ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 480

แต่ในไม่ช้าปีศาจแดงก็ร่อนลงบนไหล่ของฉู่หลิวเย่ว แล้วหดปีกของมันลง

ทว่าทหารที่เป็นผู้นำทางไม่ทันได้สังเกตถึงความผิดปกตินี้

ส่วนไหล่บางอีกด้าน ก็ตกลงเล็กน้อย เพราะถวนจื่อที่ปรากฏตัวขึ้น

มันใช้แขนทั้งสองข้างโอบไหล่นางไว้แล้วถลึงตามองปีศาจแดง ฉู่หลิวเย่วคิดว่ามันคงกำลังจ้องเล่นงานปีศาจแดงอยู่เป็นแน่ แต่นางกลับเห็นว่าหางของถวนจื่อนั้นม้วนเข้าหากัน ก่อนที่มันจะค่อยๆ นั่งยองๆ บนไหล่นาง

ฉู่หลิวเยว่ก็พลันรู้สึกโล่งใจ

โอกาสที่ทั้งสองตัวนี้พบหน้ากัน แล้วจะไม่ทะเลาะกันนั้นหาได้ยากนัก

ฉู่หลิวเยว่มองไปยังทหารที่อยู่ข้างหน้า ก่อนพบว่าเขากำลังมองตนด้วยท่าทางตกตะลึง

“หน้าข้ามีอันใดหรือ?” ฉู่หลิวเยว่เอ่ยถาม

“โอ๊ะ? ไม่ ไม่มี ไม่มี!”

ทันใดนั้น ทหารผู้นั้นก็พลันรู้สึกตัว และรีบก้มหน้าลง

แต่อย่างใดก็ตาม คลื่นลูกใหญ่ในใจก็ไม่อาจสงบลงไปอีกนาน

นึกไม่ถึงเลยว่าปีศาจแดงจะรักใคร่คุณหนูฉู่ผู้นี้มาก!

เป็นเรื่องที่รู้กันว่า นอกจากรองแม่ทัพมู่แล้ว คนอื่นก็ไม่อาจจะพบเจอมันได้ตามต้องการ

เขาไม่รู้จริงๆ ว่าคุณหนูฉู่ผู้นี้กำลังฝึกฝนอยู่ในระดับใด

แต่ผู้ที่สามารถเข้าไปมาในจวนมู่ได้นั้น ล้วนแล้วแต่ได้รับการฝึกมาอย่างดี

ถึงแม้ว่าเขาจะตกตะลึงและมึนงงกับเหตุการณ์ตรงหน้า แต่ก็สามารถดึงสติกลับมาได้อย่างรวดเร็ว

“คุณหนูฉู่ เชิญทางนี้”

ฉู่หลิวเยว่เดินตามเขาเข้าไปยังลานเล็กๆ ด้านหลังจวนมู่

“รองแม่ทัพกล่าวว่า เมื่อท่านมาถึงแล้วก็ให้ท่านรออยู่ที่ลานเฟิงเห่อนี่ก่อน ที่นี่ล้วนถูกเก็บกวาดทำความสะอาดแล้วเรียบร้อย ท่านโปรดวางใจได้ และในช่วงนี้ข้าจะเป็นผู้ดูแลกิจธุระให้คุณหนูฉู่ทั้งหมดเองขอรับ”

ฉู่หลิวเยว่ก้มศีรษะลงเบาๆ แล้วเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม

“ขอบคุณมาก…ไม่ทราบว่าข้าควรจะเอ่ยเรียกท่านว่าเช่นไร?”

“ข้าน้อย ต้วนจือหยู ผู้ฝึกกองกำลังทหารม้าทมิฬขอรับ!” ต้วนจือหยูยืดไหล่ขึ้นแล้วเอ่ยอย่างเต็มเสียง

“ขอบคุณมากผู้ฝึกต้วน”

“คุณหนูฉู่อย่าได้เกรงใจ!”

ฉู่หลิวเยว่ชี้เข้าไปด้านใน

“เช่นนั้นข้าเข้าไปด้านในก่อนได้หรือไม่?”

ต้วนจือหยูกล่าว

“เชิญขอรับ”

จากนั้นฉู่หลิวเยว่ก็เดินเข้าไปยังลานเฟิงเห่อ

และไม่ต้องหันกลับไปดู ก็รู้ว่าต้วนจือหยูกำลังเฝ้าอยู่ที่ประตูลานบ้าน

ความจริงนางรู้สึกได้ว่า ไม่ได้มีเพียงแค่ต้วนจือหยูเท่านั้น แต่ยังมีคนจำนวนมากที่ซ่อนตัวอยู่ทั่วทั้งลานเฟิงเห่อนี่

จะกล่าวว่าเพื่อปกป้องนางก็ดี หรือจะว่าเฝ้าระวังนางหรือก็ดี แต่ฉู่หลิวเยว่ล้วนไม่ได้ใส่ใจ

อย่างใดก็ตาม นางมาถึงซีหลิงแล้ว และยังมีอีกหลายสิ่งที่ต้องทํา

เมื่อนางเข้าไปในห้องแล้วปิดประตูและหน้าต่าง ทันทีที่นางนั่งลง ปีศาจแดงก็ขยับเข้ามาหานาง

ปีศาจแดงที่ว่านอนสอนง่ายจึงถูกนางกอดรัดไว้

ฉู่หลิวเยว่กางปีกของมันออก แล้วมองสำรวจให้แน่ชัด ก่อนจะพบบาดแผลตื้นๆ

แต่เหมือนเลือดจะแห้ง และแผลเพิ่งจะตกสะเก็ด เมื่อมองดูแล้ว ก็พบว่ามันเป็นบาดแผลที่เพิ่งเกิดขึ้นไม่นานนี้ แต่โชคดีที่ไม่มีอันใดร้ายแรง

แต่ประเด็นมันอยู่ที่ปีศาจแดงนั้นเป็นสัตว์อสูรระดับสูง อีกทั้งทุกคนรู้ว่ามันเป็นสัตว์อสูรของมู่ชิงเห่อ จะมีใครที่กล้าทำร้ายมันได้อีก?

“ใครกันนะ?”

ฉู่หลิวเยว่ขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วเอ่ยพึมพำ

แต่ปีศาจแดงเพียงแค่โอบมือของนางไว้ แล้ววางหัวของมันลงบนฝ่ามือของนาง ดวงตาใสที่สวยงามราวกับทับทิมของมันแฝงไปด้วยความเศร้าโศกเสียใจ

น้ำตาที่ร้อนผ่าวหยดลงมาอย่างเงียบๆ

ภายในใจของฉู่หลิวเยว่เจ็บปวด

นางทะนุถนอมปีศาจแดงมาโดยตลอด และไม่เคยเห็นมันโศกเศร้าขนาดนี้

“เป็นอันใด? ผู้ใดรังแกเจ้า?” ฉู่หลิวเยว่เช็ดน้ำตาให้มันอย่างเบามือ แล้วเอ่ยถามเสียวแผ่ว

ในซีหลิงนั้นปีศาจแดงถือเป็นผู้ยิ่งใหญ่

ผู้ที่สามารถจะรังแกมันได้นั้น…จริงๆ มีไม่มากนัก

ปีศาจแดงเพียงแค่ส่ายหัว

ฉู่หลิวเยว่ไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง

หากว่าเป็นเพียงการต่อสู่ปกติธรรมดา มันคงไม่มีปฏิกิริยาเช่นนี้อย่างแน่นอน

แต่นี่ดูเหมือนว่า…จะเกี่ยวกับมู่ชิงเห่อ

“แล้วนี่เจ้านายเจ้าไปไหนกัน?” ฉู่หลิวเยว่เอ่ยถาม

ปีศาจแดงทำเพียงนิ่งเฉยไม่ได้เอ่ยตอบอันใดทั้งสิ้น

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน