ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 435

ผู้อาวุโสจงเยี่ยขมวดคิ้ว

“นางออกมาแล้วงั้นรึ? แต่เหตุใดเมื่อครู่นี้ข้ากลับไม่เจอเงาใครสักคนเลยล่ะ?”

ซือถูซิงเฉินรู้สึกมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีเกิดขึ้นในใจ

“ท่านไม่เห็นนางจริงๆ รึ? แล้วตอนนี้ล่ะ? นางอาจจะหลบอยู่ที่ไหนสักที่ในนี้ก็ได้!?

ที่แห่งนี้กลายเป็นทะเลไฟไปแล้ว จากพลังของฉู่หลิวเยว่แล้ว เราจะสามารถหนีออกไปอย่างราบรื่นและไร้ร่องรอยได้อย่างใด?!

นางพูดไปด้วยและจับแขนของผู้อาวุโสจงเยี่ยแน่นๆ ไปด้วย

ผู้อาวุโสจงเยี่ยเห็นสีหน้าที่ตื่นตระหนกและแววตาที่บ้าคลั่งของนางก็รู้สึกทุกข์ใจสุดๆ

ก็ไม่รู้ว่าซือถูซิงเฉินต้องเผชิญกับความทรมานมากเพียงใด ถึงได้กลายเป็นสภาพในตอนนี้ได้!

เขาพูดปลอบใจว่า

“ซิงเฉิน ซิงเฉิน! เจ้าอย่าเพิ่งรีบร้อนไป! เราต้องออกไปจากที่นี่ก่อน เรื่องอื่นค่อยว่ากัน…”

“ไม่ได้เด็ดขาด!” ซือถูซิงเฉินตะโกนด้วยเสียงแหลมแสบแก้วหู “นางเอากล่องไม้ใบนั้นไปแล้ว!”

นางต้องพยายามอย่างหนักหน่วงเพื่อให้ได้ของสิ่งนี้มาจากจักรพรรดินี จะปล่อยให้ฉู่หลิวเยว่มาแย่งไปได้อย่างใด!?

นางไม่ยอมเด็ดขาด!

ผู้อาวุโสจงเยี่ยขมวดคิ้วพลางเอ่ยปากถาม

“กล่องไม้อันใด สำคัญขนาดนั้นเชียวรึ?”

ซือถูซิงเฉินสูดหายใจเข้าลึก

นางไม่เคยบอกเรื่องกล่องไม้ใบนี้กับใครมาก่อน และดูแลรักษาเอาไว้อย่างระมัดระวังมาโดยตลอด

และต่อให้ครั้งนี้เสด็จพ่อและผู้อาวุโสจงเยี่ยจะช่วยเหลือเพียงใด ก็พูดได้เพียงว่าหรงจิ้นคือบุตรแห่งสวรรค์ตัวปลอมและตัวเองถูกหลอกใช้เท่านั้น

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับคำถามของผู้อาวุโสจงเยี่ย นางก็รู้สึกลุกลี้ลุกลนขึ้นมาทันที

“…มัน มันค่อนข้างสำคัญ! ท่านจะต้องช่วยข้าให้ได้!”

ผู้อาวุโสจงเยี่ยมองไปรอบๆ ด้วยสีหน้าตึงเครียด

“แต่…ตอนนี้พวกจักรพรรดิจยาเหวินมาถึงแล้ว อีกอย่างยิ่งอยู่คนก็จะยิ่งมากขึ้นด้วย ถ้ายิ่งอยู่นานเท่าไหร่ เราก็จะยิ่งหนีออกไปได้ยากเท่านั้น! แล้วก็ไม่รู้ว่าใครเป็นคนตั้งใจวางเพลิงลูกนี้! เราต้องรีบออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด! ถ้าไม่อย่างงั้น ลำพังร่างกายของเจ้าต้องทนไม่ไหวแน่นอน!”

เขาแข็งแกร่งมากก็จริง แต่ถ้าต้องพาซือถูซิงเฉินที่อยู่ในสภาพแบบนี้ออกไปคงจะไม่ง่ายขนาดนั้น!

ยิ่งไปกว่านั้น ครั้งนี้เขาก็ปิดบังตัวตนของตัวเองเอาไว้ด้วย

ถ้าคนของจักรพรรดิจยาเหวินรู้ว่าเขาเป็นใครแล้วข่าวได้แพร่กลับไปยังเทียนซานหมิงเยว่ เขาต้องซวยแน่นอน

“ซิงเฉิน เจ้าวางใจเถิด ในเมื่อเจ้ารู้แล้วว่าฉู่หลิวเยว่เป็นคนแย่งของสิ่งนั้นจากเจ้าไป ถ้ามีโอกาสก็ค่อยแย่งกลับคืนมาก็ย่อมได้!

พูดจบเขาก็แบกซือถูซิงเฉินขึ้นมา ก่อนจะรีบเดินออกไป

ถึงซือถูซิงเฉินจะกำลังทุรนทุรายพูดออกไปไม่ได้ แต่นางก็รู้ว่านี่คือทางเลือกที่ดีที่สุดในสถานการณ์ตอนนี้ จึงทำได้เพียงยอมรับ

ทันใดนั้นม่านสีเงินก็ครอบงำทั้งสองทันที!

แสงวูบวาบ ครอบคลุมร่างของทั้งสองได้เกินครึ่งตัว!

เมื่อมองจากภายนอกแล้ว ก็มองไม่เห็นคนที่อยู่ข้างในอยู่แล้ว

ผู้อาวุโสจงเยี่ยแตะปลายเท้าหนึ่งครั้ง ก็พุ่งออกจากเปลวไฟสีน้ำเงินทันที ก่อนจะลอยขึ้นไปกลางอากาศ!

“พวกเขาออกมาแล้ว!”

จู่ๆ ก็มีเสียงตกใจดังมาจากกลุ่มคนที่ปิดล้อมอยู่รอบๆ!

คนนับไม่ถ้วนพากันกรูเข้าไป!

จักรพรรดิจยาเหวินจ้องขดม่านนั้นเอาไว้

ถึงจะไม่เห็นหน้า แต่ก็สามารถมองเห็นลางๆ ว่าข้างในนั้นมีคนอยู่สองคน!

ในใจของเขารู้สึกหดหู่ทันที…เพราะหนึ่งในนั้นต้องเป็นซือถูซิงเฉินแน่นอน!

“ขวางพวกมันเอาไว้ โดยไม่ต้องมีความปรานีใดๆ!”

จักรพรรดิจยาเหวินออกคำสั่ง!

ผลึ่บๆ!

เสียงลูกธนูนับไม่ถ้วนบินออกไป!

แต่สุดท้ายแล้วก็ถูกม่านสีเงินขวางทางอยู่ตรงนั้น!

จากนั้น ในตอนที่พวกเขากำลังจะหนีก็มีเงาร่างหนึ่งปรากฏขึ้นอย่างกะทันหัน! และขวางทางพวกเขาเอาไว้!

ผู้อาวุโสจงเยี่ยเห็นใบหน้าของคนคนนั้นแล้ว สีหน้าก็เคร่งขรึมขึ้นมาทันที

คือเยี่ยจือถิงนี่เอง!

จากนั้น คำพูดหนึ่งของอีกฝ่ายก็ทำให้เขาตกตะลึงทันที!

ไม่เจอกันนาน สบายดีหรือไม่?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน