ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 471

เมื่อก้าวเขตพรมแดนม่านฟ้า ก็พบกับท้องนภาที่สว่างสดใส!

ฉู่หลิวเยว่ยกมือขึ้นบังตา และหลังจากชินกับแสงแล้ว นางก็เงยหน้าขึ้นมองตรงไปข้างหน้า!

เหนือท้องฟ้าสีคราม มีก้อนเมฆสีฟ้าอมม่วงจับตัวกันเป็นกลุ่ม และลอยไปตามกระแสลม

พร้อมกับแผ่นดินสีดำที่กว้างใหญ่ไพศาล ครั้นมองแวบเดียว ก็สัมผัสได้ถึงอิสระอันไร้ขอบเขต

ณ บริเวณที่ผืนฟ้าและโลกกำลังบรรจบกันนั้น เกิดเป็นแนวเส้นสีขาวสว่างไสวทอดยาวออกไปตามแนวเส้นขอบฟ้า อีกทั้งแสงสีส้มเหลืองอ่อนๆ ที่ปรากฏอยู่หลังก้อนเมฆ จนเกิดเป็นภาพของหมู่เมฆที่ถูกปกคลุมด้วยชั้นแสงอันอบอุ่น

ไม่นานค่ายกลเคลื่อนย้ายสองสามชุดก็โผล่ขึ้นมาบนดิน และเริ่มทำการหมุนวนช้าๆ

พลันพลังปราณที่ชวนกดดันแปลกๆ ก็แพร่กระจายออกไป!

ฉู่หลิวเยว่กลั้นหายใจเล็กน้อย

ฉากเหล่านี้ทั้งหมดช่างดูคุ้นเคยยิ่งนัก

ทว่าการกลับมาของนางในครั้งนี้นั้น นางกลับมาด้วยสภาพจิตใจที่ต่างไปจากเดิม และแม้กระทั่งตัวตนของนางเองก็เปลี่ยนไป ราวกับเป็นคนละคนโดยสิ้นเชิง

“ที่นี่คือพรมแดนทางเหนือของราชวงศ์เทียนลิ่ง และมีค่ายกลเคลื่อนย้ายซ่อนอยู่ทั้งหมด หนึ่งร้อยแปด ชุด เพื่อใช้ไปยังที่ต่างๆ ในราชวงศ์เทียนลิ่ง”

เจี่ยนเฟิงฉือเดินเข้ามาจากด้านหลัง และหยุดยืนอยู่ข้างฉู่หลิวเยว่ ก่อนจะชี้ไปที่ค่ายกลเคลื่อนย้ายมวลสารที่ใหญ่ที่สุดตรงหน้าพวกเขา และพูดด้วยรอยยิ้ม

“เจ้าตัวที่ใหญ่ที่สุดนั่นคือเส้นทางที่จะนำไปสู่เมืองซีหลิง หรือเมืองหลวงของราชวงศ์เทียนลิ่ง มันสามารถลำเลียงส่งผู้คนนับพันได้ในครั้งเดียว”

โดยปกติแล้ว จะต้องมีปรมาจารย์ขั้นสูงและนักรบที่แข็งแกร่งเพื่อร่วมมือกันการสร้างค่ายกลเคลื่อนย้ายนี่ และมันต้องใช้พลังปราณเป็นจำนวนมาก

ซึ่งค่ายกลเคลื่อนย้ายแบบปกติทั่วไป จะสามารถรับส่งคนได้เพียงครั้งละไม่เกินสิบคนเท่านั้น

แต่ก็เป็นอันใดที่ไม่ค่อยปรากฏให้เห็นทั่วไป

แม้แต่ตอนเคลื่อนย้ายราชวงศ์เทียนลิ่งทั้งหมด ก็มีเพียงเที่ยวล่ะห้าคนเท่านั้น

เพราะทุกครั้งที่มีการเคลื่อนย้าย มันจะต้องใช้พลังปราณจำนวณมาก

ฉู่หลิวเยว่ถอนหายใจเบาๆ

นางเคลื่อนย้ายจากเมืองหลวงมายังพรมแดนม่านฟ้า แน่นอนว่านางย่อมคุ้นเคยกับค่ายกลเคลื่อนย้ายทางไกลนี่

“เป็นเช่นไร? มันเหมือนที่เจ้าคิดไว้หรือเปล่า?”

เจี่ยนเฟิงฉือถามติดตลก

ในมุมมองของเจี่ยนเฟิงฉือ เด็กสาวธรรมดาเช่นนาง จักต้องเต็มไปด้วยความใคร่รู้ และวาดฝันจินตนาการถึงราชวงศ์เทียนลิ่งไว้มากมายแน่

แต่ก็ไม่ใช่แค่คนที่อยู่นอกพรมแดนม่านฟ้าเท่านั้น แม้แต่คนในที่มีข้อมูล ทว่าไม่เคยเห็นพรมแดนม่านฟ้าด้วยตาตัวเอง ก็มักจะตกใจกับฉากนี้ เมื่อพวกเขามาที่นี่เป็นครั้งแรก

ฉู่หลิวเยว่ยกยิ้มมุมปาก พลางพยักหน้า

“ราชวงศ์เทียนลิ่ง…สมชื่อจริงๆ”

เจี่ยนเฟิงฉือเลิกคิ้ว

“นี่แค่เริ่มต้นเท่านั้น รอเจ้าถึงซีหลิงก่อนเถอะ แล้วเจ้าจะรู้ว่ายังมีเรื่องสนุกๆ มากมายรอเจ้าอยู่!”

ฉู่หลิวเยว่เหลือบมองเขาด้วยหางตา

นางไม่สนใจ “เรื่องสนุกๆ” ของเขาเลยสักนิด

เจี่ยนเฟิงฉือหน้าเสีย พลันกำหมัดท่าทีกระแอมไอ

“อะแฮ่ม นี่ก็เย็นมากแล้ว พวกเรารีบเดินไปดีกว่า”

เมื่อพูดจบเขาก็รีบสาวเท้าไปยังค่ายกลเคลื่อนย้ายทันควัน

แต่ขณะเดียวกัน ก็มีสายลมเย็นวาบพุ่งเข้ามามาจากทางด้านหลังของพวกเขา!

ร่างสองร่างที่มาพร้อมกับลมปราณอันเย็นยะเยือกนั่น พุ่งตัวตัดหน้าพวกเขา แล้วกระโดดขึ้นไปบนค่ายกลเคลื่อนย้าย!

ฉู่หลิวเยว่หรี่ตาทันที

พลังนั่นเป็นของสองพี่น้องคนที่ตามหลังพวกเขามาเมื่อครู่ก่อน

เฉินเซียหยวนจ้องหน้าพวกฉู่หลิวเยว่ ก่อนจะหันไปเอ่ยกับจ้าวอวิ๋นจื่อด้วยเสียงดังฟังชัด

“ไม่ต้องกังวลนะ อวิ๋นจื่อ หากใช้ค่ายกลเคลื่อนย้ายนี่ เราจะไปถึงซีหลิงได้ภายในไม่กี่นาที พวกเราจะต้องไปทันแน่นอน”

ดวงตาที่สวยงามของจ้าวอวิ๋นจื่อเบิกกว้าง พลางทำหน้าประหลาดใจออกมาอย่างปิดไม่มิด

“คิดไม่ถึงเลยนะ ว่าจะมีค่ายกลเคลื่อนย้ายที่ใหญ่ขนาดนี้อยู่ในโลกด้วย…”

“ค่ายกลเคลื่อนย้ายนี้ไม่เพียงแต่มีขนาดใหญ่เท่านั้น แต่ยังปลอดภัยมากด้วย ที่นี่มีค่ายกลหลายร้อยรูปแบบ และมันก็เพียงพอที่จะปิดกั้นความผันผวนทั้งหมดในอากาศได้ ซึ่งไม่ต่างกับการออกไปเที่ยวเล่นนอกแคว้นเลย”

เฉินเซียหยวนพูดเสียงเรียบ ทว่าใบหน้าของเขานั้นเปี่ยมไปด้วยความภาคภูมิใจ

“ตอนที่ข้าเข้าเป็นศิษย์ของหลิงอวิ๋นจง ข้าก็เคยเข้าร่วมการสร้างค่ายกลเคลื่อนย้ายเช่นกัน”

พอได้ยินเช่นนั้น ดวงตาของจ้าวอวิ๋นจื่อพลันทอประกายวิบวับ และพูดด้วยความชื่นชม

“หลิงอวิ๋นจงช่างยิ่งใหญ่นัก! หากน้องชายของข้าสามารถเข้าไปได้ และกลายเป็นที่ยอมรับในฐานะศิษย์คนโปรดของเจ้าสำนักล่ะก็ แสดงว่าน้องต้องเป็นนักรบที่เก่งกาจมากแน่ๆ!”

เฉินเซียหยวนรู้สึกโล่งใจ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความลำพองตน

“เมื่อถึงซีหลิงแล้ว ข้าจะพาเจ้าไปที่หลิงอวิ๋นจงเอง!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน