ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 437

ได้ยินคำนี้แล้ว ผู้อาวุโสเยี่ยก็รู้สึกไม่สบายใจและฝ่าบาทก็อยากจะได้ของจากซือถูซิงเฉินเช่นกันไม่ใช่รึ?

จงเยี่ยพูดแบบนี้แล้วเขาจะไม่สงสัยได้อย่างใด

เมื่อเขาหันไปมอง ก็รู้สึกว่าจักรพรรดิจยาเหวินขมวดคิ้วประหนึ่งกำลังสงสัย

ผู้อาวุโสเยี่ยรีบถามทันที

“จงเยี่ย ในเมื่อเป็นเช่นนั้น เจ้าก็ลองบอกมาสิว่าฉู่หลิวเยว่แย่งของอันใดจากซือถูซิงเฉินไป?”

จักรพรรดิจยาเหวินหยุดหายใจไปชั่วขณะ

จงเยี่ยก็นิ่งไป

เพราะเรื่องนี้ซือถูซิงเฉินยังไม่ทันได้บอกกับเขา…

แต่ที่เขามั่นใจได้ก็คือ ที่จักรพรรดิจยาเหวินขังซือถูซิงเฉินเอาไว้เพราะต้องการสิ่งของแน่นอน

เขากะพริบตาก่อนจะมองไปยังจักรพรรดิจยาเหวิน

“นางเอาอันใดไป จักรพรรดิจยาเหวินคงจะรู้ดีที่สุด?”

ผู้อาวุโสเยี่ยยิ้มหยัน ท่าทางแบบนี้ของจงเยี่ยนั้น ทำให้เห็นได้ชัดว่าเขารู้! และอาจจะเป็นเรื่องที่ปั้นแต่งขึ้นมาก็เป็นได้!

จักรพรรดิจยาเหวินเงียบไปทันที ก่อนจะมองไปยังซือถูซิงเฉินที่กำลังสลบอยู่

“เรื่องนี้ รอให้นางฟื้นแล้วข้าค่อยให้นางพูดเองคงจะดีกว่า”

ผู้อาวุโสจงเยี่ยรีบยืดตัวขึ้นมา

“เจ้าหมายความว่าอย่างใด!?”

“ความหมายก็คือ ก่อนที่เรื่องราวจะถูกตรวจสอบให้ชัดเจนก็รบกวนให้ผู้อาวุโสจงเยี่ยเอาเวลาไปสำนึกผิดต่อซือถูซิงเฉินสักพักดีกว่า เรื่องงานแต่งงานของซือถูซิงเฉินและหรงจิ้นก็ให้เลื่อนออกไปก่อน และผู้อาวุโสจงเยี่ยก็อยู่รอเป็นผู้ใหญ่ให้กับซือถูซิงเฉินเลยแล้วกัน”

พูดจบจักรพรรดิจยาเหวินก็กำลังจะเดินออกไป

“หรงเชียว!กล้าดีนัก!”

ผู้อาวุโสจงเยี่ยถูกคำพูดนี้ทำให้อึ้งนิ่งไป ก่อนจะเผลอหลุดปากตะโกนเรียกชื่อจริงของจักรพรรดิจยา

เหวินภายใต้สถานการณ์ที่เร่งรีบ

“อย่างหรงจิ้นที่ไม่มีอันใดดีนั้น คู่ควรกับซิงเฉินด้วยรึ!? ถ้าเจ้ายังมีความคิดแบบนั้นอยู่ อย่าหาว่าข้าไม่เตือนก็แล้วกัน!”

จักรพรรดิจยาเหวินยืนนิ่ง ก่อนจะแสยะยิ้มอย่างเย็นชา

“ที่ข้าเรียกท่านว่าผู้อาวุโสจงเยี่ยก็เพราะเห็นแก่หน้าตาของเทียนซานหมิงเยว่ แต่ไม่ได้หมายความว่าข้าจะกลัวเจ้า เพราะผู้แข็งแกร่งในเทียนซานหมิงเยว่ไม่ได้มีแค่เจ้าคนเดียวเท่านั้น?”

ผู้อาวุโสจงเยี่ยรู้สึกจุกอกไปทันที

“เจ้า!”

“คืนนี้ได้เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นถึงเพียงนี้ แน่นอนว่าต้องดึงดูดสายตาผู้คนไม่น้อย ผู้อาวุโสจงเยี่ยเป็นคนฉลาด ถ้าท่านยอมให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ข้าก็จะคิดเสียว่าเรื่องในวันนี้ไม่ได้เกิดขึ้น แต่ถ้าท่านไม่ยอม…ก็อย่าหาว่าข้าไม่ไว้หน้าก็แล้วกัน!”

ซือถูเหยียนมาแล้วไม่ได้ผล แล้วคิดว่าจงเยี่ยมาอีกคนแล้วจะจบเรื่องนี้ได้งั้นรึ?

ผู้อาวุโสเยี่ยลูบเครา

“ข้านึกขึ้นได้ว่าช่วงนี้ไม่ได้ไปเทียนซานหมิงเยว่มานานแล้ว คงต้องหาเวลากลับไปเยี่ยมเยียนสักหน่อยแล้วล่ะ”

ผู้อาวุโสจงเยี่ยโมโหจนหน้าแดงก่ำ

เขานึกไม่ถึงเลยว่าตัวเองจะถูกจักรพรรดิจยาเหวินและเยี่ยจือถิงขู่เช่นนี้!

แต่นี่ก็เป็นจุดอ่อนของเขาจริงๆ!

เขารับบทลงโทษของเทียนซานหมิงเยว่ไม่ได้จริงๆ…

ถ้าจะให้ฝ่าฟันออกไป ก็ใช่ว่าเขาจะไม่สามารถออกไปได้

แต่ถ้าทำเช่นนั้นก็จะเหลือเพียงซือถูซิงเฉินอยู่ที่นี่คนเดียว

ในใจของเขานั้นไม่สามารถวางใจได้จริงๆ

จากนั้นสีหน้าของผู้อาวุโสจงเยี่ยก็เปลี่ยนไป และในที่สุดเขาก็กัดฟันและยอมรับ!

เขาจ้องผู้อาวุโสเยี่ยตาเขม็ง

“เยี่ยจือถิง เจ้าอย่าเพิ่งรีบได้ใจไป!จากทีข้าดูแล้ว ลูกศิษย์หัวแก้วหัวแหวนของเจ้าต้องมีจิตใจที่ล้ำลึกมาก!ไม่แน่สักวันอาจจะกลับมาแว้งกัดเจ้าโดยไม่รู้ตัวก็เป็นได้!”

ผู้อาวุโสเยี่ยยิ้มพลางเอ่ยปาก

“เรื่องระหว่างอาจารย์กับลูกศิษย์ของพวกข้านั้น เจ้าก็เป็นเพียงแค่คนนอกเท่านั้น อย่าได้กังวลไปเลยท่านจงเยี่ย เอาเวลาไปดูแลใส่ใจซือถูซิงเฉินเถิด! ถ้าปล่อยให้บาดแผลนี้อยู่นานเข้า ต่อไปอาจจะกลายเป็นแผลไม่รู้ด้วยล่ะ…”

“เจ้า!”

“ออ ใช่แล้ว ไม่เจอกันนานหลายปี ดูเหมือนความสามารถของเจ้าจะไม่ได้พัฒนาอันใดเลย ถ้าอย่างงั้นก็ได้เวลาถือโอกาสนี้ทบทวนแล้วล่ะ!”

ผู้อาวุโสเยี่ยพูดจบแล้วก็ดีดนิ้วทันที!

ขนนกสีขาวนับไม่ถ้วนกระตุ้นพลังที่แข็งแกร่งออกมาและแยกพวกเขาทั้งสองออกจากกัน!ก่อนจะเก็บรวบรวมอย่างรวดเร็ว!

“เกรงว่าสองสามวันนี้คงต้องลำบากผู้อาวุโสเยี่ยแล้ว”

จักรพรรดิจยาเหวินกล่าว

ซือถูซิงเฉินยังพูดง่ายหน่อย แต่ผู้อาวุโสจงเยี่ยนั้น…มีเพียงผู้อาวุโสเยี่ยเท่านั้นที่จะควบคุมกดขี่เขาได้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน