ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 494

การตำหนิที่ไร้มารยาทเช่นนี้ ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นอันใดกับเชียงหว่านโจวกันแน่

แต่ฉู่หลิวเยว่ก็สามารถคาดเดาสถานะของอีกฝ่ายได้แล้ว

“เจ้าก็คืออวี๋หมิ่นหันหรือ?”

ชายคนนั้นจึงหันมามองที่นางครู่หนึ่งด้วยความหงุดหงิด

“ถูกต้อง!”

จากนั้นเขาก็หันมาพูดพร้อมแค่นหัวเราะเสียงเย็นให้กับเชียงหว่านโจว

“นี่เจ้าเล่าเรื่องของข้าให้นางฟังแล้วหรือ? เจ้ายังพูดอันใดอีกบ้าง? หื้อ?”

เขาพูดไป แล้วกำลังจะเข้าไปลากตัวเชียงหว่านโจวออกมา

แต่แววตาของฉู่หลิวเยว่กลับเย็นเยียบ นางเดินขึ้นไปด้านหน้า พร้อมขวางทางเชียงหว่านโจวเอาไว้ แล้วยิ้มอย่างเกรงใจ

“ขอโทษด้วยนะเจ้าคะ เชียงหว่านโจวจะไม่กลับไปกับเจ้าแล้ว”

อวี๋หมิ่นหันหันมามองฉู่หลิวเยว่ด้วยสายตาสำรวจ สีหน้าก็ดูย่ำแย่อย่างมาก

“นี่เจ้าหมายความว่าอย่างใด? ! เขาคือคนของกลุ่มมังกรเขียว! อยู่ในระดับใดเจ้าก็น่าจะชัดเจนอยู่แล้วนะ!”

ฉู่หลิวเยว่เข้าใจแล้ว

อ่า…ที่แท้ก็สำนักที่แย่ที่สุด

กลุ่มมังกรเขียวนี้ นางก็เคยได้ยินมาก่อน พวกเขามีตำแหน่งพอๆ กับกลุ่มแปดวิถี ในเมืองซีหลิงล้วนมีสำนักและนิกายมากมาย แต่เขาก็เป็นสำนักที่อยู่ลำดับรั้งท้ายมาตลอด

ปกติแล้วส่วนใหญ่พวกเขาก็เอาแต่วิ่งหนีหางจุกตูด แต่วันนี้กลับมากำเริบเสิบสานกับนาง น่าจะเป็นเพราะเห็นว่านางเป็นคนที่มาจากด้านนอกพรมแดนม่านฟ้า

“เรื่องก่อนหน้านี้ เชียงหว่านโจวเล่าให้ข้าฟังหมดแล้ว เขาเพียงมาที่นี่เพื่อมาตามหาคนเท่านั้น แต่เจ้ากลับใช้โอกาสจากเขา หลอกล่อเขาให้เข้าร่วมงานหมื่นทูร หากข้าเดาไม่ผิดล่ะก็ เจ้าก็คือคนที่พาเขามาสินะ หากเขาคะแนนดีมากเท่าไร ของรางวัลที่เจ้าจะได้ก็จะสูงมากขึ้นเท่านั้น?”

ก่อนหน้านี้ฉู่หลิวเยว่ไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับงานหมื่นทูรเลย แต่สองวันมานี้ นางสามารถรับรู้ได้เจ็ดถึงแปดส่วนแล้ว

และอวี๋หมิ่นหันก็หน้าเปลี่ยนสีไปจริงๆ ด้วย

“เจ้าอย่ามาพูดจาเพ้อเจ้อนะ!”

ฉู่หลิวเยว่หัวเราะ เป็นอย่างที่นางเดาไว้จริงๆ ด้วย

รางวัลเหมือนว่าจะเป็นของดี แต่ทุกคนกลับหลีกเลี่ยง…

“ข้าไม่ได้พูดจาเพ้อเจ้อ เจ้าก็น่าจะรู้ตัวดีนะ เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องพูดมาก อย่างใดก็ตามวันนี้เชียงหว่านโจวก็จะกลับไปกับข้า และนับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เขากับเจ้าและกลุ่มมังกรเขียว จะไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆ กันอีก”

“เจ้ากล้า!” ตอนนั้นเองอวี๋หมิ่นหันก็ร้อนรนขึ้นมา “เจ้ากล้าแย่งคนของกลุ่มมังกรเขียวไปหรือ!?”

เมื่อพูดจบเขาก็จะตบหน้าของฉู่หลิวเยว่อย่างแรง

ฉู่หลิวเยว่ยังไม่ทันขยับ ลมเย็นๆ ก็พัดผ่านข้างกกหูของเขาไป!

ปัง!

เชียงหว่านโจวก็ต่อยเข้าที่ลิ้นปี่อวี๋หมิ่นหัน!

อวี๋หมิ่นหันยังไม่ทันได้ป้องกันตัวใดๆ เขาก็ลอยกระเด็นออกไปทันที! แล้วไปกระแทกพื้นอย่างแรง!

ปราณของเชียงหว่านโจวก็พวยพุ่งออกมา จากนั้นเขาก็เดินขึ้นมาด้านหน้า

ฉู่หลิวเยว่รีบคว้าตัวของเขาไว้

“พอแล้วๆ”

ท่าทางเช่นนี้ของเชียงหว่านโจว เห็นได้ชัดว่าต้องการจะฆ่าอีกฝ่าย

ไม่ต้องมีเรื่องดีกว่ามากเรื่อง ไม่ว่าอย่างใดตอนนี้นางไม่อยากให้เรื่องแบบนี้มาทำให้สูญเสียพลังและเวลา สั่งสอนเขาแค่นี้ก็พอแล้ว

เชียงหว่านโจวยืนนิ่ง แล้วก้มหน้ามองข้อมือของฉู่หลิวเยว่ที่กำลังลากมือของเขาอยู่ เหมือนกับว่าอยากจะสะบัดออก แต่สุดท้ายเขาก็ยืนอยู่ด้านข้างอย่างเชื่อฟัง

ในใจของฉู่หลิวเยว่ก็อ่อนยวบ มุมปากของนางยกยิ้มขึ้น

ผู้ติดตามในความคิดของเชียงหว่านโจว เหมือนว่าจะต้องเชื่อฟังนางทุกอย่าง

ต่อให้ในใจไม่ชอบแค่ไหน แต่เขาก็ต้องยอมรับอย่างเงียบๆ

ฉู่หลิวเยว่ปล่อยมือออก แล้วหัวเราะเสียงเบา

“เมื่อครู่ขอบคุณเจ้ามาก”

เชียงหว่านโจวชะงักไป เขาเงยหน้ามองหน้าเล็กน้อย เมื่อเห็นสีหน้าที่จริงจังของนาง แววตาเหมือนมีดวงดาวสุกสกาว เขาก็ค่อยๆ เบือนหน้าออกไป

“เป็นเรื่องที่ข้าสมควรทำ”

ฉู่หลิวเยว่เองก็ไม่พูดอันใดอีก

เหมือนว่าหลังจากนี้มีเรื่องที่ต้องสอนเขามากมายทีเดียว

“เจ้า! พวกเจ้าจะทำอันใดน่ะ!? ที่นี่คือซีหลิงนะ! พวกเจ้ากล้าฆ่าข้าหรือไง!?” อวี๋หมิ่นหันยันตัวลุกขึ้นมาจากพื้นด้วยความยากลำบาก แต่กลับพบว่าหมัดของเชียงหว่านโจวทำให้เขาบาดเจ็บภายในอย่างรุนแรง ในใจของเขาจึงเต็มไปด้วยความโมโห

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน