ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 535

ชายผ้าสีแดงปลิวสยายไปตามสายลม เส้นผมยาวสีดำขลับถูกมัดไว้ลวกๆ อีกทั้งรอยยิ้มจางๆ บนใบหน้าสวยธรรมชาติที่ไร้การเติมแต่งนั่น สามารถทำให้คนทั่วทั้งแคว้นลุ่มหลงไปกับเสน่ห์ของนางได้อย่างง่ายดาย

ซึ่งหากมิใช่ฉู่หลิวเยว่แล้ว จะเป็นใครไปได้อีก!?

แสงสีอ่อนระเรื่ออันอบอุ่นตกกระทบลงบนร่างของนาง เสริมให้ใบหน้าและดวงตาของนางนั้นสว่างไสวและเจิดจ้า

ชั่วขณะหนึ่ง ทุกคนล้วนตกตะลึงจนพูดไม่ออก

ใครจะคิดว่าแม่นางที่ดูผอมบางและอ่อนแอเช่นนี้ จะชนะและได้อันดับหนึ่งในงานหมื่นทูรกันเล่า!?

ทันทีที่ฉู่หลิวเยว่โผล่ออกมา นางก็รู้สึกได้ถึงสายตานับร้อยที่จ้องมองมาจากรอบด้าน

นางกะพริบตาและมองไปรอบๆ อย่างสงบ ก่อนจะตระหนักรู้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้น

อืม…น่าจะเป็นเพราะว่านางออกมาคนสุดท้ายสินะ?

แต่ก็ไม่เห็นจะต้องทำท่าทางตกอกตกใจใหญ่โตเช่นนี้เลยหนิ?

เชียงหว่านโจวยกเท้าขึ้นแล้วเดินไปข้างหน้า

และทันทีที่นางเห็นเขา มุมปากเรียวสวยก็เผลอยกขึ้นโดยไม่รู้ตัว

“เจ้าไม่ได้…”

“ข้าช้าเกินไป”

เชียงหว่านโจวพูดอย่างหนักแน่น แต่การแสดงออกของเขานั้นค่อนข้างตึงเครียด

ฉู่หลิวเยว่ตกตะลึงครู่หนึ่ง พลันเข้าใจว่าเขาหมายถึงอันใด

นี่เขากำลังโทษตัวเองที่ไปไม่ทันนางหรือ?

“ไม่หรอก”

ฉู่หลิวเยว่ส่ายหัวด้วยท่าทีจริงจัง

อาณาเขตเวียนเทพของราชวงศ์เทียนลิ่งนั้นกว้างใหญ่ไพศาล ซึ่งเชียงหว่านโจวจำต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการค้นหาตัวนาง

และถึงแม้ว่านางจะใช้เวลาอยู่ในอาณาเขตนานเพียงใด แต่ความจริงนางก็รู้อยู่แล้วว่าเชียงหว่านโจวกำลังรอนางอยู่ด้านนอก

อย่างใดเสีย เขาก็ยังต่อสู้เพื่อนางจนถึงที่สุด

ฉู่หลิวเยว่คิดว่าเขาทำเพื่อตนมามากพอแล้ว

แต่กลับคิดไม่ถึงว่าเขาจะยังโทษตัวเองเช่นนี้

“ขอบใจเจ้ามากนะ เสี่ยวโจว”

ฉู่หลิวเยว่มองเขาด้วยรอยยิ้มและพูดเสียงอ่อนนุ่ม

เชียงหว่านโจวตกตะลึง พลันเบิกตาโพล่งราวประหลาดใจ!

เขาจ้องมองฉู่หลิวเยว่อย่างเหม่อลอย เสมือนมองทะลุผ่านนางไป

จนฉู่หลิวเยว่อดแปลกใจไม่ได้

“อันใดกัน? เจ้าไม่ชอบที่ข้าเรียกเจ้าเช่นนี้หรือ?”

เชียงหว่านโจวกำหมัดแน่น และไม่นานก็ยอมเอ่ยปากออกมา

“นางผู้นั้นก็เรียกข้าเช่นนี้”

ฉู่หลิวเยว่เดาได้ทันทีว่าเขากำลังพูดถึงใคร

คนที่จะทำให้เขาฝังใจได้ขนาดนี้ มีแค่คนผู้นั้นเพียงผู้เดียว

“ถ้าเจ้ารังเกียจ จากนี้ไปข้าจะไม่เรียกเจ้าแบบนั้นอีก”

เนื่องจากพวกเขาผ่านเหตุการณ์นี้ไปด้วยกัน ฉู่หลิวเยว่จึงคิดว่านางเริ่มจะสนิทกับเชียงหว่านโจวขึ้นมาบ้าง นางจึงเรียกเขาเช่นนี้

แต่นางก็ไม่อยากผิดใจกับเขา

และโดยเฉพาะ… กับคนที่นางไม่รู้ว่ายังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า

เชียงหว่านโจวเงียบไปสักพัก ก่อนจะส่ายศีรษะไปมา

“ไม่เป็นไร นางคงไม่ถือสาหรอก”

หากนางไม่ว่าอันใด แน่นอนว่าเขาก็ไม่รังเกียจเช่นกัน

ฉู่หลิวเยว่สัมผัสได้ถึงความรู้สึกอันละเอียดอ่อนของเขา

“ก็ดี เช่นนั้นจากนี้ไปข้าจะเรียกเจ้าว่าเสี่ยวโจว ส่วนเจ้าก็สามารถเรียกชื่อของข้าได้เช่นกัน”

เชียงหว่านโจวพยักหน้าตกปากรับคำโดยไม่พูดอันใด

ฉู่หลิวเยว่เองก็ไม่อยากบังคับเขา วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว เด็กคนนี้จำต้องเข้าสู่ช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อเป็นธรรมดา

“ฉู่หลิวเยว่”

แต่จู่ๆ ก็มีเสียงเรียกอันคุ้นเคยดังมาจากด้านหลัง

ฉู่หลิวเยว่หันหลังกลับไปมอง

“ผู้อาวุโสตวนมู่”

ผู้อาวุโสตวนมู่ฉุนมองนางด้วยสีหน้าที่ซับซ้อน ทว่าสุดท้ายเขาก็ยกนิ้วโป้งให้นาง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน