ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 420

พลันฉู่หลิวเยว่ก็รีบเอ่ยกับเหยียนเก๋อว่า

“ขอบคุณคุณชายรองเหยียน หากเจอเถ้าแก่ใหญ่อีกครั้ง ข้าจะขอบคุณเขาด้วยตัวเองอีกที”

เหยียนเก๋อได้แต่ยิ้มเหย “ชะ…เช่นนั้นก็หมดธุระแล้ว ข้าขอตัวลา ข้าไม่ต้องการรบกวนเวลาขององค์ชายหลีหวัน และท่านหญิงหลิวเยว่อีก” เมื่อพูดจบเขาก็รีบพุ่งตัวออกไปอย่างไว

ฉู่หลิวเยว่กะพริบตาปริบๆ เหตุใดนางถึงรู้สึกว่าฝีเท้าของเหยียนเก๋อนั้นดูเร่งรีบกว่าปกติ…ราวกับหนีตายก็ไม่ปาน?

หรงซิวเหลือบมองฉู่หลิวเยว่เงียบๆ

จากนั้นอวี๋มั่วก็ยืดหลังตรงทันทีและบังคับม้าให้เดินไปข้างหน้าอีกครั้ง

จากนั้นหรงซิวก็ปิดม่านลงแล้วพูดอย่างใจเย็น

“แท้จริงแล้วตอนที่เจ้าอยู่ในสุสาน เจ้าได้เจอกับเถ้าแก่ใหญ่แห่งเจินเป่าเก๋อนี่เอง”

ฉู่หลิวเยว่สบตาเขากลับ

“องค์ชายรู้จักคนผู้นี้ด้วยหรือ?”

หรงซิวยกยิ้มเบาๆ

“ไม่เชิงว่ารู้จัก ข้าแค่เคยได้ยินข่าวลือมาบ้าง”

ฉู่หลิวเยว่เหลือบมองเขาอย่างสื่อความหมาย แต่ก็เห็นเพียงการแสดงออกที่ไม่แยแส และไร้ซึ่งเงื่อนงำปริศนาใดใดให้ตรวจสอบ

หรือบางที…นางอาจจะคิดมากไปเอง?

“ชายผู้นี้ช่วยเหลือข้าหลายครั้งแล้ว วันนี้ข้าเองก็ได้เขาช่วยไว้ ข้าถึงออกมาได้อย่างปลอดภัย แต่ทว่า…ท่านรู้ได้อย่างใดว่าข้าจะโผล่ออกมาตรงนั้น?”

หรงซิวชะงักไปครู่หนึ่ง แต่ไม่นานก็กลับมาเป็นปกติ

“เสวี่ยเสวี่ยบอกข้า”

ได้ยินเช่นนั้น ฉู่หลิวเยว่จึงพยักหน้าเข้าใจ

ประสาทสัมผัสทั้งห้าของสัตว์อสูรนั้นตื่นตัวอยู่ตลอดเวลา และเสวี่ยเสวี่ยก็ชอบมาคลุกคลีอยู่กับนาง มันคุ้นเคยกับลมปราณของนาง จึงเป็นเรื่องปกติที่มันจะรู้ว่านางอยู่ที่ใด

“แต่ข้าไม่เห็นเสวี่ยเสวี่ยมาพักหนึ่งแล้วนะ”

“เหตุใดมู่ชิงเห่อถึงพาเจ้ามาที่นี่?” หรงซิวเอ่ยแทรกทันควัน

ฉู่หลิวเยว่ครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วส่ายหัว

“เขาน่าจะมาหาอันใดบางอย่าง”

พูดตามจริงนางไม่รู้เลยว่าจริงๆ แล้วมู่ชิงเห่อวางแผนทำการใดอยู่กันแน่

เขาสละทุกอย่างเพื่อตามหาพีระมิดนั่น แต่ว่า…เจ้าสิ่งนั้นแท้จริงแล้วคืออันใดกัน? และถ้าเขาได้มาแล้ว เขาจะใช้มันทำอันใด?

ที่แปลกที่สุดคือเหตุใดเขาถึงพานางไปพร้อมกับแผนสำคัญและเป็นความลับเช่นนี้?

ราวกับเส้นผมบังภูเขา เหมือนจะรู้แต่ก็ไม่รู้

หรงซิวเอ่ยต่อ

“เหตุการณ์ครั้งนี้เป็นเรื่องที่ร้ายแรงยิ่งนัก ท่านพ่อต้องระดมกำลังออกตามล่าพวกเจ้าแน่นอน ฉะนั้นยิ่งมีคนรู้เรื่องที่เจ้ากับมู่ชิงเห่อมาที่นี่น้อยเท่าใดก็ยิ่งดีนัก”

ฉู่หลิวเยว่ดึงสติคืนมา พลางพยักหน้าตอบ

…

หลังจากที่จักรพรรดิจยาเหวินและคนอื่นๆ เดินออกมาจากทางเข้าของสุสานจักรพรรดิ เยี่ยจือถิงก็ส่งสัญญาณทันที และเมื่อจงฉีพร้อมกองกำลังที่รออยู่บนยอดเขาเห็นสัญลักษณ์นั่น ต่างก็รีบพากันมาหาพวกเขาด้วยความว่องไว

จากนั้นจงฉีและทุกคนที่อยู่เบื้องหลังเขา ก็ล้วนตกตะลึงเมื่อเห็นว่ามีคนสองสามคนที่ยืนอยู่ข้างหลังจักรพรรดิจยาเหวินและเยี่ยจือถิง

คะ…คนพวกนี้บุกเข้ามาในเขตยอดเขาซีจินตั้งแต่เมื่อใด!

อีกสองคนที่เหลือนั้นเขาไม่รู้จัก ทว่าองค์รัชทายาทหรงจิ้นนี่สิ เขาไม่มีทางจำผิดคนแน่นอน!

กลับกลายเป็นว่าในตอนนี้ องค์รัชทายาทผู้เริงร่าอยู่เสมอนั้น รู้สึกอับอายขายขี้หน้าอย่างมาก อีกทั้งแม่นางและชายชราที่อยู่ข้างๆ กัน ก็ดูสีหน้าไม่ค่อยดีเช่นกัน

เยี่ยจือถิงเอ่ยปากถาม

“เมื่อครู่นี้ นอกจากพวกข้าแล้ว ยังมีผู้อื่นออกมาจากสุสานอีกหรือไม่?”

จงฉีก้มศีรษะลงทันควัน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน