ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 495

เหตุใดทหารม้าทมิฬคนนั้นถึงต้องให้เกียรติฉู่หลิวเยว่ขนาดนั้นด้วยเล่า?

“ท่าน…ท่าน”

อวี๋หมิ่นหันพูดออกมาอย่างพะงาบๆ

“ท่านผิดฝ่ายหรือไม่…”

ฉู่หลิวเยว่คนนี้มาจากด้านนอกพรมแดนม่านฟ้าไม่ใช่หรือ?

หรือว่านางมีคนสนับสนุนที่ยิ่งใหญ่?

ฉู่หลิวเยว่หัวเราะเสียงเบา

“ท่านนายพลต้วนอย่าได้โทษตัวเองเลย เรื่องนี้ข้าเป็นต้นเหตุเอง”

ต้วนจืออวี่ส่ายหน้าเบาๆ

“ข้าน้อยรับผิดชอบเรื่องความปลอดภัยของท่าน ดังนั้นต้องทำทุกเรื่องให้ดี!”

เดิมทีเขาก็รออยู่ที่ฝูงชนตลอด แต่เขาคิดไม่ถึงว่าคนอย่างอวี๋หมิ่นหันจะมาหาเรื่องนางได้

นั่นทำให้เขาหมดความอดทนจริงๆ

ฉู่หลิวเยว่หันไปมองใบหน้าที่ซีดขาวของอวี๋หมิ่นหัน

“ความจริงแล้วนี่ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อันใด ดีที่ท่านนายพลต้วนมาทันเวลา อีกเดี๋ยวข้ายังมีเรื่องที่ต้องทำอีก ดังนั้นขอตัวก่อนนะเจ้าคะ”

ต้วนจืออวี่ถอยหลังให้นางหนึ่งก้าว

“ขอรับ เชิญ…”

ตอนนั้นเองอวี๋หมิ่นหันและคนอื่นๆ ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกทันที

สามารถให้นายพลของทหารม้าทมิฬมาติดตามดูแลได้ ก็บ่งบอกว่าฉู่หลิวเยว่คนนี้มีที่มาไม่ธรรมดาจริงๆ!

อวี๋หมิ่นหันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียใจภายหลัง

ก่อนหน้านี้เขาน่าจะสืบค้นมาให้ดีเสียก่อน!

ฉู่หลิวเยว่ก้าวไปด้านหน้า

เชียงหว่านโจวก็เดินตามมา

ตอนที่กำลังจะเดินผ่านอวี๋หมิ่นหัน ฉู่หลิวเยว่ก็ชะงักฝีเท้าเล็กน้อย

“หากเจ้ายังอยากจะแย่งเชียงหว่านโจวกลับไปล่ะก็ จะมาเมื่อไหร่ก็ได้นะ”

อวี๋หมิ่นหันตัวสั่นสะท้าน

“ม่ะไม่กล้าแล้วขอรับ! คุณหนูฉู่เชิญขอรับ!”

ฉู่หลิวเยว่เห็นท่าทางแบบนี้จนชินแล้ว จึงเดินจากไปอย่างไม่ใส่ใจ

หลังจากที่พวกเขาทั้งสองคนเดินออกมาจากตรงนั้นแล้ว อวี๋หมิ่นหันก็มองไปที่เชียงหว่านโจวเล็กน้อยอย่างไม่ยินยอม

นั่นมันเป็นต้นกล้าที่ยอดเยี่ยมเลยนะ…คาดไม่ถึงว่าจะโดนฉู่หลิวเยว่แย่งไปเช่นนี้!

“กลุ่มมังกรเขียว?”

ต้วนจืออวี่เดินเข้ามา แล้วพูดเสียงเย็นเยียบ

อวี๋หมิ่นหันถึงเพิ่งนึกได้ว่าที่ข้างกายเขายังมีเทพอีกตนที่ไม่สามารถล่วงเกินได้อยู่ เขาจึงรีบพูดขึ้นมาว่า

“ข้าน้อยผิดไปแล้วๆ!”

สำนักที่อยู่ระดับสูงกับทหารม้าทมิฬถือว่ามีศักดิ์เท่ากัน แต่สำหรับพวกเขาแล้วจะกล้าไปล่วงเกินได้อย่างใด?

เขาไม่อยากให้ภารกิจของเขาแค่คนเดียว ทำลายกลุ่มมังกรเขียวทั้งหมด

“ท่านนายพล ข้าน้อยมีตาหามีแววไม่ ไม่ทราบ…ไม่ทราบว่าคุณหนูฉู่จะมีเบื้องหลังที่ยิ่งใหญ่เช่นท่านด้วย! ข้าน้อยสำนึกผิดแล้ว ท่านอย่าได้เก็บมาใส่ใจเลยนะขอรับ” อวี๋หมิ่นหันโค้งคำนับจนแทบจะคุกเข่าลงไปที่พื้นแล้ว

แต่ตอนนั้นเองต้วนจืออวี่กลับยิ้มขึ้นมา

“เจ้าพูดผิดแล้ว ข้าไม่มีคุณสมบัติเป็นเบื้องหลังให้นางพึ่งพิงหรอก”

“อันใด..อันใดนะ?” อวี๋หมิ่นหันชะงักไปครู่หนึ่ง พร้อมมองไปที่รอยยิ้มของต้วนจืออวี่ ในใจก็ค่อยสงบลง

ต้วนจืออวี่ใช้ปลอกดาบกระแทกไหล่ของอีกฝ่ายเบาๆ

“ครั้งหน้าก่อนที่จะทำอันใด ก็ไปสืบให้ดีก่อน ว่าคนผู้นั้นเจ้าสามารถล่วงเกินได้หรือไม่?”

เมื่อพูดจบต้วนจืออวี่ก็สาวเท้าเดินออกไปทันที จากนั้นก็รีบตามฉู่หลิวเยว่ไปอย่างรวดเร็ว

ทิ้งไว้เพียงอวี๋หมิ่นหันและสหายที่มองหน้ากันไปมา

กลุ่มคนที่อยู่ข้างๆ ก็ถามขึ้นมาอย่างไม่สบายใจว่า

“พี่สี่ พวกเรานี่..คงจะไม่เป็นอันใดใช่หรือไม่?”

สีหน้าของอวี๋หมิ่นหันมืดครึ้ม เขาตบไปที่ผู้ชายคนนั้นอย่างแรง

“จะมีเรื่องหรือไม่มีเรื่องเจ้าดูไม่ออกหรือ? หา? นั่นคือท่านนายพลของกองทหารม้าทมิฬเชียวนะ”

คนระดับนั้น แค่ออกมาให้เห็นหน้าก็ถือว่ายากแล้ว ตอนนี้เขาได้ล่วงเกินคนที่เขากำลังปกป้องอีก

แต่ที่สำคัญไปมากกว่านั้น เห็นได้ชัดว่ามีคนที่อยู่ระดับสูงกว่าเขา สั่งให้เขามาทำเช่นนี้!

คนที่ต้องการจะปกป้องฉู่หลิวเยว่นั้น ต้องอยู่ระดับที่สูงกว่านายพลแน่นอน!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน