ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 439

ที่จริงแล้วเขาก็ไม่ได้มาด้วยความเต็มใจ

ฉู่หลิวเยว่เป็นลูกศิษย์เพียงคนเดียวของเขา และเกือบจะเป็นลูกก็ว่าได้ เหตุใดถึงยังมาถามอีก?

แต่ถ้าไม่ถาม ก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายกับจักรพรรดิจยาเหวินได้อย่างใด

คิดไปคิดมาแล้ว ให้เขามาคงจะเหมาะสมที่สุดแล้ว

ผู้อาวุโสเยี่ยกระแอม

“เด็กน้อย เมื่อคืนนี้…เจ้าอยู่ที่ใด?”

ฉู่หลิวเยว่กะพริบตา

“แน่นอนว่าข้าก็อยู่ที่บ้านอยู่แล้ว ถ้าไม่อย่างงั้นข้าจะไปอยู่ที่ใดได้เล่า?”

ผู้อาวุโสเยี่ยพิจารณาสีหน้าของนางอย่างตั้งใจ

เขาอยากจะรู้มาโดยตลอดว่าฉู่หลิวเยว่นั้นแข็งแกร่งกว่าที่นางได้แสดงออกมาให้เห็นอยู่มาก

อย่างน้อยๆ ในแง่ของการกลั่นยา ก็ยังอยู่ในระดับที่เท่ากับเขาแล้ว!

เขารู้ดีว่าบนตัวของเด็กน้อยคนนี้ซ่อนความลับเอาไว้มากมาย

แต่เขาไม่ได้อยากจะสงสัยนางเช่นนั้น

“เกิดเหตุเพลิงไหม้ขึ้นในพระราชวังเมื่อคืนนี้ เจ้าคงจะรู้ใช่หรือไม่?”

ฉู่หลิวเยว่พยักหน้า ก่อนจะยิ้มออกมา

“ไฟลุกใหญ่ถึงเพียงนั้น ไม่อยากจะรู้ก็ยากแล้วล่ะท่านอาจารย์”

ผู้อาวุโสเยี่ยคิดไปคิดมาและในที่สุดก็ถามออกมาตรงๆ ทันที

“สรุปแล้วเรื่องเมื่อคืนนี้ เกี่ยวข้องกับเจ้าหรือไม่?”

ฉู่หลิวเยว่กะพริบตา

“ท่านกำลังพูดถึงเรื่องอันใดอยู่รึ?”

ผู้อาวุโสเยี่ยจ้องนางตาเขม็ง ผ่านไปสักพัก ในที่สุดก็อดที่จะตบที่ไปหน้าขาไม่ได้!

“ข้าว่าแล้วว่าซือถูซิงเฉินต้องจงใจใส่ร้ายเจ้าแน่นอน! เจ้าบอกมาว่ามันเกิดอันใดขึ้นกันแน่ เหตุใดนางถึงต้องทำกับเจ้าถึงตายเช่นนี้!?

ฉู่หลิวเยว่เงียบไป

ถึงแม้จะรู้ว่าผู้อาวุโสเยี่ยต้องเข้าข้างนาง แต่การโจ่งแจ้งเช่นนี้มันดูเกินไปหน่อย…

ฉู่หลิวเยว่กระแอมเบาๆ

“เรื่องนี้พูดแล้วมันยาวไปหน่อย…”

“เรื่องมันยาวก็พูดให้มันกระชับก็พอ!” เพราะเขายังต้องกลับไปปรึกษาหารือกับจักรพรรดิจยา

เหวินด้วย!

“งั้นรึ”

ฉู่หลิวเยว่ยักไหล่

“นางรู้สึกว่าข้าแย่งผู้ชายของนางไป”

“…”

สีหน้าของผู้อาวุโสเยี่ยเปลี่ยนไปทันที และยังดูเหมือนจะเป็นเรื่องที่อธิบายได้ยากด้วย

“หรงซิว!?”

ฉู่หลิวเยว่พยักหน้า

เมื่อวานตอนกลางคืนซือถูซิงเฉินเป็นคนบอกกับนางเอง จะไม่ใช่ได้อย่างใด?

ผู้อาวุโสเยี่ยถึงกับก้าวถอยหลังและสำรวจตัวของฉู่หลิวเยว่หนึ่งรอบ

“ท่านอาจารย์ ท่านมองอันใดรึ?”ฉู่หลิวเยว่ถามด้วยความแปลกใจ

ผู้อาวุโสเยี่ยหัวเราะดังเหอะๆ

“ไม่แปลก! ไม่แปลกจริงๆ! ที่ซือถูซิงเฉินอยากจะลากเจ้าลงน้ำมาตลอดก็เพราะเหตุผลนี้นี่เอง!”

หางตาของฉู่หลิวเยว่กระตุก

ไม่รู้เหตุใด นางถึงรู้สึกเหมือนได้ยินคำพูดที่ภาคภูมิใจอย่างใด…

“เอาล่ะ! ท่านอาจารย์รู้หมดแล้ว! เจ้าก็ฝึกฝนอยู่ที่บ้านให้ดีๆ ก็พอแล้ว! ไม่ต้องสนใจเรื่องอื่นแล้ว!”

ผู้อาวุโสเยี่ยพูดแล้วก็กำลังจะเดินจากไป

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน