรื่องร้ายได้ ในขณะเดียวกันฉู่หลิวเยว่ก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้

หากจำไม่ผิด บัดนี้หรงจิ้นน่าจะกลับมาถึงแคว้นซิงหลัวแล้ว และเกี่ยวดองกับซือถูซิงเฉิง

ขณะที่นึกถึงเรื่องนั้น พลันปรากฏเสียงฝีเท้าขึ้นจากด้านหลังของนาง

เฉิงหันมองตามทันที พลันรอยยิ้มที่รอคอยมาเนิ่นนานก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา

ฉู่หลิวเยว่หันหลังกลับไป

เพียงเพื่อต้องการมั่นใจว่าคนที่กำลังเข้ามาจากประตูนั้น หากไม่ใช่หรงจิ้นแล้วจะเป็นใคร?

เขาดูกังวลและร้อนรน เห็นได้ชัดว่าเขามาจากที่ไหนสักแห่งด้วยความรีบร้อน

ทันทีที่ดวงตาของทั้งสองสบกัน

หรงจิ้นก็หยุดลงกะทันหัน

ระหว่างทาง เขาคิดมาตลอดว่าจะเอ่ยถามฉู่หลิวเยว่อย่างไรเมื่อเจอนาง แต่ในยามนี้ที่เขาพบนาง สมองของเขากลับว่างเปล่า

จริงๆ แล้วในใจของเขา ไม่ได้ต้องการจะเผชิญหน้ากับฉู่หลิวเยว่แบบนี้ แต่…

ฉู่หลิวเยว่มองเห็นสายตาที่ดูสับสน จึงหรี่ตาลงเล็กน้อย

ครู่หนึ่ง นางมองซือถูซิงเฉินที่อยู่ด้านหลังของหรงจิ้น

นางอยู่ห่างจากหรงจิ้นหนึ่งก้าว ดูเหมือนพวกเขาจะมาด้วยกัน

เมื่อนางเงยหน้าขึ้นเห็นฉู่หลิวเยว่ ก็รู้สึกตกใจอย่างกะทันหัน ราวกับไม่ได้คาดการณ์ว่าจะเจออีกฝ่ายที่นี่

ทว่าไม่นานนัก ก็รีบทำตัวให้เป็นปกติ

นางวางท่าทีอย่างสบายๆ แล้วเดินไปยืนข้างหรงจิ้น ก่อนกล่าวเบาๆ

“องค์รัชทายาท คุยกันดีๆ อย่าให้ขุ่นเคืองกันจนเกินไปล่ะ”

ฉู่หลิวเยว่ขมวดคิ้ว

ความสัมพันธ์ระหว่างซือถูซิงเฉินกับหรงจิ้นดีขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อใด

พวกเขาพบหน้ากับเพียงไม่กี่ครั้งไม่ใช่หรือ

หรงจิ้นเหลือบมองซือถูซิงเฉิน แล้วพยักหน้า

“วางใจเถิด ข้ารู้ว่าต้องทำอย่างไร”

ฉู่หลิวเยว่ยกมือขึ้นกอดอกอย่างครุ่นคิด

นางเพียงเข้าไปอ่านหนังสือในหอสมุดแค่ไม่กี่วัน ทว่าภายนอกนั้นราวกับเกิดเรื่องขึ้นมากมาย…

“ท่านเฉิงหัน ขอบคุณที่ท่านช่วยข้าหยุดนางไว้”

หรงจิ้นกำหมัดทั้งสองข้างแน่น แล้วทักทายเฉิงหัน

ท้ายที่สุดหรงจิ้นก็ไม่สามารถอดทนต่อไปได้แล้ว เขาเดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าว แล้วตวาดออกมาด้วยความโกรธเคือง

“เจ้าเลิกเสแสร้งได้แล้ว! หรงเจินหายไป ต้องเป็นฝีมือของเจ้าแน่ๆ มีคนเห็นว่านางอยู่กับเจ้าก่อนนางจะหายไป”

ฉู่หลิวเยว่กระพริบตา แววตามีความชัดเจน และแฝงไปด้วยความสับสนจางๆ

“องค์หญิงสี่หายไปหรือ ตั้งแต่ยามใด?”

หรงจิ้นมองสีหน้าของนาง ในใจก็รู้สึกสับสนเล็กน้อย

หรือว่าฉู่หลิวเยว่จะไม่รู้เรื่องนี้จริงๆ

แววตาของฉู่หลิวเยว่กลอกไปมาเล็กน้อย แล้วมองไปที่ซือถูซิงเฉินด้วยความสนใจ

นางคิดว่า นางรู้ว่าสาเหตุที่หรงจิ้นรู้เรื่องนี้แล้ว

“องค์หญิงซือถู ข้าขอถามท่านสักหน่อย ท่านเป็นผู้บอกองค์ชายว่าเห็นข้ากับองค์หญิงสี่หรือ”

ซือถูซิงเฉินกัดริมฝีปาก และมีรอยย่นอยู่บริเวณคิ้ว ดูน่าสังเวช

“ข้า… เห็นจริงๆ ขอโทษ ข้าไม่รู้ว่าองค์หญิงสี่หายตัวไป เพียงแต่เมื่อท่านถามขึ้นมา ข้าจึงพูดอย่างไม่ตั้งใจ ข้า… ข้าไม่ได้ตั้งใจ…”

มุมปากของฉู่หลิวเยว่ค่อยๆ ยกขึ้น

ดีมาก

เพียงประโยคเดียว ทำให้ความน่าสงสัยค่อยๆ กลายเป็นความแน่ใจ!

หรงเจินหายไป ไม่ได้เกี่ยวข้องกับนางจริงๆ

เพียงแต่ นางจำไม่ได้จริงๆ ว่าตนไปพบกับหรงเจินเมื่อใด

ก่อนออกจากวัง นางไม่เคยเผยใบหน้าให้ตนเห็นเลย

ซือถูซิงเฉินแค่พูดปด

“ฉู่หลิวเยว่ ถึงขั้นนี้แล้วเจ้ายังจะแก้ตัวอันใดอีก”

หรงจิ้นมองฉู่หลิวเยว่ครู่หนึ่งโดยไม่เอ่ยใดใด และยังนึกว่านางยอมรับแล้ว จึงเอ่ยปากอีกครั้ง

เมื่อเงียบไปชั่วขณะ เขาก็พูดอีกครั้ง

“ข้ารู้ว่าขณะนี้หรงเจินยังมีชีวิตอยู่ เพียงแค่ยอมมอบตัวนางให้ข้า ข้ารับรองว่า ข้าจะไม่ฆ่าเจ้า!”

ฉู่หลิวเยว่มองเขาอย่างเย็นชา

“องค์ชายแค่อาศัยรับฟังคำพูดของจากซิงเฉินฝ่ายเดียว แล้วจะลงโทษข้าหรือ”