ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 479

“นักรบระดับสาม… หึ เจี่ยนเฟิงฉือ เจ้าหานักรบที่เก่งกาจมาไม่ได้เลยหรือ? เจ้าต้องรู้นะ ระดับนักรบที่ต่ำที่สุดของที่นี่คือระดับสี่ ดังนั้นงานว่านเจิงนี้… ทางที่ดีเจ้าอย่าเข้าร่วมเลยดีกว่า?”

หลิวหังอีพูดอย่างเหน็บแนม

ฉู่หลิวเยว่เกิดความรังเกียจขึ้นในใจ

หลิวหังอีผู้นี้เป็นหนึ่งในคนสนิทของซั่งกวนหว่าน เขาเป็นคนที่มีไหวพริบและน่ากลัว

แต่ก่อนนางไม่ชอบคนๆ นี้ แต่ซั่งกวนหว่านก็มักจะช่วยเขาพูด ด้วยเหตุผลที่ว่าเขาช่วยชีวิตตนไว้ นางจึงทำได้เพียงทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น

และความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเจี่ยนเฟิงฉือก็แย่มากเช่นกัน

เพราะหลิวหังอีเคยชอบเด็กสาวคนหนึ่ง แต่เด็กสาวคนนั้นคลั่งไคล้เจี่ยนเฟิงฉือ และเป็นเพราะโดนเจี่ยนเฟิงฉือปฏิเสธ จนสุดท้ายนางก็โกนผมและหันไปบวชชี

ด้วยเหตุนี้ หลิวหังอีจึงโกรธแค้นเจี่ยนเฟิงฉือ

แต่ในความจริง เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจี่ยนเฟิงฉือเลย

แม้เขาจะมีนิสัยเจ้าชู้ที่ชอบเข้าหาหญิงสาวเป็นประจำ แต่ก็เป็นความยินยอมทั้งสองฝ่าย อีกทั้งยังแยกแยะความถูกผิดที่ชัดเจน

เขาไม่ชอบเด็กสาวคนนั้น จึงปฏิเสธไป ใครจะรู้ว่าสุดท้ายแล้วเกิดเหตุการณ์นั้นขึ้น

หลิวหังอีก็เคยยุ่งกับคนของเขาเยอะพอสมควร เพียงแต่เจี่ยนเฟิงฉือไม่อยากสนใจเขา และเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ยอมจบสิ้น เขาจึงเริ่มโมโห

สุดท้ายทั้งสองก็บาดหมางกันอย่างหนัก

เมื่อคู่อริประจันหน้ากัน ก็เกิดบรรยากาศร้อนระอุขึ้น

“เข้าร่วมหรือไม่ เจ้ามีสิทธิ์พูดหรือ? ข้าพาคนมาแล้ว ต้องทำอย่างใดต่อเจ้าคงรู้แก่ใจดี” เจี่ยนเฟิงฉือยิ้มอย่างเย็นยะเยือก

เมื่อหลิวหังอีเห็นใบหน้าของเขาก็รู้สึกรำคาญใจ แต่รอบๆ กลับมีคนเฝ้ามองเขาอย่างลับๆ ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าทำเรื่องนี้อย่างเปิดเผย

“ที่มา ชื่อ อายุ”

เขาพลิกตำราเล่มหนึ่ง ก่อนที่จะเขียนลงไป

ฉู่หลิวเยว่เอ่ยตอบ

“แคว้นเย่าเฉิน ฉู่หลิวเยว่ อายุ สิบสี่”

พู่กันในมือของหลิวหังอีชะงักลง แล้วเงยหน้ามองนางอีกครั้ง

อายุอานามน้อยนัก…

“นักรบระดับใด”

“ระดับสาม”

หลิวหังอีดูเหมือนจะเยาะเย้ยอย่างไม่ได้สนใจ

แต่ฉู่หลิวเยว่กลับไม่ได้ยิน

“เอาล่ะ พรุ่งนี้เช้านำสิ่งนี้มาที่สนามเสียนจีเพื่อเข้าร่วมงานว่านเจิง”

หลิวหังอีพูดพร้อมกับยื่นสร้อยข้อมือสีแดง ร้อยด้วยไข่มุกสีทองเหลือบสีแดงขียวขนาดเท่าเม็ดลำไย

“นี่คือสิ่งที่บ่งบอกสถานะของเจ้า หากเจ้าทำมันหายไปก็ถือเป็นการสละสิทธิ์ในทันที”

ฉู่หลิวเยว่ยื่นมือรับสร้อยข้อมื่อนั่นมา

“ขอบคุณท่านหลิว”

แววตาของหลิวหังอีเป็นประกาย แล้วมองไปทางฉู่หลิวเยว่นิ่งๆ แล้วหัวเราะเยาะออกมาเบาๆ

“เจ้าช่างรู้ความ”

แม้ว่าจะมากับเจี่ยนเฟิงฉือ แต่ว่าก็เป็นคนที่มีความงดงาม

ไม่แน่ว่าสามารถหาโอกาส…

ฉู่หลิวเยว่ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น

แต่เจี่ยนเฟิงฉือกลับจับมือนางไว้แล้ว

“ไปเถอะ! บรรยากาศที่น่าอึดอัดแบบนี้ ข้าไม่อยากอยู่แม้แต่นาทีเดียว!”

ฉู่หลิวเยว่ถูกกระชากจนสะดุด แต่ในใจของนางไม่ได้ไม่พอใจเจี่ยนเฟิงฉือเลย ยังกลับยกมุมปากขึ้นแล้วพูดเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยินว่า

“ขอบใจ”

เจี่ยนเฟิงฉือมองนางด้วยสีหน้าไม่พอใจมากนัก

แม่นางคนนี้ รู้หรือไม่ว่าหลิวหังอีเป็นใคร?

“หลังจากนี้เจ้าต้องระวังคนนี้ให้มาก!”

หาได้ยากที่ฉู่หลิวเยว่จะรู้สึกว่าเจี่ยนเฟิงฉือมีความรู้สึกแบบนี้ ก่อนที่ใบหน้าสวยจะปรากฏรอยยิ้มเล็กน้อย

“ข้ารู้แล้ว”

เสียงหัวเราะของนางทำให้เจี่ยนเฟิงฉืออายอย่างอธิบายไม่ถูก เขาปล่อยแขนนางแล้วรีบเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

ฉู่หลิวเยว่พูดอย่างช้าๆ ตามหลังว่า

“นายน้อยเจี่ยน อย่ารีบเดินขนาดนั้นสิ ท่านยังต้องไปส่งข้านะ!”

เจี่ยนเฟิงฉือจึงหยุดฝีเท้ากระทันหัน

ชาติที่แล้วเขาติดหนี้บุญคุณของฉู่หลิวเยว่และมู่ชิงเห่อหรือเปล่า?

“ยังไม่ไปอีก!”

…

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน