ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 507

ชายคนนั้นก็ตกใจมากเช่นกัน ในขณะเดียวกันเขาก็สัมผัสได้ถึงความผิดปกติในร่างกายแล้ว

เขาต้องการหยุดไม่ให้พลังปราณเหล่านั้นไหลเข้าร่างกาย แต่ก็ต้องตกใจมากยิ่งขึ้น เพราะว่า…เขาไม่สามารถควบคุมพลังเหล่านั้นได้เลย!

ปราณฟ้าดินที่อยู่รอบข้างไหลเวียนเข้าร่างกายเขาอย่างรวดเร็วดังเดิม!

ร่างกายของเขาร้อนลุ่ม ใบหน้าแดงก่ำ พลังภายในเหมือนว่าจะระเบิดออกมา จากนั้นเขาก็ยังกระอักเลือดออกมาอย่างต่อเนื่อง!

เขารีบเช็ดคราบเลือดที่มุมปากอย่างรวดเร็ว แต่ทันใดนั้นเขาก็เห็นคราบเลือดที่แขนเสื้อของตัวเองอย่างรวดเร็ว

นั่น…มันคือเลือดที่อยู่บนแขนของเขา

เขารีบดึงแขนเสื้อของตนเองขึ้น เขาก็มองเห็นว่าแขนของตนเองมีรอยแยกขนาดหนึ่งชุน ที่มีเลือดออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้

เลือดสดๆ ไหลออกมาจนย้อมแขนเสื้อของเขาจนเป็นสีแดงอย่างรวดเร็ว!

“นี่…นี่มันเรื่องอันใดกันแน่…”

เขาพูดเสียงต่ำ ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกใจ

ทันใดนั้นเหมือนว่าเขาเพิ่งนึกอันใดบางอย่างออก จึงรีบวิ่งออกไปทันที!

เขาจะต้องวิ่งกลับไปที่จุดตรงกลาง!

แต่เขาวิ่งมายังไม่ถึงสองก้าว เขาก็ล้มลงที่พื้น

เขาพยายามลุกขึ้น คาดไม่ถึงว่าคราบเลือดมากมายจะเปรอะเปื้อนอยู่ที่พื้น

…ร่างกายส่วนอื่นของเขาเริ่มถูกปราณดั้งเดิมฉีกทึ้งอย่างรุนแรงออกมาแล้ว!

ตำแหน่งที่เขาอยู่ในตอนนี้ห่างจากพื้นที่ตรงกลางท้องฟ้าเป็นอย่างมาก

หากใช้เพียงกำลังของตนเอง เกรงว่าจะไม่สามารถกลับไปทัน

หลังจากนั้นเขาก็มองไปรอบๆ ในที่สุดก็เห็นฉู่หลิวเยว่

“ขอ…ขอร้องล่ะ…ช่วยข้าที…”

เขารีบขอความช่วยเหลือจากนางอย่างอ่อนแรง

ฉู่หลิวเยว่ถอนสายตาแล้วเดินหน้าออกไปทันที

นางไม่ได้มีความรู้สึกเห็นอกเห็นใจคนอื่น โดยเฉพาะคนที่โลภมากอยากจะกินช้างทั้งตัว

ในเมื่อกล้าเข้าร่วมงานหมื่นทูร เช่นนั้นเจ้าก็น่าจะเตรียมตัวให้พร้อมอยู่แล้ว

เมื่อเดินมาถึงจุด เกรงว่าโทษได้แต่ตัวเองเท่านั้นล่ะ

“…ช่วยข้าที…ข้า…ข้าจะทำตามที่เจ้าสั่งทุกอย่าง…”

ฉู่หลิวเยว่ไม่หันหน้ากลับไปมองเลยสักนิด

เสียงขอความช่วยเหลือก็ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นเสียงด่าทอ

แต่ทันใดนั้นเสียงนั้นก็เปลี่ยนเป็นความยินดีอีกครั้ง

“…ขอบคุณมาก…ขอบคุณเจ้ามาก! ไม่รู้ว่าข้าจะขอบคุณเจ้า…อย่างใดดี!”

ฉู่หลิวเยว่หันกลับไปมองอีกครั้ง

มีผู้หญิงคนหนึ่งสวมชุดขาวเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าของชายผู้นั้น จากนั้นก็พยุงเขาขึ้นมา พร้อมพูดอย่างอ่อนโยนว่า

“เจ้าไม่เป็นไรใช่หรือไม่? เจ้าเดินไหวหรือไม่?”

ชายคนนั้นกล่าวขอบคุณอย่างซาบซึ้ง

“ข้า…ข้า…รบกวนแม่นางพยุงข้ากลับไป…ข้าอยู่ที่นี่…ไม่ไหวแล้ว”

การพูดมันกินแรงเขาอย่างมาก ร่างกายของเขาก็มีเลือดไหลเพิ่มมากขึ้น

ผู้หญิงคนนั้นก็ยิ้มขึ้นอย่างอ่อนโยน

“ได้สิ”

เมื่อพูดจบ แม่นางคนนั้นก็หยิบเชือกออกมาจากแขนเสื้อ แล้วมัดชายคนนั้นเอาไว้!

นางเพิ่งมาถึงที่นี่ ย่อมมีพลังมากกว่าชายคนนั้นอยู่แล้ว และชายคนนั้นก็ไม่มีทางป้องกันตนเองได้เลย เขาจึงโดนหญิงคนนั้นกำจัดได้อย่างง่ายดาย

“เจ้า…เจ้าจะทำอันใดกันเนี่ย?”

เขาเพิ่งสัมผัสได้ว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง เขาตะโกนออกมาอย่างหวาดกลัว

ผู้หญิงคนนั้นกลับสะบัดข้อมือ จากนั้นก็โยนชายคนนั้นทิ้งลงพื้น!

ตุ้บ!

เสียงหนึ่งดังขึ้น

ศีรษะของชายคนนั้นกระแทกพื้นอย่างแรง

เขารู้สึกเจ็บมากจนใบหน้าซีดเผือด

แต่ผู้หญิงคนนั้นยังคงมีใบหน้าที่อ่อนโยนและใจดีเหมือนเดิม

“เจ้าอยากให้ข้าช่วยไม่ใช่หรือ? นี่ข้าก็ช่วยเจ้าแล้วไง”

เมื่อพูดจบหญิงคนนั้นก็ลากชายอีกคนออกไปด้วยเชือกเส้นนั้น!

บนพื้นเต็มไปด้วยคราบเลือดไถลเป็นแนวยาว

ชายคนนั้นคิดไม่ถึงว่าผู้หญิงที่ดูจิตใจดี จะโหดเหี้ยมร้ายกาจขนาดนี้!

เมื่อเขากำลังจะเปิดปากด่าออกมา แต่กลับว่าในปากของเขาเต็มไปด้วยเลือด พูดไม่ออกเลยสักคำ

ในลำคอของเขาเหมือนมีอันใดสักอย่างมารัดคอเอาไว้อยู่ เขาส่งเสียงได้แค่ “อึ่กๆ” แค่ไม่กี่ครั้ง จากนั้นการเคลื่อนไหวของเขาก็ค่อยๆ หยุดลง

หลังจากที่โดนลากมาได้สักระยะหนึ่งแล้ว ในที่สุดเขาก็สลบไป

ผู้หญิงคนนั้นหยุดเดิน จากนั้นก็สาวเท้าเข้ามาเพื่อสำรวจว่าเขายังมีลมหายใจอยู่หรือไม่

ลูกปัดสีทองแดงที่อยู่ตรงข้อมือของเขาก็เรืองแสงขึ้น และปกคลุมตัวของเขาเอาไว้

ผู้หญิงคนนั้นรีบถอยลงมาทันที

หลังจากที่แสงหายไป ร่างของชายผู้นั้นก็หายไปอย่างไร้ร่องรอยด้วย

เหลือเพียงคราบเลือด และคราบเละ คราบเหงื่อที่แห้งกรังอยู่ที่พื้น แสดงให้เห็นว่าเมื่อครู่มีคนนอนอยู่ตรงนี้จริงๆ

ผู้หญิงคนนั้นพูดขึ้นมาอย่างไม่เต็มใจ

“ถือว่าเจ้าโชคดีไปนะ!”

แม้ว่านางจะไม่สามารถฆ่าเขาได้ แต่ก็สามารถขับเขาออกจากการแข่งขันได้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน