ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 438

ถ้าในตอนนั้นมีคนอื่นอยู่ข้างๆ และได้ยินคำพูดนี้เข้า คงจะต้องอึ้งอย่างแน่นอน

เรื่องนี้ละเอียดอ่อนมาก แต่จักรพรรดิจยาเหวินเอ่ยปากถามออกมาโต้งๆ เช่นนี้! เห็นได้ถึงความเชื่อใจที่มีต่อหรงซิว!

หรงซิวค่อยๆ ลืมตาขึ้น และมีความตกใจแวบผ่านไป

“เสด็จพ่อเรียกลูกมา เพื่อถามเรื่องนี้รึ?”

จักรพรรดิจยาเหวินมองเขาด้วยแววตาเศร้าโศกและไม่ได้พูดอันใด

มุมปากของหรงซิวค่อยๆ ยกขึ้น และเลิกคิ้วเหมือนคิดอันใดออก

“เสด็จพ่อสงสัยเยว่เอ๋อรึ?”

จักรพรรดิจยาเหวินถึงกับนวดหว่างคิ้วตัวเอง

“หรงซิว เจ้าฉลาดมาตลอดอยู่แล้ว”

เขาต้องยอมรับว่าคำพูดที่ผู้อาวุโสจงเยี่ยพูดนั้นทำให้เขารู้สึกเอะใจ

เมื่อคืนนี้เขาแทบไม่ได้นอนทั้งคืน เพราะเอาแต่คิดเรื่องนี้ทั้งคืน

มีคนมากมายขนาดนั้น เหตุใดต้องบอกว่าเป็นฉู่หลิวเยว่?

อีกอย่าง ดูจากการแสดงออกในช่วงนี้ที่ผ่านมาที่ทำให้ผู้คนตกใจแล้ว ก็ดูเหมือนว่านางต้องซ่อนความลับเอาไว้แน่นอน

ในเมื่อผู้อาวุโสเยี่ยรับปากแล้วว่าจะไปถามฉู่หลิวเยว่ด้วยตัวเอง แต่สุดท้ายแล้วในใจของเขาก็ยังไม่สบายใจอยู่ดี

แต่ฉู่หลิวเยว่นั้นมีสถานะตัวตนที่พิเศษ เขาไม่สามารถและไม่อยากจะยุ่งกับนางสุ่มสี่สุ่มห้า

ฉะนั้นจึงทำได้เพียงเรียกหรงซิวมา

หรงซิวครุ่นคิดสักพักก่อนจะเอ่ยปากอย่างกะทันหัน

“มีเรื่องหนึ่งที่ดูเหมือนว่าเสด็จพ่อจะยังไม่รู้”

จักรพรรดิจยาเหวินค่อยๆยืดตัวนั่งตรง

มุมปากของหรงซิวยังคงยิ้มอยู่ และมีความขี้เล่นอยู่บนหว่างคิ้วของเขาอยู่

“ซือถูซิงเฉิน…ชอบลูกมาหลายปีแล้ว”

จักรพรรดิจยาเหวินนิ่งอึ้งไปทันที

นาน เขาก็เข้าใจอันใดบางอย่างขึ้นมา

หรือว่าที่ซือถูซิงเฉินมองฉู่หลิวเยว่เป็นศัตรูก็เพราะเหตุผลนี้รึ?

จักรพรรดิจยาเหวินค่อยๆ ขมวดคิ้ว

“ต่อให้เป็นเช่นนั้น นางก็ไม่เห็นต้องตั้งใจกล่าวหาเช่นนี้…ในเมื่อก่อนหน้านี้นางได้หมั้นหมายกับหรงจิ้นแล้ว…การหาเรื่องฉู่หลิวเยว่แบบนี้ มีประโยชน์อันใดต่อนางรึ?”

รอยยิ้มที่มุมปากของหรงซิวลึกขึ้น แต่กลับมีควมเย็นชาพิ่มมาด้วย

“การอภิเษกระหว่างนางและพี่ชายเป็นอย่างใดนั้น เสด็จพ่อคงจะรู้ดีที่สุด”

จักรพรรดิจยาเหวินเข้าสู่ห้วงความคิดอีกครั้ง

“ไม่รู้ว่าเสด็จพ่อจะยังจำได้หรือไม่ว่าลูกได้ไปเข้าร่วมในคืนสุดท้ายของงานสมาคมเยาวชนด้วย”

จักรพรรดิจยาเหวินพยักหน้า

“จำได้อยู่แล้วล่ะ”

“วันนั้นเดิมทีลูกอยากไปขอความช่วยเหลือจากหลิวเยว่สักหน่อย จึงได้เจอกับซือถูซิงเฉินที่นอกสนาม และลูกก็เห็นว่าที่แขนเสื้อของนางปักลวดลายที่เหมือนกับบนเสื้อของลูกอยู่

น้ำเสียงของหรงซิวเย็นชา

ในใจของจักพรรดิจยาเหวินรู้สึกอึ้งทันที

เมื่อก่อนหรงซิวรู้สึกชอบลวดลายที่เป็นเอกลักษณ์และประหลาดเช่นนั้น บนเสื้อผ้าส่วนมากจึงตั้งใจปักลวดลายนี้เอาไว้

“…หรือว่า…อาจจะเป็นเพียงเรื่องบังเอิญเท่านั้น?”

“หลังจากกลับไปวันนั้น ลูกคิดไปคิดมาก็รู้สึกว่าไม่สบายใจ จึงสั่งให้บ่าวในตำหนักนำเสื้อผ้าที่มีลวดลายแบบนั้นไปเผาทิ้งให้หมด”

จักรพรรดิจยาเหวินเอะใจ

เขาพอจะจำเรื่องนี้ได้บ้าง แต่ตอนนั้นเขาไม่ได้สนใจ เพียงแต่คิดว่าหรงซิวคงเพราะเพิ่งหายจากการป่วยจึงอยากจะเปลี่ยนบรรยากาศและอารมณ์ จึงได้ทิ้งเสื้อผ้าเหล่านั้นไป

นึกไม่ถึงเลยว่าจะมีสาเหตุนี้อยู่ในเรื่องนั้น

“และวันนั้น ซือถูซิงเฉินก็ได้อยู่มายังนอกตำหนักองค์ชายหลีหวัน เมื่อเห็นเหตุการณ์นี้แล้ว หลังจากกลับไปแล้ว นางจึงไปอยู่ในตรอกซอยในพื้นที่ห่างไกล นางได้ฆ่านักฝึกต่อสู้หลายคนด้วยตัวเอง และได้หั่นศพเป็นชิ้นๆถึงจะยอมหยุด”

หรงซิวพูดอย่างเอื่อยเฉื่อย แต่เนื้อหาข้างในกลับทำให้คนรู้สึกตกใจจนขนลุก!

“เสด็จพ่อรู้สึกว่า นี่…ยังเป็นเรื่องบังเอิญอยู่อีกรึ?”

ในที่สุดจักรพรรดิจยาเหวินก็นั่งไม่ติดแล้ว ก่อนจะยืนขึ้นทันที

“เจ้ารู้เรื่องนี้มาจากที่ใด?”

หรงซิวยิ้มด้วยสีหน้าสงบ

“เสด็จพ่อ ลูกอยู่ในเมืองหลวง ถ้าแม้แต่เรื่องที่ใครมาที่ตำหนักหลีหวันหรือว่าใครจะมาทำอันใดกับข้าแล้วข้ายังไม่รู้เรื่องอันใด แล้วข้าจะอยู่ต่อไปได้อย่างใด?”

จักรพรรดิจยาเหวินมองเขาด้วยแววตาซับซ้อนและไม่พูดไม่จาอยู่สักพัก

“…นั่นสิ!ข้าเกือบจะลืมไปแล้ว…”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน