ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 470

เจี่ยนเฟิงฉือโยนตราสัญลักษณ์บางอย่างขึ้นไปบนอากาศ

พลันการบีบบังคับของพลังปราณที่แผ่วเบา ก็แผ่ขยายออกมาจากมัน

เจี่ยนเฟิงฉือเอ่ยช้าๆ เชิงเน้นเสียง

“ข้า เจี่ยนเฟิงฉือแห่งภูเขาเขี้ยวมังกร!”

“อดีตเคยมีศักดิ์เป็นองค์ชายเจี่ยน!”

เมื่อได้ยินประโยคนั้นของเจี่ยนเฟิงฉือ เสียงของทหารที่ฝั่งตรงข้ามที่เคยดุดัน ก็เปลี่ยนเป็นความเคารพในทันที

“มิทราบ สตรีที่ยืนอยู่ข้างท่านผู้นั้นเป็น…”

“นำตราสัญลักษณ์ที่มู่ชิงเห่อมอบให้เจ้าออกมาสิ” เจี่ยนเฟิงฉือเอ่ยเสียงต่ำ

ฉู่หลิวเยว่สูดหายใจเข้าลึกๆ และหยิบตราสัญลักษณ์ออกมา พลันโยนขึ้นไปในอากาศ

“ข้า ฉู่หลิวเยว่แห่งแคว้นเย่าเฉิน!”

นางเอ่ยเสียงดังฟังชัด แต่ที่จริงแล้ว ฝ่ามือของนางกำลังชุ่มไปด้วยเหงื่อ

ซึ่งหลังจากตรวจสอบแล้วว่า ตราสัญลักษณ์ของทั้งสองคนถูกต้อง ชายคนนั้นกล่าวว่า

“รองแม่ทัพมู่ได้แจ้งทางเราไว้แล้วว่าท่านทั้งสองจะมา เชิญท่านก้าวเข้ามา แล้วผ่านเข้าไปได้เลยขอรับ…”

พอเขาพูดจบก็เกิดคลื่นความผันผวนขึ้นบนพรมแดนน่านฟ้า!

จากนั้นก็มีสะพานทอดยาวจากฝั่งของพรมแดนม่านฟ้า ยืดขยายพาดมาจนถึงบริเวณที่ทั้งสองคนยืนอยู่!

เจี่ยนเฟิงฉือและฉู่หลิวเยว่มองหน้ากันทันที

“ไปกันเถอะ!”

สิ้นเสียงเขาก็ยกเท้าเดินขึ้นไปบนสะพานยาวด้านหน้า

ฉู่หลิวเยว่สูดหายใจเข้าลึกๆ และเดินตามเขาไปติดๆ

ทั้งสองคนย้ำเท้าเดินไปข้างหน้าเรื่อยๆ จนใกล้กับทางเข้าพรมแดน เข้าไปทุกที

กระทั่งฉู่หลิวเยว่สามารถมองเห็นใบหน้าของทหารเหล่านั้นได้อย่างชัดเจน และเมื่อมองไปยังทางเข้าที่อยู่ตรงหน้า หัวใจของนางก็เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ

“องค์ชายเจี่ยน ท่านหญิงฉู่ เชิญทางนี้…”

ทว่าทันใดนั้นก็มีคลื่นความผันผวนซัดเข้ามา!

ฉู่หลิวเยว่หันหลังกลับไปมองทันควัน และเห็นร่างสองร่างปรากฏขึ้นบนหน้าผา

พวกเขาเป็นคู่ชายหญิงที่ยังดูเยาว์วัยอย่างมาก

เมื่อเห็นสะพานยาวที่ปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา ชายหนุ่มคนนั้นก็หัวเราะเสียงดัง

“สะพานปรากฏขึ้นแล้ว! อวิ๋นจื่อ คราวนี้พวกเราไปทันแน่ เจ้าไม่ต้องกังวลว่าจะสายเกินไปแล้วนะ?”

เด็กสาวคนนั้นหัวเราะร่า

“อวิ๋นจื่อไม่เคยมาที่นี่มาก่อน ไม่แปลกที่จะรู้สึกประหม่า เหตุใดลูกพี่ลูกน้องอย่างเจ้าถึงกล้าล้อข้าเช่นนี้? อีกอย่าง พาข้ามาด้วยเช่นนี้ เจ้าจะไม่เสียเวลาเปล่าหรือ?”

ชายคนนั้นหัวเราะ

“ยังมีเวลาก่อนถึงเส้นตาย เจ้าวางใจได้! ไปกันเถอะ! คราวนี้ เดี๋ยวน้องชายอย่างข้า จะพาเจ้าไปชมราชวงศ์เทียนลิ่งเอง!”

สีหน้าของหญิงสาวเต็มไปด้วยความหวัง

ชายคนนั้นโยนตราสัญลักษณ์ในมือของเขา

“ข้า เฉินเซียหยวน ศิษย์ของหลิงอวิ๋นจง และผู้ที่มาด้วยก็คือ จ้าวอวิ๋นจื่อ ผู้ที่ครอบครองชีพจรตี้จิงแห่งแคว้นซุยหยาง!”

ฉู่หลิวเยว่หรี่ตาลง

ที่แท้ก็คนของหลิงอวิ๋นจงนี่เอง

ดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนั้นก็เหมือนกับนางที่ถูกพามาที่นี่ ด้วยสาเหตุที่ว่าครอบครองชีพจรตี้จิงไว้กับตัว

นางคิดว่ามีเพียงคนของมู่ชิงเห่อและทหารม้าทมิฬเท่านั้นที่จะทำเช่นนี้ แต่กลับคิดไม่ถึงว่า…หลิงอวิ๋นจงก็จะส่งคนของตนมาเช่นกัน

ดูเหมือนว่าการต่อสู้ในเรื่องนี้ จะเกินความคาดหมายของนางไปมาก…

หลังจากที่เฉินเซียหยวนพูดจบ เขาก็เก็บตราสัญลักษณ์และเดินไปทางสะพานด้วยจิตวิญญาณอันสูงส่ง

“ช้าก่อน”

แต่จู่ๆ เจี่ยนเฟิงฉือก็เอ่ยแย้งขึ้นมา

“ข้ากับฉู่หลิวเยว่เป็นคนอัญเชิญสะพานนี้ออกมา ตามกฎแล้ว พวกเจ้าต้องรอให้พวกเราเข้าไปตรวจสอบคุณสมบัติให้เสร็จเสียก่อน ถึงจะอัญเชิญสะพานขึ้นมาใหม่ได้ มิเช่นนั้นหากเจ้าใช้สะพานร่วมกับเรา…แล้วเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นมาเล่า?”

และยังไม่ทันที่ทหารผู้รับผิดชอบดูและได้เอ่ยปาก เฉินเซียเหยวนที่อยู่ข้างหลังเขา กลับหัวเราะและพูดว่า

“ดูๆ แล้วพวกท่านสองคนก็เพิ่งมาถึงมิใช่หรือ เช่นนั้นก็แบ่งสะพานให้เราด้วยก็ไม่เห็นจะเสียหายเลย

หนิ? เพื่อไม่ต้องเสียเวลาอัญเชิญสะพานขึ้นมาใหม่ พวกเราก็ข้ามไปพร้อมๆ กันเลยดีหรือไม่?”

เจี่ยนเฟิงฉือสะบัดแขนทั้งสองข้าง พลันเหยียดยิ้มเย็นชา

“พวกเจ้าคงไม่รู้จักคำว่ามาก่อนมาหลังสินะ มีหูสองข้างไว้ขั้นสมองเฉยๆ หรืออย่างใด ที่ข้าพูดไปเจ้าแยกแยะไม่ได้เลยหรือ?”

กล้าถามได้อย่างใดว่าดีหรือไม่ ดีกับผีน่ะสิ!

ฉู่หลิวเยว่กระแอมไอเบาๆ

นางเกือบลืมไปว่าภูเขาเขี้ยวมังกรและหลิงอวิ๋นจงนั้นเป็นศัตรูกันมาช้านานตั้งแต่หลายพันปีก่อนแล้ว และพวกเขาก็มีความแค้นต่อกันนับไม่ถ้วน ดังนั้นเจี่ยนเฟิงฉือถึงไม่พอใจเฉินเซียหยวนที่มาจากหลิงอวิ๋นจงอย่างใดล่ะ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน